Amal review: wanneer radicalisering dichtbij komt

Op Film Fest Gent kregen we met Amal een nieuwe film over radicalisering te zien. Vorig jaar kregen we al een meesterlijk verhaal van Adil en Bilal in Rebel. In Amal wordt alles kleiner en dichter bij thuis gehouden. Hoe ons dit bevallen is, lees je hier.

Ontluikend extremisme

In Amal staat de gelijknamige Brusselse leerkracht centraal (Lubna Azabal). Ze is zelf moslima en ziet dat sommige van haar leerlingen naar de extremere kant beginnen te leunen. Wanneer een leerlinge bedreigt wordt omdat ze lesbisch is, probeert ze in dialoog te gaan met haar leerlingen. Via gesprek wil ze context en nuance bijbrengen en vooral duiden dat geweld nooit de oplossing is.

Het is al snel duidelijk dat Amal meer tegenkanting krijgt dan ze verwacht. Niet enkel van de leerlingen zelf, maar ook van de ouders en bij uitbreiding ook een deel van het lerarenkorps. Vooral de leerkracht religie, Nabil (Fabrizio Rongione), gaat tegen haar in. De huidige wetgeving geeft immers aan dat niemand de Islam-religielessen mag bijwonen of mee inspraak mag hebben aangezien dit tegen de vrijheid van expressie gaat. Amal vermoedt dan ook dat hier haatdragende interpretaties van de Koran en Sharia-principes onderwezen worden.

Ongekend Belgisch talent

Amal steunt volledig op de schouders van Lubna Azabal (gekend van Denis Villeneuves Incendies uit 2010 en Rebel van Adil en Bilal). Ze vertolkt Amal als een sterke, vastberaden vrouw die langzaam de druk van de onverdraagzaamheid in haar omgeving voelt toenemen. De blik in haar ogen lijkt altijd zo oprecht. Je gelooft direct dat ze die gepassioneerde, geëngageerde leerkracht is die vooral iedereen wil helpen. Dit doet een beetje denken aan haar rol in Le Blue du Caftan, waarin ze het beste voorheeft met haar man die een verdoken homoseksueel is in Marokko. Amal toont nog eens dat we met Azabal een geweldig getalenteerde actrice in ons land hebben die te weinig erkenning krijgt in eigen land. Al moet de rest van de cast niet onderdoen. Elke rol zit goed en komt oprecht over.

Voor Jawad Rhalib is Amal zijn derde film als regisseur. Hij slaagt erin een verhaal te schrijven dat je qua emoties heel verschillende kanten opstuurt, met geloofwaardige, pakkende dialogen. Wat opvalt is de keuze om geen muzikale score te gebruiken. Het tactisch gebruik van stilte om spanning aan te duiden wordt door de afwezigheid van muziek goed geaccentueerd. Als kijker heb je hierdoor meer aandacht voor de diepgaande dialogen en dreigementen die subtiel schuilgaan in deze gesprekken.

Educatief en niet belerend

Amal slaagt erin om een interessant verhaal te vertellen waarin je als kijker veel bijleert over hoe door subtiele manipalutie een hele generatie beïnvloed kan worden door de verkeerde figuren. En dit wordt allemaal gedaan zonder belerend over te komen. Je hebt geen enkel moment het gevoel dat er echt met de vinger gezwaaid wordt. Al kunnen we zeggen dat de laatste minuut van Amal misschien een iets te harde klop in je gezicht is, die niet nodig was.

Amal speelt vanaf 7 februari in de bioscoop.