September Says review: ongezonde band

Tweelingen fascineren blijkbaar veel mensen. Ik kan het weten want ik ben er zelf een. Velen vinden de band een beetje mysterieus en kunnen het zich moeilijk voorstellen. Geen wonder dat tweelingen vaak in horrorfilms opduiken, denk maar aan The Shining of recent nog The Monkey. Daar maakt regisseur Ariane Labed ook gretig gebruik van in September Says. Wij gingen kijken op Film Fest Gent en waren ook licht verontrust.

Ongezonde band

September en July zijn een tweeling die op school vooral als raar gezien worden. Hun moeder Sheela gebruikt hen als onderwerp voor haar foto’s en voedt hen niet echt streng op. July is meer timide dan September en lijkt minderbegaafd. Daarvoor wordt ze gepest op school, waardoor September voor haar zus opkomt. Maar ze draagt July ook op om dingen te doen die ze liever niet wil doen, net als het spelletje Simon Says.

Op een gegeven moment confronteert September de pesters opnieuw, wat grote gevolgen heeft. Ze wordt van school gestuurd en het gezin verhuist naar het huis van hun oma in een afgelegen dorpje. July begint meer los te komen van haar zus, wat natuurlijk niet naar de zin is van September.

Vreemde ervaring

Dit is zonder meer een speciale film die niet bij iedereen in de smaak zal vallen. Dat is allereerst door hoe de zussen afgebeeld en vertolkt worden. We krijgen niet veel context over hun verleden maar de tweeling is waarschijnlijk wel redelijk afgeschermd opgegroeid. Ze spreken redelijk vreemd, met heel eenvoudige taal en op een hoogte en manier alsof ze kinderen zijn. Het deed me wat denken aan de manier waarop Shirley Henderson in Harry Potter gestalte gaf aan Moaning Myrtle. Daarnaast fluiten ze ook naar elkaar om te communiceren of elkaars aandacht te trekken, wat wel raar is voor hun omgeving.

Het is dus zeker even wennen aan onze hoofdpersonages. De film is dan ook eigenlijk vooral een aaneenschakeling van rare momenten. Zo raken ze gefascineerd door wormen of schotelt September July ook altijd rare dilemma’s voor, bijvoorbeeld of ze haar plaats zou innemen als ze zou sterven. Hun band is dus vooral verontrustend in plaats van innig. Maar net wanneer je denkt dat het verhaal van September Says eigenlijk nergens naartoe gaat of niks te zeggen heeft, is er toch een gebeurtenis die je daar anders over doet denken.

Soberheid

Vanaf dan worden veel dingen duidelijk, waardoor het je wel doet nadenken over manipulatie en hoe zelfs de mensen van wie het meeste houden ons soms in hun greep hebben. Wat dus eerst een beetje een punt van frustratie was – ik kon me niet inbeelden dat tweelingszussen dit elkaar aan zouden doen -, geeft wel een heel andere kijk op het verhaal. Het zijn zeker geen voor de hand liggende rollen maar Mia Tharia en Pascale Kann zetten ze wel uitstekend neer. Ook Rakhee Thakrar (Wonka, Sex Education) blijft bij als hun nonchalante en eigenlijk ongelukkige moeder.

Net als het minimalistische verhaal is ook de rest van de film redelijk sober. Zo is er geen componist te vinden in de credits omdat er vaak meer geluiden als soundtrack worden gebruikt dan echt muziek. De cinematografie van Balthazar Lab is ook vrij statisch en gebruikt vooral natuurlijk licht. Het draagt allemaal bij aan de bevreemdende sfeer die het verhaal al oproept. Die zal dus zeker niet voor iedereen zijn, maar intrigeert wel.

September Says is vanaf 16/04 te zien in de bioscoop.