Blijf op de hoogte
Geekster nieuwsbrief

Inschrijven

Onze 10 favoriete films van de afgelopen 10 jaar

Het jaar 2020 staat voor de deur, de uitgelezen kans om terug te blikken op de beste films van de afgelopen 10 jaar.

Het nieuwe decennium mag dan pas beginnen in 2021, toch hebben we het gevoel dat 2019 een jaar van afsluiten is. Het jaar waarin niet alleen de Avengers-verhaallijn, maar ook de Skywalker-saga van Star Wars op zijn einde loopt, wordt opgevolgd door de grote 2020. Het jaar wordt een symbolisch nieuw begin, dus keken we nog een keer terug naar wat cinema te bieden had vanaf 2010 tot nu.

Negen redacteurs dienden hun persoonlijke top tien binnen van favoriete films sinds 2010. De stemmen daarvan werden opgeteld tot een soms voorspelbaar, maar vooral verrassende top tien van beste films van de afgelopen tien jaar.

© Universal Pictures

10. Scott Pilgrim vs. the World (2010)

Scott Pilgrims vs. the World is gemaakt voor de generatie die in dit decennium dertig werd en ergens in de jaren 80 of 90 begon met gamen. Dat gevoel van het spelen van Super Mario en een perfecte score behalen. Een krakkemikkige intro met een verhaal dat kant nog wal raakt en past op een kwart A4-tje. Scott Pilgrim channelt ook als geen andere film de beeldtaal van comics. Want ja, Marvel mocht in dit decennium in de beeldvorming voor veel mensen dan wel het monopolie op stripverfilmingen gehad hebben, Scott en de zijnen begonnen hun verhaal ooit als stripreeks.

Luisteren is bij deze film net zo belangrijk als kijken. De dialogen vertellen namelijk veel over de richting die de film opgaat en hoe de personages in elkaar zitten. Het hele verhaal is gestructureerd als een videogame. Scott Pilgrim moet het tegen alle ex-liefdes van zijn nieuwe vlam opnemen voordat hij haar definitief heeft veroverd. Met elke overwinning wordt hij een beter mens. En dat laatste gevecht, met dat prachtige einde… Ik daag je uit om geen traantje weg te pinken.

Deze film is misschien wel het verhaal van diezelfde generatie. (Dennis)

© Sony Pictures

9. Spider-Man: Into the Spider-Verse (2018)

Deze periode, een jaar geleden, zat ik in de bioscoop voor de persvisie van een film die mij onverwacht en totaal omver blies. Niemand zat te wachten om voor de vierde keer Spider-Man door zijn strot geduwd te krijgen op het witte doek, niemand kon voorspellen wat een feestmaal het zou zijn.

De eerste trailer voor Spider-Man: Into the Spider-Verse trok plots iedereen zijn aandacht. Maanden later bleek het uiteindelijke resultaat een overwinning te zijn voor co-scenarist Phil Lord (die met Christopher Miller ook andere franchises kon doen zegevieren), voor de stemmen van onder meer Shameik Moore, Liev Schreiber en Nicolas Cage, voor strippersonage Miles Morales en vooral voor het voltallige animatieteam van Sony Pictures.

Spider-Man: Into the Spider-Verse doet niet alleen het rijke verleden van de spinnenheld eer aan, het is ook een animatiefilm zoals je nooit hebt gezien. Het moderne meesterwerk combineert film en comics tot een flitsende tekenfilm die je zintuigen én gevoelens in overdrive gooit. Het is plezant en kleurrijk, geschift en heeft het hart op de juiste plaats. Into the Spider-Verse is dé animatiefilm voor de internetgeneratie. (Matti)

© Disney

8. Avengers: Infinity War (2018)

De jaren 10 van de 21ste eeuw was ook het decennium waarin het Marvel Cinematic Universe volledig ten bloei kwam. Al de films en personages die door de jaren heen geïntroduceerd werden, leidden allemaal tot een echt filmevent: een tweeluik dat Avengers: Infinity War 1 en 2 zou heten, en het eerste hoofdstuk van het MCU zou afsluiten. En dat eerste deel (en uiteindelijk het enige dat Infinity War bleef heten) liet een grote indruk na.

