Vampire: The Masquerade – Swansong review: bloederige detective

Het is dan wel geen vervolg, maar Swansong biedt je de kans opnieuw onder te duiken in de donkere wereld van Vampire: The Masquerade. Het is een bloederig detectiveverhaal vol mysterie en intrige, maar niet zonder imperfecties. Was deze versie het wachten waard?

De tabletop RPG kwam uit in 1991, de eerste videogame onder de naam Vampire: The Masquerade – Bloodlines in 2004 en kent een cultfollowing. Het is echter al lang stil rond de tweede game. De eerste game had een stevige modding community die het spel verder uitdiepte. De sfeer en setting in de World of Darkness-serie is ontegensprekelijk intrigerend. Nu komt er Swansong van een andere ontwikkelaar, namelijk Big Bad Wolf. Het spel speelt zich af in dezelfde wereld maar is niet verbonden aan de verhalen van Bloodlines.

Het verhaal

Dit verhaal, of verhalen, spelen zich af in de Amerikaanse stad Boston. Je start meteen in het prachtige luxueuze hoofdkwartier van de Prince, de top van de hiërarchie bij de Camarilla. Dit is de populairste vampierensekte die zich vooral op de achtergrond beweegt om de mensen onder controle te houden. Je leert wat lore kennen, doordat er een red alert is afgekondigd en The Masquerade op het spel staat. Dat wil zeggen dat de geheimhouding van de vampieren tussen de mensen in gevaar is. Het is aan de speler om uit te vissen wat er precies gebeurd is.

Dit gebeurt aan de hand van 3 personages: Emem, Leysha en Galeb. De Prince, Hazel, stuurt hen er op uit om verschillende taken te vervullen en informatie in te winnen over hoe bedreigend de situatie dan wel niet is. De 3 personages komen uit verschillende vampierenclans en je merkt meteen dat er spanningen zijn tussen die verschillende clans. Deals die gemaakt worden om de Camarilla te versterken zijn niet naar iedereens wens. Wie wil wat, en hoe ver zouden ze gaan om te krijgen wat ze willen in deze bloederige detective?

De andere vampieren zijn erg divers. Het spel schuwt een gevarieerde cast niet, zoals personge met vitiligo (een pigementaandoening in de huid) en anisocoria (verschillende pupillen). Het maakt de wereld van de vampieren interessanter!

Je speelt telkens met een van de 3 personages en kiest voor elk een set aan krachten. Daarmee ga je telkens in een andere locatie op onderzoek als bloederige detective. Het is een soort bundeling van verschillende verhalen. Je krijgt dan ook een overzicht nadat je een stuk hebt gespeeld en je kunt punten investeren in het uitbreiden of versterken van de krachten van de verschillende personages.

Detective spelen

Het inleidende deel van het spel geeft je een kort overzicht van wat er je te wachten staat, het echte werk is een stuk bloederiger. Deze stijvolle game schuwt bloed en verminkingen niet. Jij doet je ronde op zoek naar aanwijzingen, spreekt met getuigen en gebruikt je krachten om je in te passen. Of net niet. Het is een social stealth en deduction game, een beetje zoals je dat in Hitman ziet. Geen snelle actie of gevechten, maar je omgeving leren kennen en elk hoekje naar aanwijzingen afzoeken. Het is namelijk erg gemakkelijk om details te missen en dat gaat je punten kosten.

Maar de gesprekken die je tijdens je onderzoeken hebt zijn even belangrijk. Net als bij je fysieke onderzoek heb je voordeel en nadeel door te investeren in bepaalde krachten. Terwijl je met verschillende personages spreekt, zul je zien dat er skills zijn waarmee je meer antwoorden kunt ontfutselen. En je kunt ook een gokje wagen, misschien ben je intimiderend genoeg om toch meer informatie te verkrijgen van de butler.

Het begin van de game is in die zin redelijk frustrerend. Je begint nog maar net maar ziet al veel verschillende opties die je niet kunt gebruiken omdat je niet genoeg skillpoints hebt in een bepaalde skill. De manier waarop je aan het begin informatie kunt vinden, lijkt dus meteen erg beperkt. Zo zie je documenten waar je niet aan kunt, gesprekken die mislopen en aanwijzingen die je niet kunt vervolgen. Voor een inleiding is dat redelijk confronterend.

