Tales of Kenzera: ZAU review – metroidvania als rouwproces

Surgent Studios biedt ons als hun eerste spel de metroidvania Tales of Kenzera: ZAU aan. In deze kortere ervaring draait het om een mix van Bantu-culturen en het omgaan met verlies. Kan deze kleurrijke metroidvania ons bekoren en is het een goed eerste spel van deze studio? Geekster wisselde constant tussen maskers en testte het voor jullie uit.

Rouwproces

Wanneer de vader van Zuberi overleden is en hij het moeilijk heeft om dat te verwerken, leest hij het laatste verhaal dat zijn vader schreef. Dat neemt hem mee naar het leven van de jonge sjamaan Zau, die ook net zijn vader heeft verloren. Zau kan dit niet aanvaarden en maakt een deal met Kalunga, de god van de dood. Als hij erin slaagt om drie grote geesten te vangen die aan Kalunga ontsnapt zijn, krijgt hij zijn vader terug. Samen met Kalunga trekt hij doorheen het land Kenzera in de hoop deze queeste tot een goed einde te brengen. Onderweg wordt hij geconfronteerd met zijn eigen gevoelens omtrent de dood van zijn vader. 

Het verhaal van Tales of Kenzera: ZAU gaat over het omgaan met verlies en alles wat daarmee gepaard gaat en lijkt ook een manier voor de regisseur en voice actor van Zuberi en Zau, Abubakar Salim (Bayek uit Assassin’s Creed Origins), om zijn eigen rouwproces te helpen. Er zijn niet zoveel personages, en sommige van de nevenpersonages zijn er eerder om Zau zijn verschillende emoties te laten verwerken dan dat ze zelf een volledig uitgewerkt verhaal hebben. Maar uiteindelijk komt alles samen in een voorspelbaar, maar pakkend en mooi einde.

Eenvoudige metroidvania

Tales of Kenzera: ZAU is een korte metroidvania, hoewel je die genrebepaling ook relatief licht moet interpreteren. Er zijn verschillende vaardigheden die je nodig hebt om bepaalde collectibles of uitdagingen te vinden en die je pas later krijgt, maar uiteindelijk kan je dit lineaire spel spelen zonder al te veel te moeten backtracken. Naar oude locaties gaan met nieuwe vaardigheden moet bijna enkel voor die optionele collectibles of uitdagingen. De gebieden zijn ook telkens enkel gewoon verbonden met het volgende gebied in plaats van dat je ergens een gekke maar bijzonder fijne shortcut zou vinden. In sommige gebieden heb je soms de keuze tussen twee paden die je beide moet doorzoeken, maar uiteindelijk blijft het grote geheel de weg van A tot Z volgen. 

In tegenstelling tot bij de meeste metroidvania’s kan je in Tales of Kenzera: ZAU meteen in elk nieuw gebied de volledige kaart zien. Handig, zou je denken, maar je ziet zo niet in welke stukjes van dat gebied je al geweest bent, want er worden geen verschillende kleuren of andere invuleffecten gebruikt om het onderscheid te maken. Combineer dit met het feit dat je niets kan aanduiden op de kaart zelf, en je ziet meteen waarom het backtracken onhandig kan zijn. Ten slotte is er nog een irritante bug. Wanneer je tijdens het rondlopen de kaart opent om te kijken waar je bent of heen gaat, kan Zau even niet bewegen wanneer je de kaart terug sluit. Je moet je stick loslaten en terug induwen om verder te kunnen lopen. In een genre waarin je heel vaak je kaart opent, kan dit echt irritant zijn. Ten slotte is het platformen ook nét niet precies genoeg. Zau beweegt bij veel acties nog wat te veel naar voren (waardoor tijdens gevechten afgronden of richels irritanter zijn dan je zou willen) en kan soms bij stukken waarbij je moet zweven tussen dodelijke obstakels en je niet té hoog mag gaan, opeens heel snel naar beneden vallen als je stopt met stijgen, alsof je eerdere momentum naar boven van geen belang meer is.

