Ravenswatch review: MOBA trainingscenter

Toen de kleine Franse studio Passtech in 2014 zijn eerste stappen zette, moesten de oprichters duidelijk nog hun identiteit vinden. De eerste twee games Space Run en diens genummerde opvolger waren space sims met semi-realistische graphics die best te pruimen waren maar niet veel bekijks kregen. Het is pas in 2018 dat ze hun typische cell shaded, isometrische stijl zouden aannemen met Master of Anima en hiermee in 2021 eindelijk succes zouden boeken met Curse of the Dead Gods. Die laatste werd gelauwerd voor zijn geweldige actie-roguelike gameplay maar kwam er niet heelhuids uit door de terechte kritiek op het trage en grindy spelverloop. De toon was echter gezet, en de expertise ook opgebouwd, om al het goede te combineren in hun nieuwste titel Ravenswatch. Actie, rogue-like, cell shaded en deze keer ook met online coop tot 4 spelers. Is het voldoende om zich in het pantheon te heisen tussen Hades, Dead Cells en Wizard of Legends? Of schiet het weer net tekort? We trotseren de nacht om jullie deze review te brengen!

3 dagen om de wereld te redden

We moeten uit de biecht klappen: Ravenswatch is eigenlijk al een maand uit op pc. Geekster springt op de kar met de consoleversies, al kunnen we meteen geruststellen dat er intrinsiek geen verschillen zijn tussen de versies. Dat niet alles op dezelfde dag uitkwam, zal wellicht aan certificatie of optimalisatie gelegen hebben. Als er al optimalisatie nodig was, want op ietwat lange laadtijden na is er weinig technisch te bemerken aan de titel. Ravenswatch ziet er ook op old gen even gelikt uit en ook de online coop, dat cross platform ondersteunt, werkt vlekkeloos. Deze review zal dan ook vooral gaan over de inhoud eerder dan vorm. Voel je dus vrij om de versie te kiezen die je het beste uitkomt, je kan op dat vlak weinig verkeerd doen.

Eens gelanceerd is de pitch eenvoudig. De titulaire Ravenswatch zet een zootje ongeregeld met unieke krachten tegenover een meesternachtmerrie die het land teistert. Op zijn gemak weliswaar, want voor deze toeslaat is die nog even een dutje van 3 dagen aan het doen alvorens alles in duisternis te hullen, voor eeuwig deze keer. Meer dan genoeg tijd om het kwaad in de pan te hakken zou je denken, ware het niet dat dit een roguelike is en jij bij het begin haast letterlijk in je blootje staat. Aan jou om die constant lopende tijd – in-game zo een 20 minuten – het best te spenderen om sterker te worden en de sneeuwbal van superkrachten aan het rollen te krijgen. De addertjes onder het gras? Het level is random samengesteld en de kaart is gehuld in een dichte mist. Waar zitten de upgrades? Kan ik de elitevijanden op die plekken zonder gevaar aan? En wat is de beste route om zo veel mogelijk te verzamelen in 20 minuten? Je zal het zelf – en zonder treuzelen – moeten uitpluizen.

De maps bevatten bovendien heel wat om uit te kiezen. Er zijn de typische schatkisten met items en upgrades alsook levensfonteinen en money drops. Elke map kan echter ook een random side quest, ondergronds labyrint of zelfs een geheime side boss bevatten. Deze krijgen en vinden is al een uitdaging (en verhoogt ook de herspeelbaarheid) maar die succesvol afronden vereist een nog diepere focus dan de hoofdmissie alleen. De beloningen zijn het wel altijd waard, met vaak upgrades voor deze pot maar heel soms ook gloednieuwe personages voor de Ravenswatch of unieke lore. Na een paar uur kan je de randomness van het leveldesign wel doorprikken, maar eer je daar bent heb je niet alleen waar voor je geld gehad met Ravenswatch, je zal die kennis ook broodnodig hebben voor de hogere moeilijkheidsgraden.

