Les Femmes Au Balcon review: over-the-top en amusant

Noémie Merlant is een van de rijzende sterren van de Franse cinema te noemen. Na haar doorbraak bij het grote publiek als actrice in Le portrait de la jeune fille en feu vijf jaar geleden kruipt ze nu voor de tweede keer in de regisseursstoel. Ze kwam haar film Les Femmes Au Balcon zelf voorstellen op Film Fest Gent. Het minste wat je kan zeggen is dat de film van veel lef getuigt.

Niet wat het lijkt

Tijdens een hittegolf vertoeven de excentrieke Ruby (Souheila Yacoub) en redelijk gewone schrijfster Nicole (Sanda Codreanu) vooral op het balkon van hun appartementsgebouw. Ze krijgen het gezelschap van voormalig huisgenote en actrice Élise (Noémie Merlant zelf) die het even gehad heeft met haar vriend Paul. Wanneer Élise tegen de auto van hun knappe overbuur rijdt, nodigt hij hen uit om bij hem langs te gaan. Maar de avond neemt een onverwachte wending wanneer Ruby bebloed en in shock terugkomt na grensoverschrijdend gedrag dat uit de hand liep. Vanaf dan gaan de vrouwen elk op hun manier en samen om met gevolgen van de avond.

Al van bij het begin is duidelijk dat Les Femmes Au Balcon geen doorsnee film wordt. In de openingsscène gaat de camera langs de verschillende appartementen van het gebouw tot we bij een vrouw komen die duidelijk mishandeld wordt, waarop ze haar man vermoordt en lacht. Pas daarna komen we bij het centrale trio, wat je een beetje van de wijs brengt. Het is ook duidelijk dat ze alledrie heel verschillend zijn: Ruby is een camgirl met een heel eigen kledingstijl en uiterlijk, Nicole zou je meer de girl next door kunnen noemen die inspiratie zoekt voor een boek en Élise is als actrice ook wel iets dramatischer dan de rest. Toch werkt hun vriendschap bijzonder goed.

Mix aan genres

En laat dat nu net de mooiste kant zijn van de film. Hoe gek het verhaal ook wordt, de vriendinnen blijven elkaar door dik en dun steunen ondanks hun verschillen. Dat zorgt voor een aantal pakkende momenten maar ook voor humor. Ik zou deze film dan ook best een absurde horrorkomedie durven te noemen. Aanvankelijk is er al een redelijk losse, komische sfeer terwijl we de vrouwen beter leren kennen. Daarna mag er dan wel een redelijk schokkende gebeurtenis plaatsvinden, die omstandigheden zelf, de gevolgen ervan en de reacties van de huisgenotes zijn niet altijd even serieus. Daarbij mag je ook wat magisch realisme verwachten, wanneer Nicole ook letterlijk last krijgt van haar geweten, maar wel met een reden.

Het is zeker een origineel script, geschreven door Noémie Merlant en Céline Sciamma (van Le portrait de la jeune fille en feu). Het had even goed niet kunnen werken, maar dat het dat wel doet is ook wel te danken aan de actrices. Merlant zelf krijgen we eens van een andere kant te zien, en het was voor mij een aangename kennismaking met Sanda Codreanu en Souheila Yacoub. De dialogen zijn vlot en soms toch ook herkenbaar onder vriendinnen. Ze stralen in het begin vooral ook veel plezier en comfort uit als ze bij elkaar zijn. Dat is echt een plezier om naar te kijken.

Einde niet zo subtiel

Een pluspunt is ook dat vrouwen op een heel andere manier getoond worden dan in de meeste films. Zo is er zomaar een scène bij de gynaecoloog of wordt een gewoon vrouwenlichaam zonder gêne of agenda getoond. De overbuurman gooit letterlijk en figuurlijk roet in het eten. Het verhaal blijft daarna aanvankelijk goed over the top, al zal de stijl dus misschien niet iedereen liggen. Ook komt er nog wel wat bloed en een beetje body horror aan te pas.

Maar ook de reden voor het mislopen van de avond, grensoverschrijdend gedrag, komt aan bod. Aanvankelijk is ook dat redelijk subtiel, maar vooral naar het einde toe wordt dat steeds opvallender en ook meer uitvergroot, waardoor de boodschap misschien een beetje verloren gaat en te hard wordt binnengeduwd. Dat is ook wel wat het geval in de nevenverhaallijn van Élise en haar vriend Paul, die toch minder interessant is.

Visueel is er veel flair dankzij de cinematografie van Evgenia Alexandrova, zoals in het openingsshot. Ook de kleurrijke grading brengt de hittegolf en sfeer goed over. De muziek van Uèle Lamore is ook het vemelden waard. Die is toch wel te beschrijven als typisch Frans, vaak heel lichtvoetig met wat jazzinvloeden, en perfect zomers. Er is dus wel veel om van te houden bij Les Femmes Au Balcon, een mooi visitekaartje voor Noémie Merlant als regisseur.

Les Femmes Au Balcon is sinds 11/12 te zien in de bioscoop.