Steins;Gate Elite review: tijdreizen voor anime-fans

Het visual novel-genre is, eerlijk toegegeven, niet voor iedereen weggelegd. Het is super niche, maar des te meer verdient het daarom een plaatsje op Geekster. Deze Steins;Gate Elite is een remaster van het originele Steins;Gate uit 2009. De game werd serieus opgesmukt met allerlei scènes uit de gelijknamige anime, samen met enkele nieuwe animaties speciaal voor deze editie gemaakt. Voor de rest is er niet veel veranderd, want dat kan ook eigenlijk niet. Dit is een interactief verhaal waarbij je eigenlijk maar gewoon af en toe op een knopje moet drukken. Geen probleem, zolang het verhaal ook wel goed is natuurlijk. Maar is dat ook zo?

Verhalen waarin je zelf keuzes kan maken, zijn behoorlijk in, toch? Denk maar aan The Walking Dead van Telltale Games of recent nog Bandersnatch op Netflix. Dus waarom kan het niet eens met een anime? Dat precies is wat een “visual novel” is. In Japan is het genre vrij populair, bij ons is het minder bekend. Ze staan bekend voor hun zware nadruk op het verhaal en een ondergeschikte rol voor gameplay. Sommige visual novels zitten vol puzzels om op te lossen en hebben verschillende interactieve verhaallijnen, zoals de Zero Escape-serie, anderen moeten het vooral hebben van het verhaal, zoals deze Steins;Gate.

Wanneer Rintaro Okabe, een wannabe-uitvinder die lijdt aan grootheidswaanzin, paranoia en die zichzelf steevast Hououin Kyouma noemt, een persconferentie in Akihabara (het mekka van videogames en anime-cultuur) bijwoont van een uitvinder die beweert een teletijdmachine te hebben uitgevonden, stoot hij op het lijk van een jong meisje, badend in een plas bloed. Even later stort er een satelliet neer in hetzelfde gebouw en slaan de stoppen bij Rintaro bijna door. Wat is hier aan de hand? Als kers op de taart loopt ons hoofdpersonage enkele uren later hetzelfde meisje opnieuw tegen het lijf, springlevend. Wanneer blijkt dat onze uitvinder samen met zijn kompanen per ongeluk een methode om met een microgolfoven en een telefoon berichtjes te sturen naar het verleden, is het hek helemaal van de dam. Zo slagen ze er niet alleen in om de gebeurtenissen in de toekomst te beïnvloeden. Meer nog, het leidt tot uiteindelijk tijdreizen en alle complicaties die daarbij komen kijken. Het is het begin van een spannend avontuur vol verwijzingen naar Einstein, multiversa, parallelle werelden, butterfly effects en meer.

Steins;Gate Elite is niet alleen door-en-door anime, het is ook nog eens helemaal verweven in de otaku-cultuur. Otaku betekent letterlijk “buitenstaander” en is iemand die obsessief bezig is met anime, manga en in mindere mate videogames. Otaku worden door de Japanse maatschappij bestempeld als losers en hebben als subcultuur nogal een afkeer van de mainstream. Ze hebben bovendien ook wel een beetje een eigen taaltje, maar gelukkig bevat de game een uitgebreide woordenlijst die de verschillende termen die misschien niet meteen duidelijk zijn voor de gemiddelde speler verklaren. Deze dialogen tussen de verschillende personages zijn trouwens verrassend goed geschreven met excellent stemmenwerk in het Japans. Het paranoïde gebrabbel van Rintaro, het gekibbel met Daru en de scherpe opmerkingen van Kurisu vallen meteen in de smaak en zorgen ervoor dat je helemaal opgaat in het verhaal. Steins;Gate kan vaak grappig zijn, ook al gebeuren er af en toe gruwelijke dingen en is de pseudo-wetenschappelijke uitleg niet altijd even luchtig.

Zoals al aangegeven is Steins;Gate Elite een visual novel van het lichte gameplay-type. Spelers bepalen via hun in-game mobiele telefoon de keuzes die de interactieve verhaallijnen beïnvloeden. Nieuw in deze Elite is dat je als speler niet zelf het initiatief moet nemen, maar dat de telefoon automatisch wordt uitgehaald wanneer er een nieuw berichtje binnenkomt. In het begin zijn het triviale sms’jes die niet echt veel invloed hebben, maar naarmate je vordert in de game kan het al dan niet verzenden van een boodschap naar het verleden de volledige loop van de geschiedenis veranderen. Het grootste deel van de game is dus echter wel gewoon meevolgen van dialogen. Bij de originele release van de game uit 2009 kon je nog voor het grootste deel 2D artwork aanschouwen, in deze Elite zijn deze hier en daar door stukjes uit de anime vervangen. Op sommige momenten werkt dit zeer goed, op andere passen ze volgens mij iets minder goed in het geheel. Een stukje van de charme van een visual novel gaat hier toch mee verloren, al snap ik volledig de keuze hiervoor want het maakt de game uiteraard wel makkelijker verteerbaar voor nieuwelingen in het genre.

De sterkte van Steins;Gate blijft uiteindelijk nog altijd het verhaal. En dat is even sterk als tien jaar geleden. Maar het vergt een serieuze investering van je tijd. Het komt zeer traag op gang, met een eerste helft die vooral expositie en introductie van de verschillende personages en concepten is. Daarna geraakt alles echter in een stroomversnelling en transformeert het in een rollercoaster van formaat. We krijgen achtergrond bij de verschillende personages, er is drama, er is verraad, er zijn plot twists: Steins;Gate heeft het allemaal. Ben je een anime-fan, dan is dit eigenlijk een no-brainer, zelfs al heb je nog nooit een visual novel gespeeld. Voor wie totaal niet thuis is in deze wereld kan het wel even wennen zijn.