We hadden al vaker personages met elkaar in contact zien komen, maar nog nooit waren er zo veel personages om rekening mee te houden. De broers Russo en vooral hun schrijvers Markus en McFeeley slaagden er met glans in om alle personages iets te doen te geven en humor te halen uit personages die elkaar voor de eerste keer ontmoetten. Het MCU werd ook vaak bekritiseerd om hun zwakke villains, maar ook dat werd hier van de tafel geveegd dankzij Thanos. Hij stond centraal en was bijna de held van het verhaal, terwijl we hem steeds meer Infinity Stones zagen verzamelen.

Maar dé reden waarom Infinity War hier thuishoort is om dat einde. Iedereen was het al gewend geworden dat op het einde van een Marvelfilm de helden steeds wonnen en de slechteriken in het stof beten. In Infinity War werd dat genadeloos op zijn kop gezet. Thanos vervolledigde zijn Infinity Gauntlet en met een vingerknip keerde de helft van de bevolking in het universum tot stof terug. Black Panther, Bucky en Sam, Doctor Strange, alle Guardians of the Galaxy op een na, en Peter Parker (I still don’t feel so good) moesten het ontgelden. De helden bleven verslagen achter, met Captain America die een geschokte “Oh God” uitbracht, terwijl Thanos blij op pensioen ging. Het was en is nog steeds ongezien om zo’n grote film op die manier te eindigen, en dat soort guts verdient van ons een plaatsje in de top 10 van het voorbije decennium. (Jana)

© Sony Pictures

7. Whiplash (2014)

Een langspeeldebuut dat in de best of-lijst van een heel decennium terechtkomt? Het komt niet zo veel voor. Maar dat is buiten Damien Chazelle gerekend. Hij vertrok van zijn eigen kortfilm om het verhaal te vertellen van Andrew, een jonge drummer op het conservatorium die vastbesloten is om een van de groten te worden. Hij springt in het oog van de beruchte leraar Mr Fletcher, die zijn leerlingen tot het uiterste drijft. De middelen die hij daarvoor gebruikt zijn op het randje of er zelfs ver over: urenlange repetities, onverbiddelijke concurrentie en scheldtirades om er maar een paar te noemen. Andrew verliest zichzelf meer en meer tot die toewijding een akelig hoogtepunt bereikt.

Chazelle leidde JK Simmons naar een Oscar voor Beste Mannelijke Bijrol en zorgde ervoor dat Miles Teller bij een groter publiek bekend werd. Er zit amper filler in het screenplay waardoor alles als een trein vooruitgaat, net als het leven van Andrew. Bovenal bracht hij jazz wat terug onder de aandacht, vooral bij een jonger publiek. Die goedgekozen jazznummers, samen met de mooie cinematografie en geweldige cast, maakten van Whiplash een mooi visitekaartje voor Chazelle in Hollywood. (Jana)

© Warner Bros. Pictures

6. Cloud Atlas (2012)

Na jaren van stilte kwamen de gezusters Wachowski met een nieuwe film. Samen met de Duitse regisseur Tom Tykwer (Lola Rennt) verfilmden ze het boek Cloud Atlas van de schrijver David Mitchell.

De film is opgebouwd als een ensemblefilm. Er zijn dus meerdere verhaallijnen met meerdere personages die langs elkaar heen lopen (een film als Vanilla Sky is een goed voorbeeld van zo’n film). Wat deze film uniek maakt, is dat deze verhaallijnen allemaal spelen in een ander tijdvak en op meerdere manieren in elkaar verweven zijn.

De gevolgen van de acties van de diverse personages zie je niet alleen terug in hun vele levens. Ze beïnvloeden ook de wereld op een grotere schaal. Is het toeval dat de verfilmde avonturen van een uitgever anno 2012 de aanzet geven tot de grote actie van een vrouw in 2144? En is het toeval dat de zwarte medemens in 1849 niet ter zake doet, maar in 2321 net het superieure ras is? Mensen staan op of degenereren. Acties hebben gevolgen. Karma en reïncarnatie zijn een belangrijk fundament voor deze film. De kijker mag er het zijne van vinden.