Gepeperde gameplay

Makkelijk zal het alleszins nooit zijn. Ravenswatch heeft geweldige gameplay maar kan bijzonder moeilijk zijn, zeker in het begin van een nieuwe run. Elkeen van de negen speelbare personages heeft zijn eigen kit en speelstijl. MOBA-spelers zullen zich meteen thuis voelen in het arsenaal van defensieve en setupvaardigheden met een vaste cooldownperiode. Het onderste uit de kan halen van die kits, dat is wat andere koek. Zeker als de tijd onherroepelijk tikt en er in-game maar weinig ademruimte is om te experimenteren. Heb je niet gelezen welke skills een synergie heeft met een andere en wat de ideale rotatie is van cooldowns, dan kunnen de eerste paar monsters al je ondergang betekenen. Ravenswatch is in dat opzicht trager en meticuleuzer dan veel van zijn soortgenoten. Goed of slecht, dat hangt van je verwachtingen af.

Als je verwachting is dat je na een moeilijke start zo sterk als tien goden wordt en je in de verste verte niet meer moet opletten, is Ravenswatch niet de juiste game. Net zoals je niet moet verwachten gloednieuwe vaardigheden of synergieën te treffen als je geen geluk hebt met de loot. What you see is what you get, en de upgrades die de wereld bezaaien zijn eerder van numerieke dan mechanische orde. Kortere cooldown op je power of reset van je dash als je een vijand verslaat met je trait-vaardigheid, dat zijn de bonussen die je tot het einde van het avontuur moeten loodsen. En zelfs al heb je het allemaal en ben je stevig geleveld doorheen de 3 actes in het verhaal, toch zal je steeds op je hoede moeten zijn. Bazen en zelfs gewone vijanden kunnen je in stukken vaneen rijten als je ook maar een moment de spreekwoordelijk boog ontspant. Een dopaminerelease die eerder vergelijkbaar is met Returnal dan met The Binding of Isaac.

En dat is op zich helemaal oké, maar bezint eer ge begint, luidt het spreekwoord dan. In die niche van “MOBA training sim” tegen de computer doet Ravenswatch het wel uitstekend en dat is voor een groot deel te danken aan zijn roster. Elk personage vereist een specifieke speelstijl en heeft zijn eigen leercurve. Als het allemaal klikt, is het bijzonder bevredigend om je eigen progressie met een character te zien en hoe groot het verschil in niveau wel kan zijn. Een ander personage uitproberen en leren is dan ook zijn eigen beloning, en dat kon alleen maar als zowel design, gameplay en balans perfect in evenwicht zijn. Iets wat Ravenswatch met trots op zijn conto mag zetten.

Geen meta upgrades, wel beloningen

Een volledige run duurt ongeveer een dik uur. Kan je de eindbaas verslaan, dan krijg je op basis van je eindscore XP voor het personage waarmee je speelde. Hiermee speel je dan lore, kostuums en heel af en toe nieuwe startpowers vrij. Ook als je het niet haalt, krijg je nog steeds XP voor de moeite, al is dit nooit voldoende voor een level. Desalniettemin zijn beloningen nooit een motivator of werkelijke upgrade. Waar je bij moderne rogue-likes steeds sterker wordt en met genoeg tijd het einde zal zien, is er bij Ravenswatch geen sprake hiervan. Een parti pris die nogmaals de nadruk legt op skill en de moeilijkheid echt in de verf zet. Je kan echt uren spelen zonder ook maar een millimeter dichter bij je einddoel te komen als je niet zelf leert uit je fouten.

Een lovenswaardige artistieke keuze en een back to basics-opvatting van de term roguelike, maar het zorgt wel voor een weinig motiverende game loop. De kostuums en lore zijn niet per se slecht, maar als dat de enige beloning is voor winnen of verliezen, dan is er weinig om je te pushen/te helpen nog een laatste run te starten. De aangepaste startpowers van een personage zijn dan ook de leukste unlocks, maar ook die zijn gewoonweg niet genoeg om de grind te verlichten. Je speelt ook nooit iets vrij dat een andere held kan versterken om zo wat te variëren, waardoor je al snel jouw perfecte held cementeert als de enige manier om te winnen en hiermee herspeelbaarheid verder fnuikt. Ravenswatch maakt hierdoor ongelukkig dezelfde fout als voorganger Curse of the Dead Gods, ondanks anders ijzersterke fundamenten.

