Death Stranding 2: On the Beach review in progress

Death Stranding 2: On the Beach is de volgende “strand type game” van meester-gameontwikkelaar Hideo Kojima. Sam Porter Bridges trekt opnieuw de wereld in om pakjes te leveren op verschillende locaties. Tijd om dus weer met een loodzware rugzak over bergen en door rivieren te klauteren, likes te geven aan constructies van andere spelers, zelf handige bouwwerken neer te plaatsen of wegen af te werken en te luisteren naar dialogen vol rare termen. Hoe draait het trouwens op technisch vlak, nu het volledig voor PS5 gemaakt is? Kan dit vervolg ons evenveel bekoren als het vreemde maar uitstekende eerste deel, en zijn er verbeteringen of vernieuwingen te bekennen?

Nvdr: Wegens onvoorziene omstandigheden kunnen we nu pas onze review in progress posten. Een volledige review volgt later nog.

See the sunset

Death Stranding 2 speelt zich 11 maanden af na het einde van het eerste deel. Sam Porter Bridges wil niets liever dan gewoon teruggetrokken van de wereld zijn kleine en schattige adoptiedochter Lou opvoeden. Heel Amerika is terug verbonden en het bestaan van Lou moet geheim blijven. Door een hoop autonome drones zijn er trouwens toch geen menselijke koeriers meer nodig. Hoewel wij het zeker zouden zien zitten om een heel spel lang Lou eten te geven en in slaap te wiegen (de babyfoto’s die je in hun woonplaats vindt, zijn er die wij ook zouden getrokken hebben), zou dit misschien voor een minder populair spel zorgen. Sam wordt dus al snel gerekruteerd om zowel Mexico als later Australië aan het Chiral Network toe te voegen, ook al blijft Lou een heel belangrijke rol in het verhaal spelen. Hoewel Sam in se niet kan sterven, is de wereld ook nog steeds gevaarlijk door de Beached Things (BTs), meerdere groepen bandieten en de terugkeer van een oude vijand.

Het begin van Death Stranding 2 is, voor wie de reeks kent, verrassend ‘normaal’ voor Kojima’s doen. Mensen leven in afgezonderde, ondergrondse steden of schuilplaatsen omdat de wereld vol zit met BTs, een soort geesten die niet naar het hiernamaals zijn kunnen verdergaan en een gevaar vormen voor wie ze tegenkomt. Ook kunnen zowel zaken als levende wezens meteen sterk verouderen als ze zonder bescherming aan de regenachtige timefall blootgesteld worden. Daarom moeten koeriers pakjes van de ene plek naar de andere brengen en overal het internet herstellen om iedereen toe te voegen aan een netwerk waardoor ze benodigde kennis kunnen delen en voorwerpen kunnen 3D-printen. Been there, done that. Tot hier niets dat we nog niet wisten. Na een tijdje geeft Death Stranding 2 je echter weer nieuwe en best vreemde personages, gebeurtenissen en pseudo-wetenschappelijke uitleg. Waarom je bijvoorbeeld van Mexico naar Australië moet gaan en hoe zowel dit als de nieuwe manier om te fast travellen gebeurt, is weer pure Kojima-hersenspinsels. 

Zeg trouwens wat je wil over zijn gekke concepten, onsubtiele symboliek (Dit zwangere personage zetten we naast een een auto met een “baby on board”-sticker en Laat mij even vertellen welke thema’s er in Moby Dick zitten. Zouden ze iets te maken hebben met het plot van dit spel?), van de pot gerukte namen, vreemde dialogen, plotdumps en cutscenes, maar als hij wil, kan Kojima ons nog altijd in het diepst van ons hart raken met emotionele momenten. Wie trouwens niet meer mee is met bepaalde termen of zich personages of achtergrondinformatie niet meer herinnert, kan nu gebruikmaken van een handige “corpus”, een database die je zelfs tijdens cutscenes kan openen (bedankt, Final Fantasy XVI!). De lengte van de cutscenes lijkt voorlopig trouwens mee te vallen en vooral de actiemomenten zijn goed geregisseerd. Net zoals in het eerste spel zijn sommige acteerprestaties zeer goed, maar kunnen andere niet overtuigen. Léa Seydoux heeft bijvoorbeeld een paar mooie scènes of momenten, maar komt ook van tijd tot tijd heel monotoon (en stil) over. Er zijn weer passende muziektracks die beginnen te spelen op bepaalde momenten, en het goede nieuws is dat je ze nu met een muziekspeler tijdens het trekken of rusten kan opzetten, zodat je ze meer dan één keer per spel kan horen!

