Monster Train 2 review: loopt zelfs beter dan een trein

Wie “roguelike deckbuilder” zegt, zegt hoogstwaarschijnlijk Slay the Spire. Terecht ook, maar op een steenworp van de koning vond je ook de iets minder bekende maar minstens even goede Monster Train terug. Ontwikkelaar Shiny Shoe had toen het lumineuze – en succesvolle – idee om heel dat kaartgedoe nog ingewikkelder te maken door het te koppelen aan een soort tower defense met monsters op een trein. Nu, 5 jaar na de release van de eerste, is de tijd rijp voor deel 2. Shiny Shoe vindt hier het warm water allesbehalve terug uit, maar zoals ze zeggen in de tech wereld: if it aint broke, don’t fix it.

Pyre Defense

Monster Train 2 behoudt de basisregels van zijn voorganger. Het is nog steeds de bedoeling met je trein vol monsters 8 gevechten te overleven zonder dat het hart van je voertuig – de Pyre – het begeeft. De trein zelf is onderverdeeld in drie verdiepen, elk met zijn eigen beperkingen qua monsteraantal en effecten. Aan jou om tijdens je beurt te beslissen hoe je de vijanden een kopje kleiner gaat maken. Zet je extra monsters in op dat verdiep? Maak je een val vlak onder de Pyre? Speel je toverspreuken om nog voor de beurt start iedereen uit te roeien? Of rust je je monster uit met allerlei wapens om ze sterker te maken?

Klinkt complex, en dat is het ook de paar eerste potten, maar gaandeweg valt al snel op hoe transparant en vlot de gevechten verlopen. Voor je het weet, heb je monsters die duizend damage vijf keer per beurt kunnen doen of toverspreuken die de trein in een oogwenk opkuisen. Het wordt echt snel extreem overpowered en dus zeer bevredigend. De keuzeruimte is echter immens en dat is tegelijk de grote kracht van Monster Train. Iets dat je ook tastbaar kan zien in Monster Train 2. Want in tegenstelling tot de voorganger, kan je nu steeds je beurt opnieuw spelen of zelfs het hele gevecht opnieuw starten om te zien of er toch niets beter op tafel lag. Er is nooit een situatie waarin je onherroepelijk verloren bent omdat je deck niet sterk genoeg is. Alles kan ook een invloed hebben. Je supermonster op verdiep 3 in plaats van 1 zetten, kan soms een wereld van verschil betekenen. En zo wordt die overweldigende keuzestress al meteen een pak behapbaarder en verandert Monster Train 2 van complex in duivels verslavend.

Dit gevoel van tactische vrijheid maakt het al een geweldig “kaartspel” maar krijgt nog een extra laag complexiteit dankzij de roguelike-elementen. Elk verdiep moet je namelijk ook kiezen of je je monsters, je spreuken of je trein gaat upgraden en welke upgrades je nu best kiest. ‘Tafel plakt’ hier wel, dus bezint eer ge begint. Om maar te zeggen, de core gameplay van Monster Train 2 is nog steeds dezelfde hyper innemende deckbuilder als zijn voorganger. Gelukkig (of helaas voor wie nu al keuzevermoeidheid heeft) stopt het daar niet.

Van de hel naar de hemel

Monster Train 2 zet veel meer in op zijn verhaal dan de voorganger. Waar je in de eerste Monster Train op kruistocht naar de hel trok, maak je hier de omgekeerde beweging. De motieven voor het eerste spel waren blijkbaar corrupt, want nu de hel op zijn knieën zit, blijkt dat opperengel Seraphus er niet op uit was om de balans te herstellen maar absoluut alles onder zijn bewind wil krijgen. Als nu gevallen engel Fel is het dus rechtsomkeer, deze keer vergezeld door de onwaarschijnlijke metgezellen uit de 9 cirkels van de hel. En dat verloopt niet zonder slag of stoot…

Die interacties en de vele akkefietjes krijg je mondjesmaat te zien na elke run. Het is niet van het kaliber als andere roguelikes met die vertelmethode zoals bijvoorbeeld Hades, maar het bestaat en biedt toch wel een leuke inkijk in de groepsdynamieken van deze misfits. De presentatie is helaas wat sober. Statische portretten – vaak rechtstreeks geplukt van de kaarten – regelen alles in dialogen zonder stemacteurs. Ontwikkelaar Shiny Shoe doet hier niets mis mee, maar als je dan toch van plan bent meer verhaal toe te voegen, mag je dat gerust ook beter inkleden.