Moeilijker met meer

Ravenswatch introduceert dan wel een online co-op modus, misschien in de hoop de sleur dan zo te doorbreken. Het is geen geheim dat spelen gewoon leuker is met meerdere mensen en dat is hier ook zo, op voorwaarde dat je met vrienden speelt in een Discord-call. De moeilijkheid van Ravenswatch is gewoon maal vier – zowel aantal monster als hun HP – als je met een volle ploeg speelt, en coördineren is gewoonweg vitaal. Waar gaan we naartoe? Wie heeft wat nodig? Keren we terug naar de start voor aankopen of trekken we nog even door? Keuzes die je bovendien ook zonder al te veel treuzelen moet maken gezien de timer permanent in je nek hijgt. Zelf de samenstelling van je team kan je lot bepalen. Gezien er geen twee dezelfde helden in een potje mogen, is het cruciaal helden te nemen met synergieën en er goed op te letten wie welke rol zal vervullen in de strategie. Absoluut een pluspunt met vrienden, maar een echte nachtmerrie in publieke matchmaking.

De matchmaking is goed maar het is vooral het gebrek aan communicatietools die het kaartenhuis doen vallen. Er is geen in-game stem- of tekstchat en het enige wat je kan doen om als ploeg samen te werken, is een locatie pingen op de kaart. That’s it. Geen korte berichten of emotes, geen “ja/neen/ik doe mee”-feedback op je ping en vooral niets dat je kan doen zonder stil te staan en kostbare tijd te verliezen. Al snel begint iedereen voor zijn eigen rekening te spelen, wat meteen de dood van de run betekent. Zeker als één speler genoeg is om het gevecht met de meesternachtmerrie vroegtijdig te starten zonder waarschuwing voor andere spelers. Een frustrerende ervaring is licht uitgedrukt, ook al heeft coop het immense voordeel dat je elkaar terug tot leven kan brengen bij een ongeluk.

Waarom deze game dan ook geen local coop heeft, gezien het haast verplichte teamwerk, is ons een raadsel. Zelfs met z’n tweeën had dit al een geweldige ervaring kunnen zijn in de zetel, zeker als je dan kiest om het spel op console uit te brengen.

Snel uitgekeken

Dit zijn echter allemaal kleinigheden en wie volmondig “geen probleem” antwoordt op de bovenstaande dilemma’s gaat hier naar huis met een toptitel. De enige ontwerpkritiek die Ravenswatch echt verdient is zijn gebrek aan content. Met maar drie biomes en bijhorende eindbazen die bovendien niet eens random zijn, ben je op een kleine vijf uur echt uitgekeken op de titel. Zelfs als je voor een win gaat met elk personage, heb je vrij snel allemaal gezien in Ravenswatch. De verschillende moeilijkheidsgraden en challenges die je vrijspeelt als je wint, zijn ook van die aard dat motivatie ver te zoeken is. Minder XP, minder loot, dubbel zoveel vijanden, meer damage, geen revives, korte timer… Het maakt de al bloedstollende trektocht nog harder, en hier geen enkele speciale beloning of bonus tegenover zetten voor de speler is een waar gemis. Had fun? Nu niet meer! Hadden die uitdagingen een geheime baas, held of gloednieuwe zone en bijhorende monsters bevat, zouden we al meer geneigd zijn om het nog eens op te starten. Nu is er op zelfpijniging na weinig, en dat is echt doodzonde voor een spel dat alle basics bevat om zo verslavend als suiker te zijn.

Klap op de vuurpijl? De PS5-versie bevat al een deel van de gratis updates die voortvloeien uit de pc-release en het einde van de early access waar het spel in zat. De optionele bazen en zij-missies, alsook twee van de negen personages, zijn dus al toegevoegde content. Er staat nog meer gepland gelukkig, zoals een duo character dat enkel in coop te spelen is, maar dat zal voor toekomstige en betalende DLC zijn. Dus ja, test het eens als er ooit een demo komt of via het steam refund-systeem, liefst met vrienden. En wie weet ontdek hier je wel je nieuwe favoriete multiplayer roguelike, zelfs zonder de broodnodige extra content.

Ravenswatch is te koop bij bol.com

We ontvangen een kleine commissie als je iets koopt via onze partnerlinks.

Meer of andere roguelikes verkennen? Dat kan!

• Spiritfall is een fantastische mix tussen knok en roguelike
• Unexplored 2 vernieuwt door tabletop en roguelite te mengen, maar bevat nog enkele kinderziektes
• Windblown, de opvolger van Dead Cells, is in early access en belooft nu al sneller en flitsender te worden dan Hades
• Welke roguelike lijst zou compleet zijn zonder de genummerde opvolger van De Gouden Standaard® Hades?
• En uiteraard moeten we Hades zelf ook nog eens pluggen