Don’t Worry Darling review: mooie verpakking met verwarrende inhoud

Dat er al veel te veel inkt gevloeid is over wat er achter de schermen gebeurde, dat is zeker. Misschien mee daardoor heeft de film na een paar weken al het budget terug verdiend. Dat juichen we normaal gezien toe. Alleen is Don’t Worry Darling ondanks een wederom fantastische vertolking van Florence Pugh te veel bezig met speciaal te proberen zijn om ook een coherent verhaal op te zetten.

Huisje, tuintje, vleesbroodje

Ook wij waren helemaal gecharmeerd door Booksmart, het regiedebuut van Olivia Wilde. De slimme coming-of-agekomedie had net dat tikkeltje meer originaliteit en diepgang dan veel andere van de laatste jaren. Wildes opvolger, Don’t Worry Darling, zou ondanks de ontbrekende komma in de titel hopelijk meer van dat zijn, maar dan in een ander genre. In deze psychologische scifithriller staat Alice (Florence Pugh) centraal. De jonge vrouw is net met haar man Jack (Harry Styles) verhuisd naar de ‘buurt van de toekomst’, Victory. Alle mannen in de wijk werken voor het bedrijf van Frank (Chris Pine), terwijl de vrouwen thuis blijven en het huishouden doen. Dat is het enige wat de mannen van hen vragen. Want zo ging dat in de jaren 50.

Alice en Jack zijn dolgelukkig, maar mooie liedjes duren niet lang. Alices buurvrouw Margaret (Kiki Layne) krijgt mentale problemen, en al snel begint ook Alice zelf vreemde dingen op te merken. Ze krijgt ‘visioenen’ van bevreemdende beelden zoals dansende vrouwen en het binnenste van een oog. Stukken tijd gaan verloren zonder dat ze er herinneringen aan heeft. Op een bepaald moment komen de muren letterlijk op haar af. Alice begint aan alles te twijfelen, maar kan bij niemand terecht. Haar buurvrouw Bunny (Olivia Wilde zelf) blokt elke kritiek op Victory af. Jacks carrière gaat heel snel richting promotie, en dus probeert Alice zich opnieuw te schikken. Tot ze iets meemaakt dat ze niet kan negeren en stilaan haar breekpunt bereikt.

Rookgordijn

De plotlijnen die ik hier meegeef, vormen ook ongeveer het beeld dat je van de film meekrijgt uit de trailer. Toch neemt dit alles bijna de helft van de film in beslag. Daar ligt dan ook meteen mijn grootste probleem met Don’t Worry Darling. Het is al bijna cliché om te zeggen dat een film te lang is, maar vooral thrillers moeten het hebben van de spanningsboog die de makers opbouwen. De twist in dit verhaal — want ja, die is er — had zelfs ik na goed 40 minuten door. Dan mocht ik nog eens zo lang wachten tot ook het verhaal op dat punt kwam en bleven ook de gevolgen ervan maar aanslepen. Als boodschap had het interessanter geweest om van bij het begin het publiek te betrekken in wat er schort aan Victory en als publiek mee te leven met hoe en wanneer Alice het zou ontdekken.

Ook het scenario laat steken vallen. Katie Silbermann (die nochtans ook Booksmart en het heerlijke Set It Up pende) had duidelijk ook moeite om organisch toe te werken naar de onthulling van de wending. Zo zijn er een aantal plotelementen die moeten bijdragen aan de onthutsende sfeer en een teken aan de wand zijn, maar waar later helemaal geen verklaring meer voor komt. De verhaallijn van Margaret werd dan weer te veel ingekort, waardoor het personage van de anders schitterende Kiki Layne (If Beale Street Could Talk) hier niet veel meer is dan een lege katalysator. Naast Alice is ook geen enkel vrouwelijk personage genoeg uitgewerkt om een impact te maken. Het personage van Wilde komt nog enigszins in de buurt, maar zelfs haar uiteindelijke lot werd in andere recente verhalen al beter getoond.

Phew, Pugh

En dat vooral is best pijnlijk, omdat Wilde zelf in interviews beweerde dat ook haar tweede film feministisch zou zijn. Don’t Worry Darling zou zelfs iets “radicaals” tonen: vrouwelijk seksueel plezier. Goh ja, dat is er, in de twee korte seksscènes tussen Florence Pugh en Harry Styles. Alleen is dat enkel radicaal als je nog nooit tv zag. Bovendien voegen de scènes niks toe aan het verhaal. Jack gebruikt de momenten niet om Alice te overtuigen dat er niks mis is in Victory, en we leren ook niks bij over hun relatie. Zelfs Pugh was niet echt opgezet met die overdreven nadruk op dit alles, en we kunnen haar geen ongelijk geven.

Het is moeilijk om te supporteren voor het koppel, want ook Jack is niet veel meer dan een leeg omhulsel. Dat is helaas deels te wijten aan de vertolking van Styles, die vaak iets te veel wil Acteren en gewoon overklast wordt door Florence Pugh. Als je deze film wil zien, doe het vooral voor het talent van de Britse. Over Alice weten we ook bijzonder weinig, maar Pugh stopt van bij het begin zoveel kwetsbaarheid en herkenbaarheid in Alice dat je voor haar het beste wil. Zeker als alles begint te ontsporen, doorloopt ze alle emoties zonder te overdrijven. Ze was nooit beter, maar dat lijken we te zeggen bij elke volgende film waarin ze zit.

Het is daarom jammer dat Chris Pines Frank eigenlijk grotendeels op de zijlijn blijft. Hij is hier heerlijk mysterieus en dubieus. De scènes die Pugh en Pine samen hebben naar het einde van de film toe, zijn om te smullen en erg goed geregisseerd door Olivia Wilde. Op andere momenten is ze dan weer veel minder spitsvondig, vooral in het feminisme dat ze wil etaleren. Deuren naar het toilet die open staan voor mannen en dicht blijven voor vrouwen? Dat kon toch subtieler.

De film ziet er wel fantastisch uit. Hulde aan cinematograaf Matthew Libatique, de goed gekozen locaties en prachtige setdesign en de heerlijke fifties-kostuums, haar en make-up. Uiteindelijk is het ook best een entertainende film, ook al hangt niet alles aan elkaar. Daarom is Don’t Worry Darling helaas vooral een voorbeeld van een doos waarvan de verpakking en de verkoopstactieken errond mooier zijn dan wat erin zit.

Don’t Worry Darling is nu te zien in de bioscoop.