In Annihilation (Nederlandse vertaling: Vernietiging) gaat een groep vrouwelijke wetenschappers op expeditie naar Area X, een mysterieus grondgebied waar niets is wat het lijkt en leden van eerdere expedities als veranderde mensen terugkeerden, en sommigen helemaal niet. En dat levert een ander soort scifi op dan we gewend zijn.
Naar het onbekende
De leden van de twaalfde expeditie krijgen in het boek geen naam, maar worden enkel bij hun beroep vernoemd: de bioloog, de psycholoog, de antropoloog en de landmeter. Ze kregen van de organisatie Southern Reach de opdracht om onderzoek te doen in Area X, een onbewoond gebied waar zich allerlei natuurverschijnselen voordoen. Elf teams gingen hen voor, en een van die expeditieleden was de man van de bioloog. De vrouwen moeten nu proberen om de geheimen van Area X te ontrafelen. We vernemen de gebeurtenissen via het dagboek van de biologe. Al snel ondervindt ze dat zowel het gebied, haar teamgenoten als haar werkgevers dingen te verbergen hebben, zeker wanneer ze op onverklaarbare, shockerende taferelen stoten.
Veel lagen, mooi geheel
Op internet kan je bij de synopsis nog veel meer lezen, maar meer weggeven zou zonde zijn. Dit boek was totaal niet wat ik ervan verwachtte, maar het is heel erg intrigerend en spannend. Eens je de personages leert kennen, wil je weten wat er met hen gaat gebeuren. De biologe is een interessant personage: een introverte vrouw die niet echt op zoek is naar vriendschap, maar puur geïnteresseerd is in onderzoek en ontdekking. Hoe betrouwbaar ze als verteller is, weten we natuurlijk niet zeker, en ook dat geeft het verhaal een extra dimensie. Ook de andere personages hebben daardoor iets mysterieus, aangezien de expeditieleden maar weinig over elkaar weten.
Er worden heel wat existentiële en experimentele ideeën verweven met het verhaal, en dat is even wennen.
Annihilation toont mooi aan hoe belangrijk wetenschap is en hoe verschillende disciplines elkaar kunnen aanvullen. Dat zien we ook terug in de beschrijving van de relatie tussen de biologe en haar man. En nee, ik heb niet alles begrepen van wat de biologe over haar vak te zeggen heeft. Maar dat deed ik ook niet bij The Martian, en dat is een van mijn favoriete boeken geworden. Laat je dus niet afschrikken als het wat technisch wordt.
Dit kan ik je wel vertellen: er worden heel wat existentiële en experimentele ideeën verweven met het verhaal, vooral naar het einde toe. Dat was ook eerst even wennen, maar als je erin meegaat, stoot je op een aantal interessante en complexe vraagstukken. Maar VanderMeer verwoordt het niet te dromerig en hanteert voornamelijk de stijl van een wetenschapper. De gebeurtenissen in Area X maken me alvast benieuwd om de twee vervolgen van de Southern Reach-trilogie te lezen.
