La Sociedad de la Nieve review: echte horror met een hoopvolle boodschap

La Sociedad de la Nieve is een duidelijke Oscarkandidaat en niet de eerste rampenfilm van regisseur J.A. Bayona. Deze keer vertaalt hij het gelijknamige boek van Pablo Vierci naar het scherm en ik kan alvast zeggen dat het volgens mij meer dan gelukt is.

De Andesvliegramp

Voor velen is het globale verhaal dat La Sociedad de la Nieve vertelt reeds gekend, maar daar draait de film natuurlijk niet rond. Het verhaal is louter bijzaak om mee te duiken in de hoofden van onze hoofdrolspelers. Wel is het handig om al even te kaderen waar de film zich situeert.

In 1972 vliegt vliegtuig met nummer 571 over de Andes. Aan boord zitten 45 personen, voornamelijk leden en familie van rugbyspelers op weg naar Santiago. Door de mist loopt er iets mis en crasht het vliegtuig op een bergtop in de Andes. In totaal zitten de overlevenden 72 dagen vast op een zeer afgelegen ondergesneeuwde, ijskoude berg vooraleer ze gered worden. Spoiler: er zijn in totaal maar 16 overlevenden.

Dat La Sociedad de la Nieve geen vrolijke film is, mag duidelijk zijn. Gezien de situatie waarin de overlevenden zich bevinden, een sneeuwlandschap zonder enige vorm van leven, is het vrij duidelijk welk voedsel uiteindelijk nodig zal zijn om te overleven.

Pure empathie

Regisseur J.A. Bayona verfilmde al eens een andere ramp in The Impossible van 2012 (over de tsunami uit 2004) waarin hij ook de menselijke emotie centraal kon zetten. Daarbuiten maakte hij ook al het fenomenale A Monster Calls en het verdelende Jurassic World: Fallen Kingdom (ik was fan). Laat ons zeggen dat Bayona wel weet hoe hij de kijker iets kan doen laten voelen.

De vliegtuigcrash zelf gebeurt al vrij snel in de film en vanaf dit moment gaat hij even in slowmotion. Laat ons zeggen dat ik hier enkele zaken op mijn netvlies gebrand kreeg die ik niet snel ga vergeten. Echter is dit wel een heel belangrijk deel van La Sociedad de la Nieve, je ongemakkelijk voelen. Het is ongelooflijk hoe pijnlijk alles eruit ziet, maar hierdoor kan je direct meegaan in de paniek van de mensen die in eerste instantie de crash zelf overleven.

Maar dan begint alles nog maar. De overlevenden beseffen al snel dat er zoektochten naar hen zullen worden gestart. Hun eerste doel is dan ook om zich zo zichtbaar mogelijk te maken. In eerste instantie denken ze ook dat ze snel gered zullen worden waardoor er niet genoeg maatregelen tegen de temperaturen genomen worden en het aantal overlevenden daalt. Wanneer ze later via de vliegtuigradio horen dat de overheden hen dood wanen en de zoektochten pas zullen starten in het dooiseizoen, verandert alles.

Rechtlijnig en personages centraal

Er worden geen speciale trucjes of tijdsprongen gemaakt. La Sociedad de la Nieve is een lineaire vertelling van het verhaal. Dit klinkt makkelijk en herkenbaar, maar ik zou me niet inbeelden hoe je dit anders kan brengen zonder te vervallen in vervreemding. De horror voelt zo onwezelijk aan, maar door dit lineair mee te beleven zit je 2 uur lang mee te paniekeren en vol angstaanvallen, om dan op het einde mee een soort opluchting te voelen waar je de ogen niet bij droog houdt. Maar vrolijk is de opluchting niet. Aangezien zowel het boek als de film vertrekt van de echte getuigenissen voel je mee de schaamte en het verdriet van de overlevenden.

Je voelt de kou door je eigen lichaam snijden. Elke twijfel die bij de personages zit, wordt in een voice-over meegedeeld en je beseft mee welk risico elke keuze heeft op het aantal overlevenden. Maar ergens is het hoopgevend hoe iedereen samenwerkt naar een doel: overleven. Laat La Sociedad de la Nieve een verhaal zijn van absolute horror met de hoopgevende boodschap dat de mens veel kan als hij samenwerkt.

Laat de aftiteling zeker lopen. De overlevenden hadden een camera mee en de echte foto’s kunnen zien na de film, is aangrijpend.

La Sociedad de la Nieve is te bekijken op Netflix.