Thunderbolts review: misfits met impact

Captain America: Brave New World was best oké, maar toch niet de hoogvlieger die we weer hoopten te zien van Marvel Studios. De marketingcampagne voor Thunderbolts deed vermoeden dat deze film wat meer grounded zou zijn. Dat samen met het feit dat het de laatste film van phase 5 is en de voorlaatste voor Avengers: Doomsday, zorgde ervoor dat de hype en de verwachtingen redelijk hoog waren. Wat ons betreft, lost de film die ook meer dan in.

Misfits, de film

Yelena Belova (Florence Pugh) mist iets in haar leven. Ze voelt een leegte die haar werk niet meer kan invullen. Na advies van surrogaatvader Alexei (David Harbour) besluit ze om haar werkgever Valentina (Julia Louis-Dreyfus) te vragen om wat meer werk in het openbaar te kunnen doen, in plaats van altijd dezelfde illegale klussen. Ze gaat akkoord als Yelena nog één klus doet voor haar. Daarvoor moet ze een dief tegenhouden die in een beveiligde site van OXE, een bedrijf van Valentina, wil inbreken.

Zodra ze daar aankomt, blijkt ze niet de enige te zijn. Yelena kwam om Ghost (Hannah John-Kamen) te doden, Ghost kwam voor Taskmaster (Olga Kurylenko), Taskmaster voor John Walker (Wyatt Russell) en Walker voor Yelena. Wanneer ook de mysterieuze Bob (Lewis Pullman, Top Gun: Maverick) ineens opduikt, wordt al snel duidelijk dat Valentina de losse eindjes van een mysterieus project uit de weg wil ruimen.

Ondertussen moet ze ook voor een afzettingscommissie verschijnen voor haar positie als CIA-directeur. Daarvoor houdt Bucky (Sebastian Stan) zich bezig met bewijsmateriaal verzamelen, en hij hoopt dat assistente Mel (Geraldine Viswanathan, Blockers, Cat Person) daarbij kan helpen. Daardoor kruist hij het pad van de (zelfgenaamde) Thunderbolts. Ze besluiten samen te werken om Valentina ten val te brengen.

De verschoppelingen van het MCU

Op papier leek dit een van de minst aanlokkelijke films die Marvel de laatste jaren zou uitbrengen. De meeste personages zijn toch nog altijd niet zo bekend, met uitzondering van Bucky en misschien Yelena. Het leek altijd alsof veel mensen Black Widow en Falcon and the Winter Soldier hadden overgeslagen, maar die mensen komen nu bedrogen uit. Beide projecten leveren hier elk 3 hoofdpersonages af, en met een personage als Ghost gaan we wel heel ver terug om de losse eindjes van Ant-Man and the Wasp aan elkaar te knopen.

Maar als je de film eenmaal gezien hebt, weet je dat het de juiste keuze was om deze personages samen te brengen voor dit verhaal. Deze groep kan je echt antihelden noemen, want ze nemen het zelden op voor mensen en zijn vaker dan niet gewoon huurmoordenaars. Ook samenwerken lijkt niet hun ding. Maar voor een gemeenschappelijke vijand maken ze wel een uitzondering. Valentina is als personage tot nu toe eerder onder de radar gebleven voor het grotere publiek, maar nu wordt wel duidelijk dat ze bij allerlei shady zaakjes betrokken is geweest en “overbodige” mensen nodig had om haar klusjes op te knappen.

Emotionele diepgang

Geen van hen zijn uiteindelijk erg tevreden met hun leven, en het besef daarvan beïnvloedt hen allemaal. Maar het is dus vooral Yelena die er echt onder lijdt. Wat we al vermoedden in Black Widow en zagen in haar kleine rol in Hawkeye wordt nu een waarheid als een koe: Florence Pugh is zonder meer de beste castingkeuze die Marvel de laatste jaren maakte. Ze verdient het om nog veel meer films in het MCU te dragen, want dat doet ze echt.

Zonder te veel te spoilen weerspiegelt het personage Bob de mentale problemen waar dagelijks miljoenen mensen mee worstelen. Hij heeft een moeilijk verleden gehad, net als de meeste Thunderbolts, en vooral Yelena herkent zichzelf in hem. Dat maakt vanalles los bij haar, die tot uiting komen in een bijzonder emotionele scène waarin Pugh laat zien wat voor talent ze is. Het geeft ook Yelena nog meer diepang, waardoor ik nog meer affectie voor haar voel.

Maar ook de evolutie van Bob en zijn problemen is bijzonder mooi aangepakt door schrijvers Eric Pearson (Black Widow, Agent Carter) en Joanna Calo (The Bear, BoJack Horseman). Het maakt van Thunderbolts misschien de meest menselijke film tot nu toe. Daarbij verdient ook acteur Lewis Pullman veel lof. Bob lijkt in het begin wel erg op het personage dat hij speelde in Top Gun: Maverick: ook genaamd Bob en heel aandoenlijk. Maar hij laat ook een andere kant zien die minstens even indrukwekkend is. De band die Bob en Yelena ontwikkelen, is ook bijzonder geloofwaardig op korte tijd.

Terug naar de “gewone” man

Een nadeel van zoveel personages in een relatief korte film (126 minuten, maar lijkt nog korter) is dat niet alle personages verder uitgediept worden. Zo leren we over Ghost of John Walker niet heel veel meer bij, al maakt iedereen wel een eigen soort evolutie door. Datzelfde geldt voor Bucky, die hier meer een leidersrol opneemt, wat hem goed afgaat. Alexei blijft wel grotendeels comic relief, terwijl het moment waarop hij dat even niet is, een van de hoogtepunten van de film is. De mopjes worden soms nog wat te veel aangehouden. Maar dat zijn eigenlijk de weinige minpunten die ik kan bedenken, want verder is de dynamiek tussen de verschillende personages vaak leuk.

Verder is Thunderbolts ook op technisch vlak geslaagd. De muziek van Son Lux (Everything Everywhere All At Once) valt al van bij het begin op qua originaliteit, met onder andere instrumenten die als glas klinken of diepe cello’s. Velen, waaronder ik, waren een beetje bezorgd dat de film er redelijk grauw zou uitzien door de trailers, maar cinematograaf Andrew Droz Palermo (The Green Knight, A Ghost Story) doet die bezorgdheden al snel verwateren.

Samen met regisseur Jake Schreier (Beef) leidt hij vooral de vele praktische stunts in goede – zichtbare – banen, met onder andere een vechtscène in een gang die mooi vanaf boven gefilmd werd. Er is veel praktisch gedaan, waaronder een reeks indrukwekkende autostunts en de gevechten, waardoor het de meest “geaarde” film voelt in tijden. Maar ook op de VFX is weinig aan te merken. Vooral hun werk op de villain en zijn krachten is bijzonder goed gedaan en akelig.

Misschien lijken deze personages je maar B-personages en ben je niet echt geïnteresseerd. Maar als je je openstelt voor deze personages, word je er wel voor beloond. Iedereen die zich ooit verloren of alleen voelde, kan zich in hen herkennen, en uiteindelijk weten ze niet alleen elkaar maar ook zichzelf te verbazen. Ieder van hen vindt wel hun plekje, hoe verrassend dat ook mag zijn. En ja, die * in de titel wordt duidelijk. 😉

Thunderbolts is sinds 30 april te zien in de bioscoop. Vooraf wat meer info nodig? Lees ons overzicht van wie de Thunderbolts precies zijn of beluister de nieuwe aflevering van Castard!