Tales of Kenzera: ZAU heeft dynamische maar niet zo uitdagende gevechten

Als Sjamaan heeft Zau twee maskers van zijn vader geërfd, die hem de kracht van de zon en de maan geven. Tijdens het spelen kan je dan ook gemakkelijk naar believen wisselen naargelang de situatie of de vijanden het vereisen. Dit maakt het geheel dynamisch en geeft je ook wat extra keuze. Het maanmasker geeft je snelle aanvallen op afstand, het zonnemasker is dan weer veel krachtiger in melee. Sommige vijanden krijgen na een tijdje ook een schild dat je best met slechts één van je twee maskers aanvalt. Beide hebben verder een zeer krachtige ultieme aanval die je met speciale energie kan gebruiken. Ook buiten de gevechten geven de maskers je verschillende mogelijkheden, zoals de bijzonder fijne vaardigheid om water in ijs te veranderen zodat je niet meegesleurd wordt of het als muur kan gebruiken. Voor beide maskers heb je een kleine skill tree met leuke upgrades.

Het grootste probleem bij de gevechten is dat er te weinig verschillende soorten vijanden zijn. Elke zone geeft je wel een nieuwe soort, maar uiteindelijk zal je tot het einde van het spel de vijanden die je helemaal in het begin zag nog steeds op je pad tegenkomen. Een ander probleem is dat vijanden vaak doorheen je aanvallen zelf kunnen aanvallen, en dat ze je soms ver weg katapulteren of stunlocken. Zoveel mogelijk alles ontwijken is de boodschap, want als je dan tegen het einde van een gevecht met veel verschillende vijanden of zelfs in een baasgevecht (of bij de eindbaas!) opeens op een instant death spike of in een afgrond gesmeten wordt, zal je toch even vloeken.

Je zal trouwens veel meer sterven door die instant death spikes dan door de aanvallen van de vijanden. In de verplichte locaties is dit meestal niet zo erg of moeilijk, maar in de optionele plekken waarbij je een hoop obstakels achter elkaar moet ontwijken, kan dit soms lastiger zijn. Tales of Kenzera: ZAU is dan ook niet zo een uitdagend spel, op die optionele locaties na. Die locaties geven je wel beloningen zoals trinkets waarmee je bijvoorbeeld meer schade toebrengt als je zelf nog niet geraakt bent. Een voordeel is wel dat je dankzij de autosaves meestal meteen voor een obstakel staat en terug kan spelen, maar soms krijg je pas een autosave na een lang gevecht en dan nog een obstakel. Als je dan na het gevecht sterft bij zo een obstakel en het gevecht zelf moet herhalen, is het wat irritant.

Visueel en auditief pareltje

Als de gameplay wat mankementjes vertoont, maakt de sfeer wel veel goed. Dankzij de prachtige en kleurrijke graphics (met paars als hoofdkleur) is Tales of Kenzera: ZAU een visueel pareltje en komen de verschillende gebieden mooi tot hun recht. Tijdens dialogen zie je stilstaande afbeeldingen in plaats van geanimeerde scènes, maar deze afbeeldingen zijn ook mooi getekend en tonen de emoties goed. Die emoties zijn trouwens ook echt te merken bij de heel goede voice acting van Salim en Tristan D. Lalla en de heel mooie muziek van Nainita Desai.

Tales of Kenzera: ZAU is een verdienstelijk eerste spel van een nieuwe studio

Tales of Kenzera: ZAU is een competente (en eenvoudige) metroidvania die qua gameplay nog een aantal mankementjes vertoont. Zo is er één irritante glitch, kan je niets aanduiden op de kaart, doen de instant death spikes en afgronden tijdens gevechten je vloeken wanneer je vijanden je ver achteruit slaan en is het (niet vaak nodige) backtracken minder handig omdat je op je kaart niet kan zien waar je nog niet geweest bent. Als eerste project van Surgent Studios is het echter een verdienstelijke poging en bevat het een voorspelbaar doch mooi en emotioneel verhaal over het verwerken van verlies met na een tiental uur een bevredigend einde. Dat wordt dan aangevuld met leuke vaardigheden, prachtige en kleurrijke omgevingen, heel goede voice acting en mooie muziek.

.

Geïnteresseerd in metroidvania’s?

• Ender Magnolia: Bloom in the Mist is een veelbelovende metroidvania die nu in early access beschikbaar is.
• Prince of Persia: The Lost Crown is een strakke ervaring vol puur metroidvania-plezier.
• Zowel Olivier als Jason werden verliefd op Hollow Knight.
• Net zoals Hollow Knight behoren zowel Ori and the Blind Forest als Ori and the Will of the Wisps tot de mooiste Metroidvania’s met de beste muziek.
• Blasphemous 2 zet de sfeer van het eerste spel verder en verbetert de gameplay.