Deze frustratie trekt zich door naar de gespreksopties. Het spel lijkt je te willen doen falen. Zo kun je focussen – en enkele blauwe punten inzetten – om een hogere kans te hebben om de confrontatie te winnen of de informatie die je wou te verkrijgen. Maar in een confrontatie tussen moeder en dochter – Leysha en haar dochter – lijk je gedoemd om te falen. Nogal onlogisch, aangezien de moeder-dochterrelatie best close is. Alhoewel het er hier op lijkt dat het spel je iets wil leren, is het de manier waarop die nogal stuntelig overkomt.

Tegelijk is er Galeb, die een van de oudste vampieren moet voorstellen in Boston. Maar toch beginnen we maar met een set beperkte skills. Het ondergraaft zijn brooding houding nogal, want hij is een stuk minder intimiderend. Logisch natuurlijk voor het begin van een spel, maar het past niet echt bij zijn personage. Emem daarentegen is vaak gewoon irriterend in hoe ze zich gedraagt, zonder dat je daar zelf veel over te zeggen hebt. Doorheen het spel weten de personages zich wel wat te verbeteren. Of we gewoon meer geëngageerd waren in de krachten en het verhaal op dat punt, laten we in het midden.

Gelukkig kun je aan de hand van de locaties die je bezoekt, je mogelijkheden uitbreiden. En de opties die je op een locatie niet kunt uitvoeren door gebrek aan juiste of voldoende skills, lijken logischer binnen het geheel van een moordonderzoek. Het personage kan namelijk gewoon niet alles, en opent zo enkel bepaalde deuren om je doorheen het verhaal te leiden. Het daagt je uit om later de locatie opnieuw te spelen met misschien een andere skill setup.

Het bloed onder je nagels

Zelfs wanneer je geen ervaring hebt met Vampire: The Masquerade kun je hier gewoon instappen. Doordat het een alleenstaand verhaal is, heb je geen voorkennis nodig. Het is meteen duidelijk dat er heel wat termen en begrippen op je af komen die je niet kent, maar ook dat er heel wat lore en geschiedenis achter schuilt. Je voelt het aan je trekken om dieper in die achtergrond te duiken en uit te vinden wat er hier allemaal gaande is. Ook voor spelers die bekend zijn met de serie, valt hier wat te halen. De luxueuze uitstraling, de verschillende rollen aan de hand van de personages en verschillende verhalen en locaties bieden de mogelijkheid tot diepte in de bloederige detective.

Maar daar blijft het ook bij. De setup en uitstraling zijn er, de karakters hebben elk hun eigen ding. Maar het neemt je niet helemaal mee. De graphics zijn vaak te onstabiel, karakters bewegen vreemd of poppen gewoon raar op. Vooral de dochter van Leysha ziet er eerder raar dan schattig uit. Ondanks dat deze review op een stevige PC gespeeld werd, was de performance ondermaats. Het was zeker speelbaar, maar het contrast met de prachtige locaties was erg groot. Het is van willen maar niet kunnen. Misschien zetten toekomstige updates zoden aan de dijk.

Conclusie

Er zit een mooie strik rond dit spel dat je doet geloven in een prachtig gepolijst spel. De trage start en performance issues trekken je helaas uit de diep gewortelde lore en verhaallijnen. De soms frustrerende interacties met gesprekpartners waarbij je niet bepaald weet waarom je faalt, dragen bij tot die distantie van het verhaal.

Er is veel te doen en er is ook een grote herspeelbaarheid. De karakters zijn anders en verschillend genoeg, en de locaties zijn vol van details die je waarschijnlijk niet in één keer doorlopen vindt. Het detectiveaspect en de sociale stealth zijn gewoon erg leuk en bieden veel spelervrijheid om zelf je conclusies te trekken.

Het bredere geheel met het mysterie en het gevoel van urgentie door red alert, zijn gelukkig sterk genoeg om je wel waarde te bieden in de bloederige detective. Of het in deze staat echt de volle pot waard is? Eerder niet. Een jammere zaak want zeker voor fans die al langer op een nieuw spel wachten, kon het echt een schot in de roos zijn. Hopelijk komt er nog een goede afwerking, die het spel hoger tilt.

Vampire: The Masquerade – Swansong is te koop bij bol.com.

Meer over Hitman:

Meer griezelen kan je hier: