Met The Spectator bereikt Brian K. Vaughan een nieuwe top

Brian K. Vaughan begon zijn carrière met het schrijven van titels van Marvel Comics en DC Comics. Het liefste werkt hij echter aan zijn eigen reeksen. Zo maakte hij naam met eigen werk als Y the Last Man, Saga en nu ook The Spectator.

We hebben het op deze website niet expliciet benoemd maar ook Brian K. Vaughan kreeg een paar jaar terug een Substack-beurs. Op deze substack begon hij samen met Niko Henrichon de voorpublicatie van een nieuwe gezamelijke comic met de naam The Spectators. Beide heren hadden eerder gewerkt aan het gewaardeerde Pride of Baghdad.

Waar gaat The Spectator over?

Het is vlak na corona en de bioscopen gaan open. In New York zit een vrouw van begin veertig in de zaal met een bak popcorn en een telefoon. Haar date laat haar zitten en uit ergernis bekijkt ze, met het geluid op nul, een paar clips op Pornhub. Dan klinken er schoten en komt er een zonderling met een geweer de zaal binnen.

Het handjevol mensen die er zitten worden neergeschoten en ook onze naamloze heldin verliest het leven. Toch stopt het niet. Met een schreeuw van ontzetting springt haar geest uit haar lichaam en begint een nieuw deel van het leven. Gaat ze naar het hiernamaals of blijft ze tussen de levenden rondhangen?

De titel verraadt het al.

Vele jaren in de toekomst zweeft onze heldin nog altijd rond en vergaapt ze zich aan de uitspattingen van de levenden. Dan komt ze een man tegen die in de twintigste eeuw is gestorven. Een cowboy die ook is blijven hangen en ineens ontstaat daar een romance. Ironisch dat de wereld lijkt te eindigen net als zij de liefde vindt.

Literaire pretenties

Brian K. Vaughan heeft de neiging om via zijn eigen werk te kijken naar de actuele ontwikkelingen in de maatschappij. Nergens doet hij dat eigenlijk zo goed als in The Spectator.

De heldin is iemand die geen genoeg krijgt van de levens van anderen. Ze kan na haar onfortuinlijke dood met een simpele actie overgaan naar het hiernamaals. Toch kan ze niet stoppen met kijken. Haar vriend heeft dat ook maar op een andere manier. Bij hem speelt een angst voor de dood ook mee.

Het wordt een tikkeltje literair omdat er tussen de regels ook veel wordt gezegd. In feite is de heldin een spiegel richting veel lezers. Ze loopt rond op deze wereld maar neemt nooit echt deel aan het leven. Na haar dood wordt dit nog eens extra bevestigd. Het is een commentaar op de wijze waarop veel mensen anno nu in het leven staan.

We kijken door het glas van onze gsm naar de levens van anderen. En doordat we ons verliezen in de levens van anderen vergeten we ons eigen leven. Tof, zo’n travelblogger met haar #vanlife maar zou je niet liever zelf naar het buitenland gaan? Waarom snuffelen we aan iedere scheet van Donald Trump terwijl we het leven in onze eigen gemeenschap aan ons voorbij laten gaan?

Een tweede iets is het contrast waarmee er gekeken wordt naar seks en geweld. Vroeger een typisch Amerikaans onderwerp maar nu ook iets waarmee we meer en meer geconfronteerd worden in onze eigen wereld. De hoofdpersonen vinden extreem geweld heftig maar hebben geen enkele moeite met de meest expliciete vormen van seks.

Vaughan overtreft zich en Henrichon mag er ook zijn

Het tekenwerk van Henrichon is uitgevoerd in een combinatie van potlood, verf en inkt. Dat levert mooi, solide tekenwerk op. Het kleurgebruik is niet alleen fraai, maar ook functioneel. Als lezer krijg je de kans om jezelf te verliezen in alle details. Tegelijkertijd ondersteunt het ook het verhaal, doordat de full colour-onderdelen op sublieme wijze je aandacht sturen naar andere aspecten in het verhaal.

Er is veel zorg besteed aan het tekenwerk. Henrichon krijgt de ruimte om zich uit te leven in een paar zeer fraaie spreads (dubbele pagina’s).

Het is knap hoe Vaughan, als een volleerd jongleur, diverse plotlijnen door elkaar laat lopen. Er is het persoonlijke verhaal van de heldin, het wereldse complot met de booswichten die dood en verderf willen zaaien, en natuurlijk het indirecte commentaar op de verschillende benaderingen van seks en geweld. Dit wordt niet alleen verbeeld door Henrichon, maar komt ook subtiel naar voren in een scène waarin de heldin samen met haar vader The Terminator kijkt op videoband. Zeer subtiel.

The Spectator is een prima comic die het predicaat graphic novel verdient.