In tijden waarin The Donald zichzelf president van de Verenigde Staten mag noemen, is een postapocalyptisch scenario eigenlijk nooit veraf. Misschien ligt het daaraan dat The Division 2 redelijk goed en overtuigend weet over te komen. Of zou het toch gewoon zijn omdat Ubisoft hier een meer dan vermakelijke game aflevert? Geekster bond de combat boots aan en zocht het uit!
Ontwikkelaar: Massive Entertainment
Uitgever: Ubisoft
Platform: Xbox One, PlayStation 4, pc
Aantal spelers: 1 (online tot 8)
Release: 15 maart 2019
Reviewexemplaar bekomen via uitgever.
Startblokken en gifgassen
Voorganger The Division deed het in het voorjaar van 2016 niet slecht, al kreeg die hier en daar toch nog met stevige kritiek af te rekenen. Bij de launch was onder meer de content immers redelijk pover te noemen, terwijl er ook op technisch vlak nogal wat bugs te noteren vielen. Een van de grootste pijnpunten bleek bovendien dat vele vijanden kogels absorbeerden alsof het niets was. Ubisoft maakte echter redelijk veel goed door middel van patches en updates, waardoor het dan toch nog redelijk goed kwam met de game. Het maakt er de nieuwsgierigheid over het feit of opvolger The Division 2 wél meteen goed uit de startblokken weet te schieten, er niet minder op.
Voor wie even een opfrisser nodig heeft: in The Division – en dus ook in The Division 2, duh – draait alles rond een pokkenvirus dat in 2015 New York en omstreken platlegt. De overheid zet dan maar de speciale eenheden van de Strategic Homeland Division in om de chaos van die ‘Dollar Flu’ of ‘Green Poison’ onder controle te houden. Lang verhaal kort: pang pang, boem, pang. Na al die herrie in New York volgt in The Division 2 echter een tripje van zo’n 370 kilometer zuidwestwaarts, want dit keer mag je in Washington D.C. orde op zaken gaan stellen.
Wat een hellhole is dat Washington D.C. toch geworden.
Eenmaal aangekomen in de Amerikaanse hoofdstad kan de pret pas echt beginnen. Tijdens de inleidende missie red je het Witte Huis na een aanval van de Hyena’s, één van de vijandige facties die The Division 2 kleuren, en vanaf dan bestaat je hoofdopdracht eruit om heel D.C. opnieuw onder controle te krijgen. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, want naast de Hyena’s heb je met de Outcasts en de True Sons nog twee moordlustige groeperingen rondlopen. Wat volgt is zowat hetzelfde als de synopsis van het eerste deel: pang pang, boem, pang. Wat een hellhole is dat Washington D.C. toch geworden.
Sfeervol schieten, mits wat geduld
Wat de sfeer betreft, doet The Division 2 het zeker niet slecht. D.C. ligt bezaaid met autowrakken, lijken en andere troep, terwijl de natuur op vele plaatsen het straatbeeld opnieuw begint over te nemen. Hier en daar duikt er zelfs een loslopende hond of dartele hinde op die jouw pad kruist, maar voor de rest zijn het toch vooral andere mensen die je zal tegenkomen op straat. Met wat geluk zijn dat medestanders, want naast het Witte Huis zijn er nog heel wat andere nederzettingen met gelijkgestemde zielen. Die nederzettingen zullen ook heel wat missies voor je hebben, en in ruil daarvoor krijg jij er een boel frisse strijdkrachten, upgrades en safehouses bij.
De missies komen vaak neer op hetzelfde principe, en toch valt het gevoel van repetitiviteit goed mee. Enkel de laadtijden vallen wel eens tegen.