De vele helden in dit avontuur krijgen wel allemaal wat schermtijd om hun karakter goed in de verf te zetten. Het vliegt vaak niet hoger dan “grote gouden draak houdt echt wel van geld en ziet alles als een transactie” maar zo is het ook duidelijk dat deze geen seconde zou twijfelen om je te verraden als hij er 20 cent mee kan verdienen. Er zijn ook bijzonder veel cutscenes. Met zo een slordige 40u op de teller krijgen we nog steeds nieuwe dialogen te zien. Wie hier nu al huivert bij het idee van verhaal in een deckbuilder geen paniek: de meeste dialogen zijn volledig optioneel.

Meer monsters, meer trein, meer alles

Nog belangrijker dan het nieuwe verhaal zijn natuurlijk de nieuwe gameplay-opties. Zet je schrap, want het zijn er een pak. Te beginnen met 5 nieuwe facties met elk twee helden en zowat 30 nieuwe kaarten. Deze nieuwe kaarten bevatten ook vaak gloednieuwe spelmechanieken, zoals uitrustingen die tijdelijk je eenheden kunnen versterken of zelfs nieuwe vaardigheden kunnen geven.

Hierbij horen natuurlijk ook nieuwe Merchants of Arms, waar je dan niet alleen nieuwe kaarten kan kopen tijdens een run maar ook uitrustingen kan samensmelten of intrinsiek kan maken zodat je ze meteen trekt in je eerste speelbeurt. Deze uitrustingen werken ook geweldig samen met de nieuwe room upgrades, die op hun beurt ook versterkt en verbeterd kunnen worden in hun eigen winkel. Als de bovenvermelde keuzevrijheid je al als muziek in de oren klonk, het wordt alleen maar zotter naarmate je dingen vrijspeelt.

Nog nieuw zijn de verschillende pyres die je nu aan de start van een run kiest. Vroeger was dit gewoon maar het hart van de trein, maar nu is ook dat een wel ter overwegen keuze geworden. Neem je eentje met weinig leven maar die je toelaat alle monsters één keer te genezen? Of neem je de pyre die geld verdient iedere keer het klop krijgt? Of laat je het toch op de standaard pyre staan, al dan niet als zelfopgelegde uitdaging? Met maar liefst twaalf van deze pyres om vrij te spelen, is een run starten nu ook al een puzzel op zich geworden.

Om die puzzel weeral ietwat wat minder complex te maken, kies je voor de start van elke run wie de hoofdclan is en wie er als ondersteuning bij zit. Dit beperkt de pool aan kaarten en artefacten die je kan vinden, en geeft je ook wat inspraak in wat voor build je wil proberen maken. Uiteindelijk zal je wel moeten gaan voor een win met elkeen van de clans in verschillende combinaties, maar dit zal ongetwijfeld even duren. We spoilen niets, maar na pakweg 10 overwinningen speel je iets vrij dat de levensduur eigenhandig verdrievoudigt. Monster Train 2 zit echt zo boordevol toevoegingen, dat Monster Train 1 echt compleet overbodig wordt.

Bijna eindeloos

Wat Monster Train 2 zo uitstekend en verslavend maakt, is dat er ook altijd iets nieuws vrij te spelen valt. Winnen of verliezen, het leidt altijd tot een nieuwe kaart, verhaalmoment, pyre, vrijgespeelde challenge of allemaal tegelijk. Er zijn ook honderden metertjes die altijd een beetje aantikken. Elke run voelt hierdoor zinvol aan, ook al word je er niet altijd per se sterker van. En als er net iets niet vrijgespeeld wordt, bestaat er geen groter excuus voor het spreekwoordelijke ‘nog eentje’.

