Dream Scenario review: oog van de satirische storm

We hebben allemaal wel eens terugkerende dromen, soms leuke of soms waarin we achtervolgd worden door moordenaars of een echte horrorfilm beleven (of is dat alleen bij mij?). De details zijn dan bij iedereen anders maar wat als iedereen opeens over dezelfde persoon begon te dromen? En wat als die persoon eruit zag als Nicolas Cage? Dat komen we te weten in Dream Scenario, een heerlijk absurde film met een geweldige rol voor Cage.

Man van iedereens dromen

Paul (Nicolas Cage) is een gewone, ietwat saaie en vreemde biologieprofessor aan de universiteit. Hij is getrouwd met Janet (Julianne Nicholson, Mare of Easttown) en heeft 2 dochters. Z’n leven loopt z’n gewone gangetje tot een studente vertelt dat ze een droom over hem had. Daarna hoort hij hetzelfde van een medewerker van een restaurant en ook z’n ex, die er een artikel over schrijft. Zo blijken er meer en meer mensen te zijn die hem zagen in hun droom, waardoor hij uiteindelijk beroemd wordt.

Het enige wat hij niet leuk vindt, is dat hij in alle dromen nogal passief blijkt te zijn. De dromers maken namelijk vaak een bepaalde rare situatie mee, zoals achtervolgd worden of ineens zweven, maar Paul staat meestal gewoon te kijken en grijpt niet in. Maar al snel begint hij te ondervinden dat roem ook een keerzijde heeft. Zeker wanneer zijn passiviteit in de dromen ook omslaat, gaat het van kwaad naar erger.

Effectieve satire

Kristoffer Borgli maakt met deze bevreemdende film z’n Engelstalig debuut na de al even intrigerende satire Sick of Myself. Nog voor de film begon op Film Fest Gent, wisten we al dat het een interessante ervaring zou worden. Er speelde eerst namelijk een boodschap van Borgli waarin hij zich verontschuldigt omdat het nooit de bedoeling was dat hij onze dromen zou manipuleren. Ik weet niet of het ook bij de gewone voorstellingen zal zitten maar het zet wel de toon. In plaats van gewoon te vertellen over de dromen die personages hebben, worden ze ook echt getoond als scènes.

De film zelf begint met zo’n droom waardoor we al snel een beeld hebben van hoe Paul zich meestal gedraagt. Eerst begint het dus onschuldig, zo staat hij bijvoorbeeld gewoon te vegen in de droom van z’n dochter of zwaait hij in het voorbijgaan naar een van z’n studenten. Maar zelfs dan krijg je eigenlijk al een vreemd gevoel, ook door het uiterlijk van Nicholas Cage in deze film. Met z’n halfkale kapsel, baard en bril ziet hij er redelijk ouderwets en toch een beetje eng uit. Het wordt ook al snel duidelijk dat Paul toch wel jaloers en verbitterd is, en ook door anderen als ongewoon gezien wordt. De plotse aandacht streelt dan ook z’n ego, waardoor hij nog wat zelfvoldaan wordt en het een beetje naar z’n hoofd stijgt.

De evolutie in het script van Borgli is wel duidelijk, dus het is niet echt een spoiler om te vertellen dat Paul niet passief blijft in de dromen. Cage speelt ook heel goed de overgang van naïeve duts naar lichte egotripper tot redelijk angstaanjagend droombeeld en uit de gratie gevallen man. Het is niet altijd een rol waarbij hij er even goed uitkomt. Ook ongemakkelijke momenten worden niet uit de weg gegaan waardoor het soms lastig kijken is voor mensen met plaatsvervangende schaamte. Dream Scenario laat nog maar eens zien dat hij veel aankan als acteur en zichzelf ook niet te serieus neemt. Z’n rol in Pig blijft m’n favoriet maar deze komt er toch niet ver achter.

Ook het verhaal is heerlijk absurd maar raakt toch wat tere punten aan. Zo heeft het best wat te zeggen over roem in de huidige tijden, waarin je even hard kan rijzen als kan vallen. Over dat eerste aspect zijn genoeg films gemaakt, denk maar aan de gemiddelde sportfilm, maar over de val uit gratie iets minder. Het wordt natuurlijk verpakt in een satirisch jasje maar het werkt wel. Alleen het einde vond ik een beetje te raar om bij de rest te passen, maar dat is een klein minpuntje. Hopelijk blijven zowel Borgli als Cage wat rare risico’s nemen als we er films als deze aan overhouden.

Dream Scenario is vanaf 20/03 te zien in de bioscoop.