Stephenie Meyer heeft na zoveel jaren stilte eindelijk haar draft van Midnight Sun afgestoft en afgewerkt! Een hoogdag voor elke Twilight-liefhebber, die al jaren aan het wachten was op meer content. Na de paar gelekte hoofdstukken kregen we een enorm boek van meer dan zeshonderd pagina’s. Soms een struggle om door te raken, soms fantastisch om te lezen.
Vergelijking
Midnight Sun is natuurlijk gewoon het verhaal van Twilight, maar dan vanuit een ander oogpunt. Je zou kunnen denken dat dit lazy writing is, en ja oké, dat is het soms wel, maar Midnight Sun geeft ons wel degelijk nieuwe content. Zo leren we meer over de Cullens zelf, vooral over de familiedynamiek en hoe ze met elkaar omgaan. Het is zo interessant om Emmet zijn gedachten te lezen, want in de originele boeken komt hij niet zo veel aan het woord. Ook krijgen we geregeld flashbacks naar hoe het allemaal begon voor Edward, toen hij nog alleen met Carlisle was. Hij vertelt de lezers beschaamd over zijn “rebellenfase” waarin hij heel even mensenbloed dronk, om dan toch maar terug naar zijn ouders te gaan.
Dat laatste is een zeer mooie toevoeging, we leren nu dat Edward de familie écht als zijn familie ziet. Carlisle en Esme zijn zijn ouders, de andere zijn broers en zussen, maakt niet uit wanneer ze er bijgekomen zijn. Het is zeer interessant om te lezen hoe gehecht Edward aan ze is, en hoe hij zelf in conflict zit omdat hij hen in gevaar brengt door verliefd te worden op Bella.
Het valt op dat dit boek veel later komt. Stephenie Meyers schrijfkunsten zijn enorm verbeterd tegenover het eerste boek. Ook al blijven sommige scenes en keuzes nogal questionable (vooral de scene na het gevecht met James, waarin Edward plots zeer random begint te bidden), het is allemaal wel zeer mooi geschreven. Ze heeft ook door dat haar publiek ouder geworden is en niet allemaal meer staan te springen om een verhaal te lezen door de ogen van een zeventienjarige.
Al blijft ze soms misschien wel wat te lang hangen in het filosofische. Vooral de bedenking van Edward rond Persephone en de granaatappelpitjes komt net iets te vaak terug, en wordt daardoor bijna even cringy als “and so the lion fell in love with the lamb“.
Toxisch liefdesverhaal
Wat spijtig genoeg wel extra duidelijk is in Midnight Sun, is hoe vreemd en, om eerlijk te zijn, toxisch Bella en Edward hun relatie is. Waar we eerst enkel Bella haar POV hadden, waar ze zo goed als onmiddelijk verliefd wordt op de koude vreemdeling, en amper een aantal weken later haar leven voor hem zou geven, krijgen we nu ook Edward zijn gedachten terwijl hij Bella leert kennen. En deze zijn nu niet bepaald mooi.
Hij bedenkt regelmatig manieren om elke man waar Bella mee praat te vermoorden, zegt tegen Bella dat ze vanaf nu voor eeuwig bij hem moet blijven, laat haar amper ergens alleen naartoe gaan… En natuurlijk alle “ik kijk naar je terwijl je slaapt”-scenes. Edward is een creep, en dat is in dit boek enkel nog maar duidelijker geworden.
Waar ik vroeger als 14-jarig kind zou gezwijmeld hebben bij de “romantische” dingen die Edward zegt, wil ik nu door de pagina’s klauwen om Bella te redden van zo’n obsessieve bezitterige 104 jaar oude man.
Bij hoofdstuk twintig had ik ook zwaar mijn bedenkingen of Stephenie Meyer zelf even goed had nagedacht. Hier beschrijft ze hoe Edward een volwassen man vermoordt die wou binnenbreken in de kamer van een kind, en daar nogal slechte bedoelingen mee had. Beseft Stephenie Meyer dat ze twee jaar later Edward zelf een kind doet krijgen, die hij vrolijk ‘afgeeft’ aan een volwassen man? Was dit een vorm van zelfbekritisering die niet gelukt is? Ik vond het een zeer vreemde passage, die er ook even random aan toegevoegd werd.
De andere boeken hadden interessanter geweest
Het eerste boek van de Twilight Saga is het meest saaie van allemaal. There. I said it. Het was leuk om terug te gaan naar hoe het allemaal begon, maar ik had zoveel meer gehad aan het verhaal als bijvoorbeeld New Moon vanuit Edward zijn point of view was geschreven. Stel je voor, de hele struggle om weg te gaan van Bella, hoe hij dan moest overleven zonder haar voor een hele tijd, hoe hij hoorde dat ze zogezegd dood was. Zijn beslissing om naar de Volturi te gaan… Dit komt wel wat voor in Midnight Sun (hij bedenkt zich letterlijk even om gewoon naar Volterra te trekken en de Volturi te vragen hem te vermoorden), maar dit lijkt meer op een soort goedkope tie-in naar de andere verhalen.
Hoe goed had Midnight Sun geweest als we de point of view van Charlie hadden gekregen? Of een beknopte versie van de hele Twilight Saga vanuit zijn oogpunt! Hoe hij zijn enige dochter een aantal maand terug heeft, zij plots een heel ander persoon wordt, dan vertrekt en bijna dood gaat… Hoe ze dan uiteindelijk toch nog terugkomt, weer voor die jongen gaat, dan achtergelaten wordt door hem, waardoor ze in een zware depressie raakt… Je kent het verhaal van Twilight wel. Hoe interessant had dat niet geweest?
Don’t take me wrong, ik ben een enorme fan van de Twilight Saga, ik heb de boeken meerdere keren en de films staan hier bijna elke maand wel eens op, maar het heeft enorm veel flaws, en daar kan je na een bepaalde tijd soms niet meer omheen. Geef me meer content over de andere vampieren, laat Bella en Edward even rusten.
Ik vond het zelf enorm leuk om terug in Forks te mogen vertoeven, ik heb hier jaren op gewacht, om eindelijk Edwards gedachten te kunnen lezen. Dat verandert wel niets aan het feit dat het nu eenmaal niet altijd een even goed verhaal was. Maar als je even een “hersenen af”-leesmoment wilt, grijp dan zeker Midnight Sun eens vast.
