Wish review: 100 jaar jeugddromen

Walt Disney Animation Studios viert dit jaar zijn honderdjarig bestaan. Mocht dat aan je voorbij gegaan zijn, maakt Disneys nieuwe film Wish dat zeker goed. Het is een nostalgische trip en een ode aan een eeuw animatie. De film doet weinig nieuws, maar een aantal elementen maken er toch een prima Disneyprent van.

Dat is mijn wens

Wie ooit al verdwaalde in een Disneypretpark, kent ongetwijfeld het deuntje When You Wish Upon a Star. De instrumentale versie van het nummer, oorspronkelijk uit Pinokkio, speelt ook over de begingeneriek met het kasteel bij elke Disneyfilm. Voor velen is het een synoniem geworden voor het Huis van de Muis. Daarmee gaan een aantal Disneygetrouwen aan de slag in Wish.

In de stad Rosas in de Middellandse Zee heeft koning-tovenaar Magnifico (Chris Pine, Dungeons and Dragons) een gemeenschap gebouwd waar iedereen welkom is. Om dat te beschermen, mag iedereen die 18 wordt een wens afgeven aan hem. Een keer per maand vervult hij die voor een onderdaan. Asha (Ariana DeBose, West Side Story) wil zijn leerling worden, en hoopt stiekem dat Magnifico de wens van haar saba (grootvader, Victor Garber) wil vervullen. Maar wanneer ze ontdekt dat Magnifico de wensen van het koninkrijk helemaal niet voor hun eigen goed bewaart, doet ze een wens tot een ster. Die komt prompt tot leven, waardoor Magnifico het op haar gemunt heeft.

Uit het boekje

Alle ingrediënten van een Disneyfilm zijn aanwezig in Wish. Sommige zijn klassiek, andere iets moderner. Er is de jonge idealistische heldin, die ook dit keer geen prinses is. Ze heeft een dierenvriendje, een geitje in een pyjama dat Valentino (Alan Tudyk) heet en dankzij Asha’s wens kan praten. Slechterik Magnifico is nog eens heerlijk evil, en Asha’s vrienden een tof allegaartje van persoonlijkheden. Er komt magie te pas, en een paar muzikale nummers.

Wish grijpt ook visueel terug naar vroeger. Disney werd bekend om hun getekende 2D-animatie, maar kiest ondertussen al heel lang voor 3D. Dat leverde ook mooie films op, maar in tijden van CGI en de overheersing van computers hunkeren we naar iets tastbaars. Dat krijgen we hier in de vorm van aquarelachtige achtergronden met een lichte korrel als van kleurpotloden. De personages bewegen nog altijd vloeiend en zien eruit zoals de 3D-versies. Alleen zien we op hun huid en kleren datzelfde effect en krijgen ze ook gekleurde randen, zoals vroeger. Even wennen, maar het is een mooie balans tussen oud en nieuw. Samen met het prachtige kleurengebruik ziet Wish er oogstrelend uit.

Ander meisje

Wish klopt af op precies anderhalf uur, dus is het verhaal redelijk rechtlijnig. Bij Disneyfilms verwacht ik eigenlijk ook geen ingenieus maar een emotioneel verhaal. Ik ben altijd meer benieuwd welke boodschap de film zal hebben. Ook hier was ik toch weer verrast hoe ze de waarheden van het leven vertalen tot op kinderniveau. Wensen, dromen en hoop betekenen meer voor ons dan we denken, ook al hebben we een simpel bestaan of weinig ambitie. Misschien was ik in een emotionele bui, maar de film pakte me. Het verschil tussen de personages wordt goed gebruikt om dat punt kracht bij te zetten.

Maar over verschil gesproken… Het meest jammere punt van de film vond ik het hoofdpersonage. Asha is innemend, maar haar persoonlijkheid is een kopie van alle hoofdpersonages sinds Tangled. Disney stopt terecht moeite in diversiteit en voegt stukjes van verschillende culturen toe aan hun films. Maar in de grond zijn de recente heldinnen allemaal graag bij mensen, ook al zijn ze een beetje awkward en steken ze de handen uit de mouwen. Waarom niet eens een complete introvert die door omstandigheden de heldin moet zijn? Of een norser personage? Heldinnen zouden vanbinnen even divers moeten zijn.

Los daarvan is Ariana DeBose wel geweldige casting. Ze levert stemmenwerk af met veel expressie en variatie en is een echte nachtegaal. Ook Chris Pine amuseert zich duidelijk. Magnifico is charmant maar al snel van het padje, en er gebeurt ook weinig om ons van het tegendeel te overtuigen. Best tof!

Kroniek

Het hoogtepunt van Wish is (naast de animatie) de soundtrack. Voor de liedjes klopten regisseurs Chris Buck (Frozen) en Fawn Veerasunthorn aan bij een paar ‘nieuwelingen’, singer-songwriter Julie Michaels en producer Benjamin Rice (A Star Is Born). Michaels schreef onder andere Fever voor Angèle en Dua Lipa en vind ik vooral sterk als ze emotionelere liedjes neerpent. Toch zit er ook genoeg speels- en oprechtheid in de nummers. Met de orchestratie van Rice levert dat een zestal nummers op die catchy zijn en toch verschillende genres oproepen. This Wish, This Is The Thanks I Get en Knowing What I Know Now zijn de uitschieters. (Ook At All Cost is een prachtig nummer, maar lijkt een romantisch duet terwijl het helemaal niet zo bedoeld is.)

Wish zal zo opnieuw jong en oud bekoren, ook al is het geen Disney van het allerhoogste niveau. En ook de trouwe fans worden beloond, want er zijn heel wat easter eggs te rapen. Zo wordt de film ingeleid met een sprookjesboek à la Assepoester. Er duiken ook personages op die je wellicht ooit al eerder zag, en een paar knipogen in de dialogen. Subtiel is het niet altijd, maar het zijn easter eggs met mate die de heel casual Disneyfan misschien ook niet opvallen. Wish is zo in zijn geheel een kroniek van 100 jaar Disney, 100 jaar films die vele jeugden mee gevormd hebben, 100 jaar met ups en downs. Als het bedrijf niet op haar lauweren blijft rusten, zitten er misschien nog eens 100 in het verschiet.

Wish is vanaf 22 september te zien in de bioscoop.