Gestroomlijnder, vlotter, gemakkelijker

Ook de gameplay van Death Stranding 2 voelt heel vertrouwd aan. Je aanvaardt een opdracht, verzamelt de pakketjes en de uitrusting die je nodig hebt en trekt erop uit. Onderweg let je op je evenwicht, verloren pakjes, uithoudingsvermogen, menselijke vijanden, BTs en op verschillende obstakels in het terrein. Voertuigen en wegen (die je kan en volgens het pleziercentrum in ons brein moet bouwen) maken alles vlotter. Je moet soms wel nog oppassen dat je voertuigen bij een steile beklimming of door een rots voor zich, niet opeens de verkeerde kant opdraaien of ver achteruit bollen. Ook deze keer zal je qua persoonlijke voertuigen in het eerste deel van het spel vooral de truck en de driewieler gebruiken. De eenwieler uit eerdere trailers lijkt het eindproduct jammer genoeg niet gehaald te hebben. Ook al hebben ze een ander design, hun functie is dezelfde. Het lijkt allemaal heel gelijkaardig te zijn aan het eerste spel, maar na een tijdje merk je toch de nieuwe elementen en verbeteringen op. Zo gaan de menu’s (iets) vlotter dan vroeger, hoewel het er nog steeds veel zijn. Ook kan je zonder in een menu te gaan je vracht herpositioneren en zijn er quick menu’s, wat je weer elke keer een aantal seconden uitspaart. Het klinkt ten slotte misschien niet zo revolutionair, maar de mogelijkheid om, door twee ladders te combineren, een superladder te creëren, zorgt er dan weer voor dat je veel hoger, lager of verder kan raken dan vroeger.

Er zijn ook grotere toevoegingen. Zo heb je nu een mobiele basis, met opslagruimte, slaapplaats, douche, garage en productiefaciliteiten. Deze kan weliswaar enkel op bepaalde locaties verschijnen, maar dit zijn er meer dan genoeg. Dat alles zorgt er wel voor dat Death Stranding 2 vaak gemakkelijker of soepeler aanvoelt. Het eerste spel had ook fast travel, maar daar waren strengere restricties aan verbonden. Vergelijk het met hoe je in Dark Souls soms volledige gebieden moest blijven doorkruisen, maar dan in Dark Souls 2 elke bonfire een warp point was. Als je in Death Stranding 2 met je mobiele basis fast travelt, krijg je wel een lagere score voor de leveringen waarvoor je pakketjes bij hebt en fast travellen met een gered dier in je rugzak kan niet, maar daar blijft het bij. Naar een ander deel van het continent gaan met al je wapens, uitrusting en materialen om bijvoorbeeld een weg te herstellen of een andere missie te beginnen, is hier geen probleem. Je krijgt zelfs je voertuig mee. Wie niet wil fast travellen, kan na een tijdje een nieuw monorailnetwerk uitbouwen dat je ook toelaat veel gewicht, je voertuig én jezelf eenvoudig en gevaarloos te transporteren. Je moet er wel veel materialen voor investeren en eerst zelf bij elk aansluitingspunt raken. Voorlopig hebben we nog geen ziplines gekregen die je overal kan plaatsen, maar we zijn benieuwd of die er nog aankomen en of er nog andere transportmethoden zullen zijn. 

