Dit zijn de 20 beste sciencefictionfilms op Netflix, van 1989 tot 2021.
Netflix staat boordevol verbazingwekkende sciencefiction, maar ze allemaal vinden slorpt uren van je tijd op. Uren die je kon spenderen aan het bekijken ervan. Met onze zelfverklaarde expertise in scifi en het scrollwiel, somden we twintig van de allerbeste films in het genre op zodat je zelf enkel de zoekknop hoeft te bedienen.
We hebben ook toplijsten voor Streamz en Amazon Prime Video.
Edge of Tomorrow (2014)
Het einde van de wereld is nabij en onze enige redding is Tom Cruise. Groundhog Day-gewijs beleeft hij de laatste dag van onze aardkloot steeds opnieuw en opnieuw. Hij krijgt daarbij de hulp van Emily Blunt, als bikkelharde soldaat in robotpak. Het ritme van Edge of Tomorrow zal je de eerste keer alleszins compleet verrassen.
Annihilation (2018)
Alex Garlands adaptatie van het boek van Jeff VanderMeer is sciencefiction met een hoek af, maar gelukkig is dat ook de beste soort. Natalie Portman speelt een soldate die haar man (Oscar Isaac) wil redden. Daarvoor trommelt ze een team op om de buitenaardse materie te onderzoeken waarmee haar wederhelft in aanraking kwam, en flora en fauna aan het beïnvloeden is. Een film die we misschien nooit helemaal gaan begrijpen, maar dat gaan we ook nooit van het leven kunnen zeggen.
Interstellar (2014)
De ruimtefilm van Christopher Nolan valt een beetje op zijn zwart gat in de helft, maar dat wil niet zeggen dat Interstellar geen spectaculaire sciencefiction is. De ideeën in de film hebben een wetenschappelijke basis, de muziek van Hans Zimmer klinkt als Philip Glass en Matthew McConaughey snottert zich een baan rond ruimte en tijd om zijn dochter te zien.
Gravity (2013)
Nog zo’n ruimterit waarbij een zo groot mogelijk scherm de beste beleving belooft. Gravity verkent niet de uithoeken van het sterrenstelsel en mijmert niet filosofisch over de plaats van de mens in het universum. Dit is een overlevingsthriller op een rollercoaster waarmee regisseur Alfonso Cuarón vooral technisch verbluft.
The Matrix (1999)
Sci-fi heeft de neiging cinema te veranderen. De Wachowski’s deden net dat met The Matrix, een film die hen zo nauw aan het hart ligt dat er een binnenkort een vierde van verschijnt. Wat moeten we nog zeggen over dit popcultuuricoon dat je nog niet weet? Juist: of onze wereld nu echt is of een simulatie. Als het dat laatste is, mag de persoon aan de knoppen stoppen want het voorbije anderhalf jaar is genoeg geweest.
Mute (2018)
Na Moon en Source Code was Duncan Jones een beetje het spoor kwijt met zijn gameverfilming van Warcraft. Met Mute keert hij terug naar de wereld van zijn eerste film. Het is geen terugkeer naar vorm voor de regisseur, al verrassen de donkere wendingen in het futuristische neon Berlijn wel. Met een hoofdrol voor Alexander Skarsgård kan je ook al weinig verkeerd doen.
Jurassic Park (1993)
De iconische dinosaurusfilm van Steven Spielberg doet wat de beste sci-fi kan: zowel verwonderen als angst aanjagen. Hedendaagse digitale effecten komen niet meer in de beurt van de levensechte grandeur van een Brachiosaurus of de nagelbijtende spanning van onvoorspelbare raptors in Jurassic Park. Het helpt dat het concept van schrijver Michael Crichton – dino’s tot leven gewekt in een pretpark – geniaal blijft.
The Dark Knight (2008)
We zijn 13 jaar en ongeveer 438 superheldenfilms verder, maar het is nog niemand gelukt om Christopher Nolans verfilming van Batman en Jokers vete te overtreffen (zelfs Nolan zelf niet met zijn vervolg en afsluiter van de trilogie). Wat wil je dat ik nog zeg over een film die je zelf al tien keer hebt gezien? Zet The Dark Knight vanavond nog maar eens op.
Blade Runner 2049 (2017)
Hoeveel sequels zijn er beter dan het origineel? En hoeveel moderne reboots komen er ook maar in de buurt van de kwaliteit van de cultfilm die hen voorging? Regisseur Denis Villeneuve had waarschijnlijk klamme handjes bij de release, maar zijn Blade Runner 2049 oversteeg alle verwachtingen. De film met Ryan Gosling als de op robots jagende detective bouwt ingenieus verder op Blade Runner van Ridley Scott uit 1982 en schaaft bij waar nodig, met alle respect voor het origineel. Een lange, prachtige rit die raakt en nooit loslaat.
