Here review: natuurlijke verbinding

Vorig jaar waren we helemaal weg van Perfect Days, de ode van Wim Wenders aan het mooie vinden in het alledaagse. Zo’n slow cinema kunnen we in België ook, bewijst Bas Devos. Met Here herinnert hij ons aan de pracht van onze natuur en aan het feit dat we connectie kunnen vinden op de meest onverwachte momenten. En ook: eindelijk een film die de waarde van soep in de verf zet.

Steen en beton

Statische shots op een bouwwerf, een wereld van steen en beton. Een groep bouwvakkers ontsnapt er graag aan tijdens hun pauze. Tijdens het bouwverlof ontglipt Stefan (Stefan Gota) het graag nog verder door naar zijn thuisland Roemenië te trekken. Hij weet eigenlijk niet of hij daarna nog terugkeert. Daarom maakt hij zijn appartement klaar voor zijn vertrek. Hij bereidt soep van overschotjes uit zijn koelkast, een hele hoop, zo blijkt.

Met al die soep wil hij niet blijven zitten, dus brengt hij ze rond. Bij een vriend die werkt in een hotel, die hij de hele nacht helpt om zijn eigen slapeloosheid te vergeten. Ook bij zijn zus, die hij even gaat bezoeken in het ziekenhuis waar ze werkt. Daarna ook nog een familievriend die in ruil Stefans auto voor een prijsje wil repareren. Iedereen is enthousiast over zijn soep — terecht, want soep is zalig. Wanneer het op de terugweg begint te regenen, schuilt hij bij een afhaalchinees. Daar ontmoeten onze twee hoofdpersonages elkaar kort.

Ons andere ankerpunt is Shuxiu (Liyo Gong), een Belgisch-Chinese docente en doctoraatsstudente Plantenkunde. Zij is vanzelfsprekend bezeten door de natuur. Ze onderzoekt mossen en brengt dan ook veel tijd door in het bos. De dag na hun ontmoeting treffen Shuxiu en Stefan elkaar daar, wanneer hij op weg is naar de garage. Ze raken aan de praat en vinden iets gemeenschappelijks in hun liefde voor de natuur. Ze gaan samen op wandel en hebben duidelijk een connectie. Maar Roemenië wacht, toch?

Rust in de natuur

Als we het slow cinema noemen, weet je al dat je hier geen rollercoaster aan plotwendingen moet verwachten. Here schetst een simpel maar puur verhaal over een migrant die niet echt wortels lijkt te krijgen in zijn nieuwe thuisland. Stefan vindt dan toch connectie op een onverwachte plaats en leert zijn eigen omgeving meer te appreciëren. Ook Shuxio komt los van de focus op haar werk. En zo wordt de film eigenlijk nog een onverwacht romantische film.

En toch is het verhaal ergens ondergeschikt aan het gevoel dat de beelden opwekken. Regisseur Bas Devos laat de personages enkel spreken als het echt moet. Verder neemt hij zijn tijd om je dingen te tonen, en dan vooral het bos waarin Stefan en Shuxiu elkaar vinden. Hij laat de camera soms staan in een specifieke positie, waardoor personages dan ineens niet meer (centraal) in beeld zijn. Meditatieve beelden van kleine stukjes natuur overheersen bij momenten, waardoor ik bijna in een soort trance kwam. De film heeft ook een warme gloed over zich heen, die de zomerperiode perfect overbrengt, en tegelijk een sterk oog voor detail. Kudos aan chef fotografie Grimm Vandekerckhove (Transfer). Ik werd oprecht rustig van deze film, en had meteen zin om te gaan wandelen.

Dat is ook met dank aan de tactiele soundmix. Het geritsel van de bladeren, het knisperen van paden, de wind en regen die tekeer gaan: heerlijk. Soms wordt storend achtergrondgeluid zoals van een trein in de verte ook weggefilterd om de focus op de natuur te leggen. Ook de muziek van Brecht Ameel (Lockdown) gebruikt Devos enkel op bepaalde momenten gelinkt aan de natuur. Wanneer Stefan in slaap valt bij zijn zus en hij droomt over het bos, of als hij vuurvliegjes vangt. Die score is trouwens ook een interessante mix van cello en synthgeluiden.

Je houdt van dit soort films of je haat ze. Toegegeven, mocht ik Here thuis zien, zou ik er misschien niet het geduld voor hebben. Net daarom hou ik zo veel van de bioscoop, waar je de perfecte omgeving hebt om je op dit soort films toe te leggen. Door de aanwezigheid van nog iets meer plot, is Here waarschijnlijk nog iets toegankelijker dan Perfect Days, maar beide zijn een ideale double bill als je tot rust wil komen en iets wil appreciëren dat je mogelijk al te vaak voor lief neemt.

Here is vanaf 17 januari te zien in de bioscoop.