In tegenstelling tot Slay the Spire, betekent verliezen ook niet dat je opnieuw hetzelfde moet doen in de hoop wat beter RNG te hebben in loot en vijanden. Heb je geen zin om het opnieuw te proberen, kan je gerust van factie of zelfs spelmodus wisselen om het eens over een andere boeg te gooien. Naast de standaard runs heb je ook challenge runs, waar je met een gegeven set regels en kaarten het einde moet zien te halen, en daily runs, waar je hetzelfde doet maar dan tegen de tijd en andere spelers. Vaak zijn dit de runs waar je een nieuwe synergie of strategie leert voor een bepaalde factie, wat dan weer van pas komt voor de standaardmodus.

Want zoals het hoort in een deckbuilder, heeft Monster Train 2 een ‘ascension’-systeem. Hier heet het covenant rank, gaat het tot maximaal tien en stijgt dit na elke overwinning, ongeacht met welke clans je het klaart. De eerste paar levels zijn nog te doen, maar latere covenants vormen een leuk langetermijndoel waar je zowel je skills als je beschikbare kaarten voor zal moeten verbeteren. Lukt het wel, dan speel je ook hier weer een heleboel nieuwe dingen vrij zoals eindbazen, pyres en versieringen voor je kaarten of trein.

En toch is dat nog altijd niet alles. Want als je meer wil of gewoon even stoom wil aflaten, kan je ook standaard runs compleet gek maken met meer dan 50 combineerbare modifiers. Monsters zijn gratis maar verdwijnen voorgoed als ze geraakt worden? Starten met 20 energie maar geen meer bij krijgen elke beurt tenzij je betaalt? Het kan allemaal! En kop je zo een run binnen, dan kan je met één knop ofwel eindeloos voortspelen en zien hoe ver je geraakt of die parameters bundelen en omtoveren tot een gloednieuwe community challenge. Deze hebben dan, net als de daily challenges, een leaderbord met tijden en details over de beste runs. Alles doen in Monster Train 2 kost wellicht 100u maar als je de smaak te pakken hebt, is er haast eindeloos speelplezier.

Djent

Dat allemaal wordt dan nog eens geserveerd op een bedje van geweldige progressive metal-pareltjes. De soundtrack van Jordan Chin zou met zijn scheurende gitaren, verschrikkelijk catchy riffs en loeiharde breakdowns zo in de discografie van Intervals of Cloudkicker passen. Daartussen is er ook nog plaats voor wat meer jazzy tracks als je pyre niet onder vuur ligt en past het geheel gewoon prachtig bij de gekke pitch van het spel. Het strafste is dat de korte setlist nooit tegensteekt, zelfs niet gezien de repetitieve aard van het spel. Deze track zit nu al dagen in mijn kop, en nu dus ook in die van jullie!

Laat het dus duidelijk zijn, ook al blijft de formule hetzelfde als zijn voorganger, is ook Monster Train 2 een roguelike Deckbuilder om u tegen te zeggen. Een geweldige gameplay-loop, tonnen opties voor eindeloos speelplezier en een karrenvracht aan content maken van Monster Train 2 niet slechts een goede opvolger maar ook een absolute tenor in het genre. Slay the Spire 2 zal goed uit zijn doppen mogen kijken of er zit straks een andere koning op de troon…

Nog meer recente reviews? Laat je gaan!

• Best Served Cold mixt slim detective en heerlijke cocktails.

• Pax Augusta is een heel klassieke en best moeilijke city builder met een paar moderne trekjes.
• In The Precinct bestrijd je ook misdaad, maar op een heel andere manier.
• Wij mochten de Nintendo Switch 2 en alle launch games uitproberen!
• Clair Obscur: Expedition 33 is als emotionele en Franse turn-based rpg een prestatie van jewelste en maakt grote kans om het spel van het jaar te zijn.
• The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered is een zeer getrouwe heruitgave van het gelauwerde origineel.