Ook op andere vlakken voelt Death Stranding 2 door de uitbreidingen wat eenvoudiger aan. Niet dat het eerste spel zo moeilijk was, maar we moesten toen toch precies onze schoenen meer vervangen of op onze energie letten. Je voertuigen kan je bijvoorbeeld heel snel nieuwe of extra batterijopslag geven waardoor je maar zelden zonder energie komt te zitten en je bijna constant je boost kan gebruiken. Je hebt meer en betere combat dan in het eerste spel, en door de nieuwe melee moves en een heel assortiment aan melee wapens, geweren, granaten, granaatwerpers en zelfs sniper rifles (met een te unlocken geluidsdemper!). In combinatie met het feit dat al je wapens van het begin van het spel je menselijke vijanden verdoven in plaats van doden, is er op de standaard moeilijkheidsgraad niet zoveel uitdaging aan. Bij het plotten van een route krijg je ook meteen een overzicht van hoe moeilijk het zal zijn (en vaak zelfs waarom), wat de verrassing ook een beetje wegneemt.

Death Stranding 2 heeft nieuwe uitdagingen en een skill tree

Meer uitdagingen komen er dan door de nieuwe BTs (waaronder een soort die jij kan zien en die jou kan zien!), de chiral creatures (kleine hordes spinnen, vleermuizen of andere schaduwwezentjes) en de weersomstandigheden. Een zandstorm zorgt er echt voor dat je bijna niks kan zien, zware winden halen je uit je evenwicht of van je pad, een aardbeving maakt (langzaam) constructies kapot en kan voor een steenlawine zorgen op een helling en een overstroomde rivier maakt water te voet oversteken nog gevaarlijker. Een vuurhaard kan zelfs dodelijk zijn!

In Death Stranding was het soms lastiger om je stats te verhogen. Dat is hier veel gestroomlijnder en duidelijker. Je kan op elk moment goed zien wat je moet doen en hoever je gevorderd bent om bijvoorbeeld meer vracht te kunnen dragen, beter te kunnen schieten of langer je adem in te houden.  Ook is er is een aparte skill tree voor speciale skills of bonussen (bijvoorbeeld je persoonlijke batterij kunnen gebruiken om je voertuig nog net genoeg energie te geven om de volgende laadpaal te bereiken) die je zonder problemen kan respeccen. Hoe meer leveringen aan en ratings van alle NPC’s, hoe meer punten je in die skill tree kan steken en hoe meer skills beschikbaar worden.

Oog voor detail

Zoals bij elk spel van Kojima zit Death Stranding 2 boordevol kleine details die je misschien niet meteen opmerkt of de gameplay niet zo zwaar veranderen, maar die toch het hele plaatje specialer maken of grappig zijn. Zo hang je na een zandstorm vol zand en moet je maar beter een douche nemen en kan je nog steeds overal in het wild urineren (of door te plassen BTs tijdelijk verslaan!). Als je je te lang in de zon of woestijn bevindt, verbrand je of zie je fata morgana’s. Wanneer je op je verjaardag speelt, krijg je een speciale cutscene. Heel het spel zit ook weer vol met acteurs, regisseurs of andere beroemdheden die Kojima er precies wou insteken omdat hij zo met hen tijd zou kunnen doorbrengen.

Death Stranding 2 is een krachttoer van jewelste

Wat meteen opvalt bij het spelen van Death Stranding 2 is wat een technisch hoogstandje Kojima weer gecreëerd heeft. De landschappen waar je doorheen trekt, zien er adembenemend uit en de details en animaties van de personages zijn fenomenaal. Je wordt niet meer enkel geconfronteerd met dezelfde kale landschappen zoals het door Ijsland geïnspireerde Amerika van het eerste spel, maar krijgt nu in een miniversie van Mexico en Australië ook onder meer te maken met zanderige woestijnen en bossen vol planten en bomen. Alles is voorzien van zijn eigen haptic gevoel. Ook is er een day-night cycle – je bent voor vijanden moeilijker in het duister te zien maar kan zelf natuurlijk moeilijker obstakels opmerken – en zijn er naast de timefall-regen de eerder vermelde nieuwe weereffecten zoals zandstormen of bosbranden.

