Split Fiction review: vol goede ideeën maar wat langgerekt

Als er één ontwikkelaar zich tegenwoordig tot koning van de twee speler coop-mag kronen, is het wel Hazelight Studio. In 2018 – en onder de vleugel van EA Originals – schoot het uit de startblokken met A Way Out, een unieke ervaring waarin je als broers probeert te ontsnappen uit de gevangenis. In 2021 verfijnde de studio het recept en ruilde het zijn serieuze toon in voor allesbehalve dat met It Takes Two. Het werd een massief succes voor de studio, mede dankzij de gevarieerde gameplay maar vooral door de vaardigheid om onschuldige wederhelften en casual gamende vrienden voor een avond of twee mee te sleuren in een behapbaar en grappig avontuur. En zoals steeds na grote successen, is het uitkijken naar hoe het vervolg innoveert en verbetert, wat voor Split Fiction niet anders is. Is het even leuk en grappig als It Takes Two? Kan het weer verbazen met zijn gameplay? En is het nog steeds geschikt voor minder ervaren spelers? Maak je keuze tussen sciencefiction en fantasy, want wij gaan op zoek naar antwoorden in deze review!

Evil-ideeën-steel-machine vs schrijvers in nood

Net zoals It Takes Two speelt Split Fiction voornamelijk als een 3rd person-actie-avontuur waarin twee spelers elkaar moeten helpen met hun verschillende vaardigheden. We zeggen voornamelijk, want Hazelight Studios schuwt geen uitstapjes naar andere genres, of het nu is door verandering van gameplay of perspectief. Het excuus hiervoor is uiteraard verbonden aan het verhaal en, zoals in zijn voorganger, brengt Split Fiction twee personages vol tegenstellingen samen om obstakels te overkomen en elkaar te leren vertrouwen. Niets zo heavy als een echtscheiding ditmaal gelukkig, al heeft het wel zijn zwaardere momenten.

Zoë en Mio zijn twee beginnende auteurs op zoek naar een uitgever om hun verhalen met de wereld te delen. Zoë schrijft luchthartige fantasy-avonturen en matcht dit perfect met haar zweverig karakter. Mio is daarentegen ingetogen, wat asociaal zelfs, en zet voor het eerst een stap buiten met haar pessimistische en actievolle sciencefiction. Ze belanden bij Rader Publishing, die hun een deal aanbiedt voor hun eerste publicatie, al was het voor beiden lang niet duidelijk dat dit dus geen exclusief aanbod was. De wenkbrauwen fronsen des te verder wanneer de CEO hen en nog een bende schrijvers eerst vraagt om een experiment te ondergaan in ‘The Machine’. Mio is initieel helemaal niet akkoord met de procedure en uiteraard mondt die wispelturigheid uit in een ongeluk waarbij zowel zij als Zoë in een extractiebubbel belanden van wat later een ideeën-steel-machine zal blijken te zijn. De bedoeling was echter ook om de schrijvers hun werelden te laten beleven om zo het maximale potentieel van hun verhalen te bereiken. Uiteraard om hier achteraf meer geld mee te verdienen en een bende hongerige aandeelhouders blij te houden. Met twee in één extractiebubbel vervagen de lijnen tussen beiden fantasieën helemaal en vormt het een geweldig voorwendsel voor gameplay in beide genres en stijlen.

De ironie dat dit plot uitgegeven wordt door EA ontgaat hopelijk niemand. Dat gezegd zijnde is het verhaal verder wel zeer goed. Dialogen zijn vlot geschreven en vaak grappig, terwijl de stemacteurs dit allemaal ook in de verf zetten met hun uitstekende vertolkingen. De interacties tussen beide personages blijven ook steeds leuk en interessant. Soms is het wat cheesy, maar het is dan ook een buddy movie die klassieke thema’s als samenwerken en vriendschap de hoofdrol geeft, naast ook een hoop coole setpieces te verzinnen. Wat het volgende avontuur zal zijn, is daarom steeds een leuke verrassing. De makers laten zich soms echt helemaal gaan op de beste manier mogelijk, al gaan we dit hier niet spoilen. Het overkoepelende verhaal is in tegenstelling hiermee echter wat voorspelbaar. De grote CEO zal uiteindelijk het onderspit moeten delven voor de power of friendship, net zoals Zoë en Mio uiteindelijk niet uit elkaar zullen gaan als aartsvijanden.

Kleine minpuntjes sluipen wel in de presentatie hiervan. De animaties zijn soms wat houterig en vooral gezichtsuitdrukkingen lijken van een vorige generatie. Het is beter bij niet-menselijke personages gelukkig, maar het breekt wel af en toe de immersie. Je raakt het echter snel gewoon en verder neemt het niets af van de vertelkwaliteiten.

Sci-fantasy? Fanfiction?

De hoofdact, dat zijn werelden. Doorheen acht hoofdstukken trakteert Split Fiction je op magnifieke setpieces van klassieke tropes uit de scifi en high fantasy-literatuur. Cyberpunk politiestaten waar de zon nooit schijnt, zonovergoten jungles ten prooi gevallen aan een kwaadaardige ijskoning, een ruimtestation in een baan rond een stervende zon, een wereld vol zwevende eilanden waar vliegen belangrijker is dan stappen en ga zo maar door. Split Fiction bevat een indrukwekkende diversiteit aan levels en meer dan eens is het gewoon even stilstaan en genieten. Vooral de sidestories – letterlijk korte zijmissies binnen een hoofdstuk – springen in het oog. Hier is het niet ongebruikelijk dat de makers een splinternieuwe wereld neerpoten zonder kost of moeite te sparen voor wat uiteindelijk misschien een level van 5 minuten zal zijn.

De art direction hiervoor is ook steeds subliem. De lichteffecten spelen mooi met het felle kleurenpalet en alle kleinere elementen zit boordevol detail. Het zorgt er af en toe voor dat je niet goed ziet waar naartoe op je avontuur, maar daar helpen de kleurcodes voor Mio en Zoë dan weer bij. Als je met iets moet interageren om voort te kunnen, dan is de kans zo goed als 100% dat er iets met hun kleur in de buurt zit.

De cinematografie binnen deze al prachtige levels verdient ook zijn eigen pluim. Split Fiction vloeit vaak naadloos over van gameplay naar cutscene en vice versa. De gekozen camerastandpunten en framing hierbij zijn gewoonweg perfect. Het brengt het beste in het level naar boven en maakt dat wij bovenstaande artsy screenshots zonder moeite konden nemen. Split Fiction is gewoonweg prachtig, zelfs in zijn slechtste momenten. Dat dit allemaal ook nog eens vlekkeloos draait op PS5 is verder bewijs van het talent bij Hazelight Studios.

Teamwork makes the dream work in Split Fiction

Al die verschillende werelden zijn er niet enkel voor show. Elkeen vertaalt zich ook in de gameplay, soms radicaal anders dan de standaardformule. Waar de basis een robuuste 3rd person platformer met lopen, dash, springen en double jumps is, is het niet ongebruikelijk om dit aangevuld te zien met pistolen, transformaties en andere gekkigheden. Deze zijn dan ook nog eens verschillend voor beide personages. In hoofdstuk 2 bijvoorbeeld krijgen beide de kracht om van vorm te wisselen in magische wezens. Mio kan als gorilla op de muren klimmen en hoog springen, terwijl Zoë in haar feeënvorm dan weer elegant door de lucht kan suizen. Het zijn die verschillen die dan ook ingezet worden voor de puzzels. Veelal is het een slot-en-sleutelsysteem waarbij de ene rechtstreeks verantwoordelijk is voor het openen van een doorgang. Andere keren is het wat ingrijpender, waar dan wat setup aan voorafgaat of waar je samen een strakke timing moet afspreken.

Het geweldige is dat elkeen van die mechanieken niet onderdoet aan kwaliteit ten opzichte van een game waarin dit de hoofdmechanic is. Zo is er een segment waarin onze helden met een jetski ontsnappen van een ontploffende basis op een waterplaneet. Dat stuk is bijzonder kort en toch hadden we het gevoel terug Waveracer in onze handen te hebben. Het is gewoon zo goed. Straffer nog, dit geldt voor ieder uniek stuk gameplay. De tijd en liefde die hierin gestoken werd, hoe kort diens schermtijd ook moge zijn, is niet minder dan bewonderenswaardig.

Al die wisselende spelervaring kan hun tol wel eisen van jonge of onervaren spelers. De UI zou soms wat beter kunnen uitleggen welke knop wat doet, maar in de meest extreme gevallen zijn er toegankelijkheidsopties om te helpen. QTE automatisch voor je doen, minder schade nemen, aimbot… Vanalles om de ervaring geen frustrerende strijd met de controller te maken. Spijtig wel dat er in-game weinig opties zijn om elkaar te helpen buiten de puzzels. Je kan je partner niet naar je toe grappelen bijvoorbeeld als die laatste sprong maar niet wil lukken of iets in dat genre. Het is dan gewoon pijnlijk wachten en met lede ogen toekijken. Niet bevorderlijk voor de stress en al zeker niet voor het spelritme. Want dat laatste is veruit het grootste pijnpunt van het anders fijne coop avontuur vol afwisselende stijlen en gameplay.

It Takes Too Long

Split Fiction durft al eens met de voeten te slepen. Elk stuk gameplay mag dan uniek spelen, binnen die verschillende stukken vernieuwt het niet snel genoeg met z’n puzzels en leveldesign. Eens je geleerd hebt op een doel te schieten, is de volgende setpiece op 2 doelen schieten, en dan op 3 doelen enzovoort. Het kan schaamteloze padding zijn, maar we denken eerder dat het ligt aan de moeilijkheidscurve van Split Fiction. Of eerder, de helling hiervan. Het spel wil niet te snel té moeilijk worden om niet te bruskeren maar die aversie heeft als neveneffect dat veel segmenten langgerekt aanvoelen. Hetzelfde gebeurt bij baasgevechten. Geen 3 keer raken zoals de gouden regel van videogames dicteert, maar soms tot 10 keer met slechts piepkleine verschillen tussen elke fase om zeker te zijn dat het niet overweldigt.

Combineer die momenten met soms oninteressante puzzels, en je kan al snel een halfuur aaneensluitende gameplay krijgen die je enkel doet smeken om afwisseling. De enige oplossing hiervoor zijn de optionele sidestories, en in dat opzicht zouden we durven te zeggen dat ze eerder verplicht zijn om Split Fiction op z’n best te ervaren. Van die verhalen heb je er twaalf en deze zijn geweldige sleurslopers doordat ze steeds tegengesteld zijn aan het genre waarin je vertoeft. Ben je de scifi-platforming beu, dan is de sidestory gegarandeerd iets anders dan dat in een fantasyjasje.

Deze zijverhalen verlengen de levensduur ook aanzienlijk, wat broodnodig is. Want samen met de acht hoofdstukken van het hoofdverhaal ben je misschien maar een tiental uur zoet, afhankelijk van je game-ervaring. Split Fiction herspelen ga je verder ook maar één keer doen: om de gameplay van het ander personage eens te proberen. De meerwaarde hiervan is echter een pak kleiner als je alle setpieces en plottwists al gezien hebt natuurlijk. Dus ja, geen al te best rapport voor de levensduur en het speelritme, zeker gezien de lanceerprijs van €50.

Online Split Fiction werkt maar tegelijk ook niet

Voor die prijs krijg je wel de uitstekende Friend’s Pass-optie, al dan niet met crossplay. Split Fiction moet je in coop spelen, dus is het geweldig dat via Friend’s Pass eender wie gratis kan meedoen. Nadeel is wel – en zeker voor crossplay – dat iedereen een EA-account moet hebben om online te spelen, bovenop je PSN-/Xbox-/Steam-account. Het is een eenmalig iets, maar het is toch een extra drempel. Eens verbonden werkt het prima en van serverissues is hier echt nooit sprake.

Friend’s Pass is echter de enige methode om online te spelen. Er is geen matchmaking server voor Split Fiction, dus als je een partner zoekt, zal je via de Discord van de makers moeten gaan om randoms te vinden. Het is wel te begrijpen, aangezien je pas de beste ervaring in Split Fiction kan hebben als je met elkaar kan spreken. Local coop blijft daarom nog steeds de beste speelmanier, al offer je wat pracht en praal op door de split screen. Zien wat je partner ziet, is echter een godsgeschenk als je met jonge of beginnende spelers op avontuur gaat.

Geïnteresseerd in onze recente gamereviews?

• Expelled! ruilt het kleurrijk cruiseschip van Overboard! in voor een meisjesinternaat in het regenachtige Engeland voor een leuk whodunit avontuur.
• Two Point Museum is het beste Two Point-spel uit de reeks.
• Monster Hunter Wilds is de meest gestroomlijnde Monster Hunter.
• Elden Ring Nightreign voelt aan als een bijzonder goede mod.
• Sniper Elite: Resistance blijft leuk, maar innoveert niet.
• Kingdom Come: Deliverance II is de beste (en traagste) simulator van de middeleeuwen ooit.
• We lijstten nog de andere games om naar uit te kijken in 2025 op.