Tekenaar: Pius Bak met de kleuren van Roman Titov
Uitgever: BOOM! Studios
Verschijningsdatum: 18 augustus 2021[/column][/columns]
Eat the Rich. Het is een slogan die oproept om villa’s te bestormen en technocraten Mr. Robot-gewijs ten val te brengen. Om de banken op hun grondvesten te doen daveren. Om de 1% te laten boeten voor het misbruik van onze aardkloot en de bewoners ervan, die van nu en later. En om in het geval van deze comic de hoogste klasse te beschuldigen van horrordaden waarvan we ondertussen niet meer schrikken.
Dit heb je al gezien in Get Out: lief gaat op bezoek bij steenrijke schoonouders en ontdekt de onmenselijke gewoontes van de één procent. Eat the Rich verspilt een heel openingsnummer aan wat we al weten: rijke mensen zijn afschuwelijk. Maar als de titel zijn belofte ooit waarmaakt, kan dit alsnog een boeiende miniserie worden.
Een geheim in de stoofpot
Het vuur staat niet zo hoog als de titel doet beloven. Joey moet de zomer in het geboortedorp van haar vriendje overleven. In deze wereld is Joey niet op haar plaats en geen enkele van de omhooggevallen klootzakken wil haar ook zo laten voelen, zelfs haar lief niet. Achter de perfectie van de rijkaards schuilt een onsmakelijk geheim dat als een mes neerdaalt op de klassen onder hen. Goed geraden, het geheim is… kannibalisme!
Eat the Rich is een comic die ik heel graag heel goed had willen vinden, maar nog te weinig doet met zijn uitgangspunt. Een rode draad in het werk van schrijver Sarah Gailey: hun boek The Echo Wife kabbelt voorspelbaar door en Magic for Liars focust liever op de repetitieve mijmeringen van een egoïstisch hoofdpersonage dan op alles boeiender errond.
Wie een van Gaileys romans heeft gelezen, herkent Joey en haar monologen wel. Het werkt beter in strip dan in boek, dankzij de overlappende tekstballonnen van Cardinal Rae en de tekeningen van Pius Bak die wat meer karakter geven aan de vlakke personages.
Eat the Rich is een strip vol contrasten
Pius Bak (The Magicians) is het soort tekenaar die veel met weinig kan doen en verheft het voorspelbare plot. Bak – die drukker tekent dan anders – maakt van Joey echt een muurbloempje dat later zonder twijfel onder druk zal openbloeien. Hij laat de ongemakkelijkheid van het hoofdpersonage contrasteren met de lugubere zelfzekerheid van haar schoonfamilie.
Dat contrast en de eerder genoemde drukte zit ook in de kleuren van Roman Titov, precies alsof er in elk paneel een personage, een voorwerp of een gebouw niet op zijn plaats is. Het is een leeservaring die wat moeite vraagt en hopelijk zal belonen.