Uiteraard komen je missies vaak neer op hetzelfde principe. Infiltreer daar of ginder om iets of iemand te gaan halen, en knal ondertussen alle vijanden aan gort. Veel simpeler dan dat wordt het niet. En toch weet The Division 2 vaak het gevoel van al te erge repetitiviteit redelijk goed te ontwijken. De verschillende omgevingen dragen daar zeker hun steentje aan bij, net als het feit dat je regelmatig op enige hulp kan rekenen. Niet alleen van de computergestuurde metgezellen, maar ook van online medespelers. Voor het begin van elke missie kan je immers via matchmaking drie compagnons toegewezen krijgen. Dat scheelt hem natuurlijk een slok op de borrel wanneer je weer eens een bende Hyena’s, Outcasts of True Sons moet gaan afknallen. Je kán alles op je eentje klaren, maar net als met Ghost Recon: Wildlands (ook al uit de Tom Clancy-stal, trouwens) is het toch net dat tikje leuker om de missies in groep aan te pakken. Enig nadeel? De gigantisch lange laadtijden en het soms brak lopende matchmaking. Geloof ons vrij als je daar nog meer frustratie uit zal halen dan wanneer je weer eens neergeschoten wordt door een vijand.
Levelcap
Al die slechteriken vol lood pompen geeft niet enkel een goed gevoel, je verdient er ook de nodige XP en gear mee. Op die manier maak je je eigen personage ook een pak sterker, speel je nieuwe skills vrij en stijg je de nodige levels. Daar ben je wel een tijdje mee zoet, want de cap ligt pas op level 30. En dan nog is de pret niet gedaan, want dan kan je je nog verder specialiseren als Survivalist, Sharpshooter of Demolitionist. Bovendien kan je op de map steeds in een oogopslag zien welk level je best bereikt alvorens je deze of gene missie aanvat. Je kan natuurlijk altijd wat vroeger een bepaald stadsdeel intrekken op zoek naar grondstoffen of andere handigheidjes, maar over het algemeen houd je je wel best aan deze indicaties.
Ook nu zal je je regelmatig ergeren aan het aantal magazijnen dat je in je vijand moet pompen vooraleer ie blijft liggen.
Nog een handig hulpmiddeltje zijn de verschillende skills die je kan vrijspelen. Die kunnen je een offensief, defensief of tactisch voordeel opleveren bij de vele schermutselingen die The Division 2 rijk is, wat soms meer dan welkom is wanneer je weer eens de tanden dreigt stuk te bijten op de kogelregens die op je worden afgevuurd. Van kogelregens gesproken, die zal je soms nog wel eens nodig hebben om een vijand effectief af te stoppen. Herinner je je de beruchte kogelsponzen uit het eerste deel nog? Ook nu zal je je regelmatig ergeren aan de magazijnen die je in je vijand moet pompen vooraleer die effectief blijft liggen, al hangt daar ook veel samen met je gear en level op dat ogenblik.
Dark Zones
Tot slot maken ook de zogeheten Dark Zones hun wederoptreden in The Division 2. ‘Zones’, meervoud, inderdaad, want in tegenstelling tot het eerste deel krijg je nu niet één maar drie van die gebieden ter beschikking. In die zones kan je je naar hartenlust uitleven tegen ander computergestuurd én menselijk gespuis. Er valt bovendien ook speciale loot te verdienen, al moet je die eerst in veiligheid weten te brengen vooraleer die effectief van jou is. De drie Dark Zones verschillen ook onderling heel wat van elkaar, waardoor je telkens een andere aanpak zal moeten gebruiken om je vijanden te slim af te zijn. Ook het Rogue-systeem, waarbij je je tegen je medestanders keert, maakt opnieuw zijn opwachting – alleen word je nu niet meteen als Rogue gezien na per ongeluk iemand te raken. De immense beloningen voor wie als Rogue (of Manhunt) voor de nodige mayhem kan zorgen, blijven wel behouden.
Wie schrik heeft om al snel een kopje kleiner gemaakt te worden door Level 30’ers mag trouwens opgelucht ademhalen, want in de PvP-mode worden alle stats genormaliseerd en draait het om de pure vaardigheden van de spelers. Of toch bijna, want per week wordt één van die drie Dark Zones aangeduid als Occupied Dark Zone. Daarin valt die normalisatie weg en wordt friendly fire vanaf de eerste kogel afgestraft met een status als Red Rogue. Ideaal om nog wat extra uitdaging toe te voegen aan de endgame dus. Voor wie het nog net iets meer mag zijn, zijn er met Skirmish en Domination nog twee andere en meer klassieke multiplayermodi om in het rond te knallen.
The Division 2 is te koop bij bol.com
