Als grote fan van Sarah J. Maas haar A Court of Thorns and Roses-reeks stond ik te popelen om aan dit boek te beginnen. Nog meer Fae, zwartharige gevleugelde mannen én een moderne twist? Count me in! Spijtig genoeg bleef Huis van Aarde & Bloed een beetje hangen in de clichés en had het niet veel diepgang.
Huis van Aarde & Bloed is het eerste boek van Sarah J. Maas’ nieuwe serie, Crescent City. Maas schrijft zeer graag over Fae. De puntorige creaturen hebben veel weg van Tolkiens elven en ook in dit boek ontbreken de charmante mythische wezens niet. Het hoofdpersonage, Bryce Quinlan, is namelijk zelf half-Fae. Ze is de dochter van een zeer bekende Fae die haar niet wil erkennen. De twist in deze serie is echter dat er ook andere wezens in Crescent City rondlopen.
Zo heb je de gedaanteverwisselaars, zoals de wolvenroedel van Danika, Bryces beste vriendin. Daarnaast zijn er ook nog Aartsengelen, die fungeren als de politie van de stad. Er zijn ook nog veel andere wezentjes die er rondlopen, kruipen en vliegen. Maar die drie zijn de belangrijkste voor ons verhaal. Na een verschrikkelijke gebeurtenis moet Bryce samenwerken met de Aartsengel Hunt Athalar om een mysterieuze zaak op te lossen waar zij wel eens het middelpunt van kan zijn.
Het boek is dus grotendeels een moordmysterie, maar spijtig genoeg is dit op de meest saaie manier beschreven. Er zitten telkens honderden pagina’s tussen de interessante plotwendingen en het effectieve onderzoek is het meest oninteressante van het hele verhaal. Extra spijtig dat dit dan het grootste deel van het verhaal in beslag neemt.
Het begin is ook zeer vreemd. Je weet in de eerste honderd bladzijden niet goed waar Huis van Aarde & Bloed precies naartoe wil. Is het een romantisch verhaal of een mysterie? Voor welke leeftijd is dit geschreven? Eerst denk je Young Adult, tot er plots wel hele grove taal en zeer 18+-beschrijvingen gedrukt staan. Het verhaal komt erg traag op gang en wordt pas echt interessant na de grote plottwist in hoofdstuk vijf. Spijtig dat het daarna volledig ineen zakt.
-
© Bloomsbury Prachtige en adembenemende personages
Bryce Quinlan is een zelfzekere jongedame, die weet dat ze aantrekkelijk is. Ook de lezer weet dat. Om de zoveel zinnen wordt ze geschetst als zeer mooi en ook haar prachtige ledematen worden uitvoerig beschreven. Elke man die aan het woord komt, wil wel eens met haar het bed induiken. Ze is ook een zeer groot feestbeest. Dat merk je aan de overdreven hoeveelheid keren dat dat woord terugkeert in Huis van Aarde & Bloed. Daarnaast heeft Bryce ook geen enkele flaw, wat van haar een zeer flat character maakt en ook, in fanfiction–termen, een Mary Sue.
Ook Hunt Athalar krijgt een beetje dezelfde behandeling, al heeft deze wel enkele flaws. Spijtig genoeg bestaan die enkel om van hem de edgy bad boy van het verhaal te maken. Helaas doet dat me toch veel te veel denken aan al de andere love interests waar Sarah J. Maas al over schreef.
Ik vraag me ook af wat er in het water van Crescent City zit, want elk personage wordt beschreven als prachtig en adembenemend tenzij het plot erom vraagt dat ze lelijk zijn. Ook moet iedereen in de stad serieus tekortkomen, want elke vijf pagina’s wordt er wel over seks gesproken. We snappen het, Sarah, je wilt graag een boek voor volwassenen schrijven. Die denken heus ook wel aan andere dingen dan wat er tussen de lakens gebeurt.
Paginas tellen tot het einde
Het boek is ook echt zeer slecht geredigeerd, er staan echt veel typefouten in. Zo zijn er namen die verkeerd geschreven worden, grammaticale fouten zoals “het berichtjes” en meer … Dat samen met de ingewikkelde en moeilijke lange zinnen zorgen ervoor dat het echt een karwei wordt om je door Huis van Aarde en Bloed te worstelen. Er wordt ook erg veel info gedumpt, echt lange stukken tekst met de uitleg van hoe iets werkt in de wereld. Zeker tijdens de eerste 200 pagina’s is dit echt overdonderend. Je krijgt te veel info en namen om ze deftig te onthouden.
Er zijn echter ook enkele goede puntjes. Zoals ik zei vind ik de plot twist in het begin van het boek verfrissend en heel onverwacht. Ook de kaart van Crescent City is zeer mooi en interessant vormgegeven. Maar dit alles maakt het niet goed dat dit een boek van 936 bladzijden is, waar in de eerste helft echt enorm weinig in gebeurt. Had het boek de helft zo dik geweest, had ik er veel meer van genoten.