De blikvangers van deze film, en de mensen die de meeste rollen spelen, zijn Tom Hanks, Halle Berry, Hugo Weaving, Jim Sturgess en Hugh Grant. Maar ook bij de ‘mindere goden’ zijn er namen te bewonderen als Susan Sarandon, James D’Arcy en de Koreaanse actrice Doona Bae (Linda, Linda, Linda) die in deze film haar Hollywooddebuut maakt. Dat is gewoon een hele sterke line-up. Ze mogen zich uitleven in allerlei rollen. Grant is echt een uitblinker. De man kan zowaar meer dan alleen zichzelf spelen!

Cloud Atlas is om onbegrijpelijke reden geflopt. Hij boeit, verleidt en weet je tot in het diepste van je wezen te ontroeren. En heel misschien verandert ze je kijk op de wereld? (Dennis)

© Sony Pictures

5. Arrival (2016)

Er werd in het voorbije decennia veel goede buitenaardse sciencefiction gemaakt. Films zoals Interstellar, Gravity en The Martian focusten zich op ruimtereizen, en een populair onderwerp uit de jaren 2000 werd grotendeels vergeten. Denis Villeneuve bracht met Arrival het subgenre van de alieninvasie terug, en hoe. Wanneer er overal ter wereld mysterieuze ‘pods’ of ruimteschepen landen, willen verschillende naties er (als eerste en enige) achterkomen waarom en wie de buitenaardse wezens zijn. De Verenigde Staten doet een beroep op professor en taalkundige Louise Banks om contact te maken met de wezens, samen met fysicus Ian Donnelly. Maar Louise rouwt om een verlies, en dat gevoel blijkt belangrijk in het ontcijferen van de alientaal.

Arrival speelt op briljante wijze met je verwachtingen en begrip van tijd, ruimte en vrije wil. Denis Villeneuve toont het belang van samenwerking, communicatie en taal in een wereld die al te makkelijk terugvalt op brute kracht. De film geeft ons bovendien opnieuw een schitterende vertolking van Amy Adams. Een overweldigende film die tegelijk ontzettend intiem is, en meer dan terecht een van onze top 5-films. (Elien)

© Paramount Pictures

4. Wolf of Wall Street (2013)

Toen Martin Scorseses Wolf of Wall Street in de zalen kwam, was dat eigenlijk niet zonder enige hetze. Er waren er die schreeuwden dat de film op een perverse manier decadentie verheerlijkte, maar niets is minder waar. Het is een prachtige karakterstudie over de gevaren van grenzeloos hedonisme, gespeeld door een topcast die het beste van zichzelf gaven. Hoeveel films hebben klassebakken als Leonardo DiCaprio, Matthew McConaughey, Jon Bernthal, Kyle Chandler, Jon Favreau, Margot Robbie en Jonah Hill in hun film?

De film staat trouwens in het Guinness Book of World Records voor film met de meeste vloekwoorden. Fuck is zo’n 506x te horen, wat een gemiddelde is van 2,81 keer per minuut. Maar kijk vooral voor het verhaal, de acteurs en de soundtrack. I-co-nisch. (Davy)

© Lionsgate

3. La La Land (2016)

Mocht je je nog afvragen welke regisseur dé revelatie van de jaren 10 is, geven we een tip. Hij is de enige die met 2 films in de top 10 staat. Damien Chazelle maakte 3 langspeelfilms in de voorbije 10 jaar, in drie totaal verschillende genres. De rode draad tussen Whiplash, La La Land en First Man is zeker en vast muziek, een belangrijk aspect van Chazelles leven. In zijn originele musical La La Land volgen we dan ook jazzpianist Sebastian, die actrice Mia leert kennen en als een blok voor haar valt. Hij wil een eigen jazzbar openen en zij wil het maken in de filmwereld, maar dat loopt allemaal niet vanzelf. Wanneer Sebastian een andere, commerciëlere richting inslaat, leidt dat tot spanningen in hun relatie.