Het mag dan ook een klein mirakel heten – of gewoon de duidelijke verdienste van het werk van de studio met de Decima-engine en de hulp van ontwikkelaar Guerilla – dat alles op performance mode aan een heel stabiele 60 FPS draait. De PS5 wordt op alle vlakken sterk benut, want ook de laadtijden zijn bijna niet te geloven. Een tiental seconden vanaf het opstarten naar het hoofdmenu, en dan letterlijk één seconde later meteen spelen als je op continue drukt.

Daar hoort wel een grote caveat bij: Death Stranding 2 op PS5 lijdt aan dezelfde kwaal als MGSV: The Phantom Pain op PS4. Tijdens het spelen of het kijken van cutscenes gaat alles vlot en hoor je soms de ventilator van je console een beetje werken, maar zodra je de map opent (wat je in dit spel vaak moet doen om bijvoorbeeld je route te bepalen) of langer dan een paar seconden in de menu’s zit, gaat je ventilator in overdrive. Het is nog niet niet even luid, maar doet echt denken aan de PS4 die soms klonk als een opstijgende jet. Je zou denken dat de wereld met al zijn details en effecten voor de grootste last voor je PS5 zou zorgen, maar eenmaal je je map of menu afsluit, wordt alles meteen stiller. Vermoedelijk komt dit omdat de map en menu’s geen limiet op de FPS hebben. We kunnen enkel hopen dat dit met een patch wordt opgelost, want bij onze goed verluchte en van stof gevrijwaarde PS5 heeft de console zelf Death Stranding 2 al éénmaal onderbroken om een hittewaarschuwing te geven. Natuurlijk is het in de echte wereld de laatste weken soms heel warm geweest, wat hiertoe aan kan bijdragen, maar ook op frissere dagen hoor je de ventilator in de map en menu’s veel harder draaien.

Er is nog een ander negatief punt, afhankelijk van hoe groot je tv is. Death Stranding 2 past jammer genoeg in de reeks games die gemaakt zijn voor mensen met schermen van een bepaald formaat. Op een kleiner scherm zijn sommige boodschappen die links op je scherm verschijnen of is de inhoud en bestemming van de pakjes die je onderweg vindt moeilijk te lezen door het te kleine lettertype (in combinatie met meer kleur in het terrein). Hiervoor (of voor andere zaken) zijn er jammer genoeg geen accessibility options. Het enige wat je kan doen is de ondertiteling groter zetten.

.

Keep on keeping on

Dat waren onze bevindingen bij pakweg de eerste twintig tot dertig uur van het spel. Benieuwd wat de rest van Death Stranding 2 ons zal voorschotelen qua verhaal, Kojima-hersenspinsels, gameplay en omgevingen. Op de kaart zien we alweer een grote, besneeuwde berg, maar voor de rest is het maar raden hoe Australië hier weergegeven zal worden. Eerst misschien wel zoveel mogelijk wegen of monoraillijnen uitbouwen – heerlijk zen! – en door alle NPC’s blij te maken zoveel mogelijk beloningen krijgen. In onze volledige review zullen we dan ook (spoilervrij) onze analyse van het verhaal en de acteerprestaties geven en jullie weten te zeggen of er nog veel belangrijke gameplayvernieuwingen zijn, hoewel we ze om de verrassing te houden ook niet letterlijk zullen spoilen.

Death Stranding 2 is te koop bij bol.com.

We ontvangen een kleine commissie als je iets koopt via onze partnerlinks.

Geïnteresseerd in recente games?

• Clair Obscur: Expedition 33 is als emotionele en Franse turn-based rpg een prestatie van jewelste en maakt grote kans om het spel van het jaar te zijn.
• Ruffy and the Riverside is een fijne en creatieve platformer die doet denken aan de N64-klassiekers van weleer.
• Elden Ring Nightreign is vooral leuk als je het met vrienden kan spelen, maar kan anders frustreren.
• Monster Train 2 neemt alles van de eerste rit mee en verbetert het.
• The Precinct is een fijne maar beetje repetitieve politiesimulator.