Er zijn de laatste jaren al heel wat films over AI verschenen, de ene al met meer succes (Ex Machina) dan de andere (Transcendence). Ook Netflix waagt er zich aan in de Original Tau van Frederico D’Allesandro.
Misleidend
In een neonverlichte, mogelijk niet zo verre toekomst, maken we kennis met Julia (Maika Monroe, It Follows). Ze steelt en verkoopt daarna de buit om rond te komen, en leidt een redelijk eenzaam leven. Uit het niets wordt ze ontvoerd en ontwaakt ze in een cel. Al snel wordt duidelijk dat Julia erg vindingrijk is en na een mislukte ontsnappingspoging begint het verhaal pas echt. Ze wordt voortaan vastgehouden in het huis van haar ontvoerder Alex (Ed Skrein, Deadpool), een wetenschapper die probeert een super-AI te creëren. Daarvoor heeft hij menselijke input nodig, die hij via een implantaat bij Julia wil halen. Zijn huis wordt zelf ook geregeld door een AI, genaamd Tau (met de stem van Gary Oldman). Onder toezicht van Tau en enkele robots vervult Julia de opdrachten van Alex terwijl ze een manier zoekt om te ontsnappen. Misschien is dat zelfs Tau?
Door de trailer verwachtte ik een horrorfilm te zien, maar die is eigenlijk heel misleidend. Er zijn in het begin wel een paar Hannibal Lecter-elementen die dat doen uitschijnen, maar dat deel van het verhaal wordt eigenlijk redelijk snel afgesloten. Wat we daarna krijgen, is eigenlijk wat intellectueler. Wanneer Alex naar zijn werk gaat, blijft Julia alleen achter met Tau en hun interactie wordt eigenlijk de focus van de film. Julia probeert Tau van alles te leren in de hoop dat hij haar zou helpen. Daarvoor gebruikt ze eigenlijk een soort omgekeerde Turingtest: ze doet hem namelijk geloven dat hij een mens is.
Potentieel achter de camera…
Eerlijk? Een nieuwe Ex Machina is deze film niet, maar ik vind sowieso al weinig films echt slecht en deze is alvast wel erg entertainend. Ik heb hem in drie keer bekeken tijdens het pendelen en vond het altijd lastig als ik op m’n bestemming aankwam. Tau is het regiedebuut van Frederico D’Allesandro, die daarvoor storyboard artist was voor een aantal Marvel-films. Hij heeft het visuele dus zeker in de vingers en dat zie je wel, kijk maar naar de still in de header. Samen met zijn cinematograaf Larry Smith (Only God Forgives) gebruikt hij rijke kleuren, die soms het beeld volledig overnemen, en zoekt hij naar interessante hoeken.
Een nieuwe Ex Machina is deze film niet, maar wel erg entertainend.
Er zijn niet veel andere sets dan het huis, alleen het appartement van Julia, dat er gepast groezelig uitziet voor haar levensstijl. Het huis zelf is de blikvanger en ziet er futuristisch en pretentieus genoeg uit voor een rijke, gekke wetenschapper, met veel glas, metaal en zelfs marmer. Ondanks het feit dat het huis eigenlijk amper kamers heeft en dus redelijk open is, krijg je wel een claustrofobisch gevoel door het ontbreken van ramen. Dat laatste is ook wel nodig als je iemand gaat vasthouden. Het design van Tau is wel geslaagd maar ze hebben de mosterd waarschijnlijk gehaald bij HAL uit 2001. Alleen de look en de visual effects van Aries, de grote robot die Julia onder controle moet houden, haalden mij soms wel wat uit het verhaal omdat ze niet leken te passen in de strakke omgeving. In de muziek van Bear McCreary (Black Sails, 10 Cloverfield Lane) komen veel verschillende genres aan bod, van elektro tot strijkers, en vooral naar het einde toe valt de score erg op. Op een goeie manier weliswaar.
Het script is van de relatief nieuwe schrijfster Noga Landau, wat toch een redelijk ambitieus filmdebuut is. Het concept van een “smart house” is op zich interessant en nog niet zo veel gezien, maar er mocht net iets meer mee gedaan worden. Zo komen we nooit echt te weten wat Tau nu precies allemaal bestuurt of waarvoor de AI waaraan hij werkt nu precies dient. Alex vervalt ook soms wat in villain-clichés en daarnaast weten we amper iets over hem of Julia. Uiteindelijk duurt het middenstuk misschien net iets te lang en gebeurt er net iets te weinig in vergelijking met het intense begin en einde, wat nog altijd relatief is voor een film van 93 minuten. De gesprekken tussen Julia en Tau steken voor mij boven de rest van het script uit. Het blijft interessant om te zien en horen hoe je menselijkheid en de wereld moet uitleggen aan een machine. Daar sta je dan ook soms even bij stil. Ook worden belangrijke plot points niet zomaar opgegeven: er moet wat moeite voor gedaan worden.
En talent ervoor
De cast heb ik bewust voor het laatste gehouden, want die is klein maar echt geweldig. Maika Monroe laat na It Follows opnieuw zien wat voor een goeie actrice ze wel niet is. Ze trekt je aandacht constant naar haar toe en doorloopt zowat elke emotie in deze film. Julia is best een pittige tante, maar Monroe geeft haar ook nuance en medeleven. Ik hoop dat ze nog een lange carrière voor de boeg heeft. Ze is even oud als ondergetekende, maar ik ben zeker niet jaloers, hoor(!).
Maika Monroe laat na It Follows opnieuw zien wat voor een goeie actrice ze wel niet is.
Ook Ed Skrein zet een goeie vertolking neer. Hij mag nog eens een slechterik spelen en hier vond ik hem veel enger en effectiever dan in Deadpool. Zijn Alex is beheerst en koel wanneer dat moet, maar toch haat je hem niet helemaal, ook al geeft hij je daar alle reden toe. De chemie tussen de twee hoofdrolspelers mag er ook zijn. Dan is er nog Gary Oldman met een Amerikaans accent als Tau. Hij is een goeie keuze voor de stem van een AI. Hij klinkt nooit volledig robotachtig en geeft Tau genoeg warmte en onschuld mee. Tegelijk kan hij ook sinister uit de hoek komen, zoals dat vaak nodig is in dit soort films. De cast is misschien wel de voornaamste reden om te kijken.
Tau is vanaf nu te zien op Netflix.