La La Land was een waar fenomeen. De film zorgde eigenhandig voor een herwaardering van het musicalgenre. Liedjesschrijvers Benj Pasek en Justin Paul maakten samen met componist Justin Hurwitz een soundtrack die bij ons maar liefst 42 weken in de albumcharts stond. Chazelle creëerde samen met zijn crew een sfeer in de film die mooi, zonnig, melancholisch, fris, triest en bijzonder aanstekelijk is. Ryan Gosling en Emma Stone gebruikten hun chemie, gegroeid over verschillende films die ze samen maakten, om de film van een hart te voorzien.

La La Land won uiteindelijk 6 Oscars, waaronder voor Emma Stone, het muziektrio, de cinematografie, productie-ontwerp en voor Chazelle zelf. En ze zorgden ook onbedoeld mee voor een van de meest memorabele Oscarmomenten ooit. Voor dat alles krijgt La La Land een verdiende derde plaats. (Elien)

© Warner Bros. Pictures

2. Mad Max: Fury Road (2015)

Dat een sequel zo hoog in de top tien van tien jaar cinema staat, zou je toch moeten verbazen. Meestal zijn vervolgdelen inferieure kopieën van wat er voordien perfect werkte. Niet in de handen van regisseur George Miller die in 2015 de triomfantelijke terugkeer maakte naar zijn geliefde cultfranchise uit de jaren 80.

Tom Hardy wandelt deze keer in de zwijgzame laarzen van Mel Gibson als de Mad Max uit de titel, maar beeld je niks in: dit is de film van Charlize Therons Furiosa. In de post-apocalyptische wereld van de Mad Max-reeks heeft zij slechts één missie: het omverwerpen van een misogyne dictator.

Mad Max: Fury Road is zo’n verdomd simpele film dat het verboden zou moeten worden (toch zeker als cinema geen attractie zou mogen zijn). De film toont net wat cinema kan zijn en leert je wat condens verhalen vertellen is, opgebouwd rond één gigantisch auto-achtervolging die je de ene spectaculaire actiescène na de andere voorschotelt. Het is ook een van de visueel meest verbluffende films op deze lijst, en het zijn er wel wat. (Matti)

© Warner Bros. Pictures

1. Inception (2010)

Ik wil films maken. Of dat was toch het eerste dat door mijn hoofd spookte tijdens de aftiteling van Inception in 2010. Christopher Nolans spielerei met dromen en tijd wakkerde mijn toen nog sluimerende liefde voor cinema aan en hij blijft tien jaar later een van mijn favoriete regisseurs. Nolan deed me zoeken naar de inspiratiebronnen voor Inception (Paprika breekt je brein nog meer), verwonderde mij met de vernuftigheid van praktische visuele effecten en zorgde ervoor dat overrompelende bioscoopervaringen aanvoelen als de high van mijn leven. (Matti)

Een zomerfilm over een groep huurlingen die informatie stelen door hun doelwitten te laten dromen, het klonk nogal bizar. Maar ik herinner me mijn bioscoopbezoek in 2010 nog perfect. Driekwart van de speelduur zat ik op het puntje van mijn stoel. Na de credits bleef ik nog even overdonderd zitten, en toen heb ik nog uren met mijn zus over de film gediscussieerd. Christopher Nolan bewees met Inception dat blockbusters tegelijk groot, origineel, intiem, slim, spectaculair en entertainend kunnen zijn.

Een schitterende Leonardo DiCaprio, de doorbraak van Tom Hardy, de muziek van Hans Zimmer, het complexe scenario, de regie, cinematografie en montage, al die maatpakken… Inception wakkerde mijn diepere interesse in en liefde voor film onherroepelijk aan, en blijft tot op vandaag mijn favoriete film. Zonder die ervaring zou ik misschien vandaag niet aan dit artikel bijdragen. Dus ja, bedankt hé, Christopher Nolan. (Elien)

Total
0
Shares
Een reactie achterlaten
Gerelateerde artikels