Pacific Rim (2013)
Na de filosofische vraagstukken over wat het betekent om mens te zijn, is het tijd voor knallend kaiju-plezier. Pacific Rim is de ode van Guillermo del Toro aan Japanse monsterfilms. Onder de bombastische actie en overdreven monologen – “Today, we are cancelling the Apocalypse!” – zit ook een mooi hart verscholen.
Godzilla (2014)
Over kaiju gesproken, de tweede poging om een Amerikaanse Godzilla-film te maken was een schot in de roos. Maar niet voor mensen die geen geduld hebben, want filmmaker Gareth Edwards leerde van Jaws en stelt het aanschouwen van iedereens favoriete groot monster steeds uit. In totaal zie je het titelpersonage zelfs maar 8 minuten in beeld.
Mad Max: Fury Road (2015)
Zelfs terugdenken aan de extatische eerste keer geeft me al energie. Mad Max: Fury Road is coke in filmvorm, met een voorbijrazend flinterdun verhaal en een furieuze Charlize Theron die de show steelt. Het is de actiefilm gedestilleerd tot perfectie, ontdaan van alle bagage met enkel aandacht voor coole personages en zinderend spektakel. En net zoals Blade Runner 2049, een verbetering op wat ervoor kwam.
Back to the Future Part II (1989)
Na het succes van de eerste film reisden Michael J. Fox en Christopher Lloyd deze keer naar de toekomst met hun DeLorean. Heel veel misverstanden, tijdreisperikelen en tonnen make-up om te verjongen of te verouderen later snap je waarom de filmtrilogie van Robert Zemeckis zo’n nostalgische mastodont is geworden. Wie erna nog zin heeft in meer Back to the Future kan ook gewoon Rick and Morty opzetten.
Dredd (2012)
Waarschijnlijk de meest onterecht ongeapprecieerde film op deze lijst: Dredd, van een scenario van Annihilation-regisseur Alex Garland. In de stripverfilming speelt Karl Urban Judge Dredd, een flik en beul in de post-apocalyptische stad Mega-City One. De cultfilm speelt zich vrijwel volledig af in een appartementsblok (toevallig gelijkaardig aan die andere vechtfilm in een flatgebouw The Raid) waardoor de focus geen moment verloren geraakt. De enige vraag die overblijft: waar blijft het vervolg?
District 9 (2009)
Noem het beginnersgeluk of een one-hit wonder, maar regisseur Neil Blomkamp geraakte na District 9 nooit meer aan het niveau van zijn parabel voor xenofobie en specifieker de apartheid in Zuid-Afrika. In deze mockumentary die niet om te lachen is, landen buitenaardse wezens op onze planeet waar ze al snel uitgebuit en uitgestoten worden. Best realistisch als je kijkt naar de staat van onze echte wereld.
Inception (2010)
In Inception speelt Christopher Nolan met dromen en tijd met als resultaat een overrompelende filmervaring die je het best ervaart op zo’n groot mogelijk scherm (maar welke film niet). De blockbuster met Leonardo DiCaprio als een dromendief – maar dan omgekeerd – bewees dat grote films entertainend én slim kunnen zijn. Het is geen wonder dat Inception met stip op één staat in onze lijst van beste films van het vorige decennium.
Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004)
Ook Eternal Sunshine of the Spotless Mind bewandelt de soms vage lijn tussen dromen en werkelijkheid. De romantische, hartverscheurende film met Kate Winslet en Jim Carrey in de hoofdrollen toont een oplossing voor liefdesverdriet waarvan iedereen die ooit alleen achterbleef naar verlangd heeft. Wat als je simpelweg iemand uit je geheugen kon wissen?
In the Shadow of the Moon (2019)
Deze Netflixthriller zet je het best op met zo weinig mogelijk informatie vooraf. Het enige dat je moet weten is dat een agent (Boyd Holbrook uit Narcos) een mysterieuze seriemoordenaar op het spoor zit die hem een heel leven lang aan het lijntje lijkt te houden. In the Shadow of the Moon is mengelmoes van genres die niet altijd scoort, maar tenminste eens iets nieuws probeert te doen.
Next Gen (2018)
De futuristische tekenfilm Next Gen verdient veel meer aandacht dan het krijgt voor het afgelikte animatiewerk, knappe stemmenwerk (John Krasinski, Charlyne Yi, Jason Sudeikis, Michael Peña, Constance Wu en meer) en een intense finale waar veel superheldenfilms een puntje aan kunnen zuigen.
Love and Monsters (2021)
Love and Monsters is zo’n film waarvan je niet dacht dat ze die nog maakten. Het is een monsterfilm die niet gelinkt is aan een of andere franchise met charmante rollen, echte romantiek en verfrissende beesten die je heel veel plezier garanderen. Bovendien verdient elke film met Arcade Fire op de soundtrack wel een plek in een toplijst.
