Star Wars: Visions bewijst hoeveel rek er zit op wat Star Wars kan zijn met negen geanimeerde kortfilms waarin geen enkele Skywalker te bespeuren is.
Een mens zou het bijna vergeten door The Rise of Skywalker, maar het universum van Star Wars overstijgt de Skywalkerstamboom. Ook The Mandalorian – hoe goed de westernserie ook is – kon uiteindelijk niet ontsnappen aan het verleden. Oude comics, boeken en games in het heengegane Expanded Universe toonden hoeveel groter de ruimtesaga kon zijn zonder de illusie van een groter plan, en dat is nu net wat zeven Japanse animatiestudios voor Disney doen met Star Wars: Visions.
Terug naar het grondidee van de saga
Een Sith Lord en een Jedi op hoge hakken, een rockband versus Boba Fett en konijnmensen oog in oog met het Galactisch Keizerrijk. Star Wars: Visions behoort niet meteen tot de canon, maar biedt een ander perspectief op de franchise die verder durft gaan dan de films en series tot nu toe deden.
Zonder al te veel verwijzingen naar achterliggende mythes of uitverkoren helden stellen de kortfilms de vraag: wat maakt Star Wars nu precies Star Wars? Visions graaft naar de kern, naar de strijd tussen goed en kwaad en naar het idee dat iedereen de kracht in zich heeft om een Jedi (of een Sith) te worden. Elke aflevering zien we nieuwe droids, nieuwe lichtzwaarden en nieuwe Jedi en nieuwe Sith, maar nooit een nieuwe Skywalker.
Star Wars: Visions keert bovendien terug naar de grootste inspiratiebron van de filmserie: de Japanse samoerai en specifieker de avonturenfilm The Hidden Fortress uit 1958. De kortfilms zijn doorspekt van Japanse settings, iconografie en namen. Logisch als Japanse animatiestudio’s vrij spel krijgen, maar tegelijkertijd past deze laag volledig binnen het universum van Star Wars dankzij het grondidee van de saga.
Star Wars: Visions verzamelt enkele prachtige visies
Toegegeven, niet elke aflevering is een home-run. Tatooine Rhapsody breekt met zijn rockgroepje dat moet optreden bij Jabba the Hutt net iets te hard met de sfeer en The Elder kabbelt vooruit zonder iets nieuws te vertellen. Bijna een home-run dus.
De betere zijn opener The Duel waarin op klassieke wijze een dorpje overmeesterd wordt door bandieten en enkel een ronin de inwoners kan redden. De zwart-wit kleuren (met enkel lasers als breekpunten) van The Duel contrasteren met wat erna komt: een tweeling aan elk een kant van de neongekleurde strijd in The Twins en een babyblauwe variant op Astro Boy met TO-B1 dat ondanks zijn kinderlijke charme episch eindigt. The Village Bride bouwt langzaam op naar een explosief einde in de tekenstijl van Pokémon, terwijl The Ninth Jedi de ene plotwending na de andere op je afvuur en een mooie eigen toets geeft aan de aard van het kleur van lightsabers.
En dan de twee beste. In het prachtig getekende Lop and Ochō zien we een bruisende wereld die belaagd wordt door het Keizerrijk met in het midden ervan een konijnachtige alien die een nieuwe familie vindt, tot stormtroopers aan de deur kloppen. De afsluiter is het tragische Akakiri, een vette knipoog naar de prequelserie en een visueel hoogstandje met een unieke stijl waarin elk personage een karakterkop heeft en de lightsabers met enkele frames vertraging door de lucht zwaaien.
Star Wars: Visions ziet er goed en bij momenten verbluffend uit. De oplettende luisteraar hoort in de Engelstalige dub ook de stemmen van enkele bekende koppen. Lucy Liu, Joseph Gordon-Levitt, David Harbour, Alison Brie, Neil Patrick Harris, Karen Fukuhara, Kyle Chandler, Henry Golding en George Takei zijn enkele van de namen die een belletje gaan doen rinkelen. Samen met de Japanse animatiestudio’s helpen ze Star Wars net wat groter worden.
Star Wars: Visions staat nu volledig op Disney Plus.
