Spiritfall review: fantastische mix tussen knok en roguelike

Anderhalfjaar geleden hadden we het genoegen Spiritfall te mogen testen in zijn betafase. De mengeling tussen roguelike en platformfighter viel toen al op voor zijn piekfijne en verslavende gameplay, en dat terwijl dit nog maar de eerste game is van kersverse studio Gentle Giant. Een beta bevat uiteraard nog niet veel content, en het spel beperkte zich toen dan ook tot twee levels en een handvol wapens. We waren alvast zeer benieuwd naar wat het eindproduct zou opleveren. Vooral ook om te zien of de toegevoegde content Spiritfall zou promoveren van een leuk actiespel tot een verborgen parel in zijn genre. Vele updates later is de tijd aangebroken voor een full release en dus ook de evaluatie. Al mogen we al verklappen dat het duidelijk promotie heeft gemaakt.

Als een Hades en Smash Bros elkaar heel graag zien…

Voor wie de beta gemist heeft, even samenvatten wat Spiritfall is. Als kruising tussen een rogue-like en een platformfighter is de gameloop zeer eenvoudig. Iedere run moet je je een weg zien te banen naar de vijf bazen. Je route naar daar wordt opgesplitst in kleine arena’s vol vijanden die jij dan met je beste vechtskills in de pan moet hakken. Klaar je de klus? Dan mag je kiezen uit een assortiment beloningen afhankelijk van de arena waarin je zat, gaande van gloednieuwe aanvallen tot uitrustingen vol bonussen voor personage. Probeer het wel te doen zonder te veel op je bek te krijgen. Je leven krijg je niet zomaar terug, en eens op is het rechtstreeks game over en terug naar start. Het is hier dat je “sterker” wordt door alle spullen te upgraden die in je volgende runs kunnen verschijnen. Ook nieuwe wapens kan je dan vrijspelen om de spel-ervaring wat te veranderen. Herhaal ad nauseam tot het niveau van je upgrades plus je niveau als speler hoog genoeg ligt om de vijf bazen in één run te verslaan.

Als mengeling van genres inspireert Spiritfall zich op enkel topgames. Hier zijn dat zeer merkbaar actie-rogue-like klassieker Hades en platformfighter Super Smash Bros of Brawlhalla. Van Hades kijkt het nogal weinig subtiel het concept van goden en hun zegens af om upgrades met verschillende elementen te verschaffen aan je personage tijdens de run. Ook de opties inzake end game-uitdagingen en wapenupgrades kopiëren ietwat de formule van Supergiant Games’ paradepaardje. Voor de combat zitten we met bijna dezelfde knoppenlayout als Brawlhalla, met de toevoeging van een projectiel en een assist-aanval. Je voelt wel dat de makers zijn opgegroeid met Smash Melee in hun Gamecube. Als fastfall cancelling een standaard feature is en wavedash als eerste upgrade in de lijst staat, hoef je niet te twijfelen. Niet aan de inspiratie, maar dus ook niet aan de kennis van de devs. De liefde voor het genre is merkbaar vanaf de eerste seconde met de controller in de hand en het is uiteindelijk die expertise die Spiritfall tot een pareltje van een game maakt.

De eeuwige vlam

Verhaalgewijs hoef je echter niet al te veel te verwachten van Spiritfall, en het is dan ook het grootste minpunt van het spel. Jij belichaamt in Spiritfall de bewaker van de Perennial Flame. Een vlam die niet kan, of mag, uitdoven. Alleen moet het gebracht worden naar een heilige berg, om er zo te dienen in een ritueel om zielen naar het hiernamaals te brengen. Waarom de weg naar daar bezaaid is met door Blight getroffen monsters en vijf legendarische krijgers die kost wat kost het ritueel willen tegenhouden, is het mysterie dat Spiritfall draaiende moet houden.

Alleen komt er in de praktijk niet veel uitleg en verhaal aan bod. Vele plottwisten, zoals het vijf keer moeten verslaan van de vijf bazen, zijn eerder duidelijke gameplayoverwegingen dan narratieve keuzes. Een andere factor die bijdraagt tot het zwak verhaal is het beperkt aantal personages en hun sober karakter. Aan jouw zijde staan welgeteld drie mensen, die naast upgrades verkopen zelden iets anders te bieden hebben. Als dat al het geval is, dan is het ook enkel wanneer er een run slaagt. Spiritfall is geen eenvoudig spel, dus dat betekent vaak uren spelen zonder een nieuwe dialooglijn te zien of maar een greintje character development te krijgen van alle figuren in het epos.

Een spijtige zaak, en eentje die extra hard opvalt in vergelijking met duidelijk voorbeeld Hades, waar je vaak niet kan wachten tot je verliest om te zien wat er in de hubwereld is veranderd. Korte grapjes, mijmeringen, een winkel die uitbreidt… Kleine dingen die zorgen voor een levende en geloofwaardige (onder)wereld. Spiritfall schiet daarin helaas tekort. De mechanische ervaring maakt het dubbel en dik goed, maar het spel had anders de perfectie kunnen benaderen.

Gameplay-perfectie

Genoeg rond pot gedraaid, tijd om die oh zo geweldige gameplay onder de loep te nemen. Zoals eerder vermeld kent Gentle Giant duidelijk zijn stuff. De besturing is in alle situaties uitzonderlijk responsief en tegelijk zeer gemakkelijk in handen te nemen. Een knop voor gewone aanvallen, eentje voor sterke aanvallen (die je kan laden), een projectiel, een sprong en een dash. Daar begin je mee, maar dat alleen al opent de deuren voor zoveel mogelijk aanvallen en combinaties. Sowieso al elke knop in elke richting of in de lucht, maar als je de pauzes in je slagen gaat afwisselen met je projectiel of dash, wordt het snel een knokfestijn zonder einde. Het plafond van je vaardigheden is torenhoog, maar is het teken aan de wand dat de makers het ook gewoon snappen. Want dit zijn nog maar de besturingen die ze je verklappen in de tutorial. Achter de schermen hebben ze alles waar een ervaren speler van kan dromen geïmplementeerd.

Directional Influence, sour spot setups, cancels, dragdowns, wave-dash, shield flicker… Elke obscure tech uit de competitie-circuits van platform fighters hebben zich op een of andere manier een weg gebaand naar Spiritfall. Nog voor het spel goed en wel begint, kan je al uren spenderen in de trainingszone op zoek naar de combo die een vijand desintegreert nog voor hij de grond raakt. En als dat niet genoeg is, zitten er in de finale versie van Spiritfall geen twee maar tien verschillende wapens om onder de knie te krijgen. Elk met hun subtiliteiten, tactieken, ideale vechtafstand, enzovoort. Als je brein je ook met een karrenvracht happy chemicals beloont wanneer je razendsnelle duimendans je 2% extra schade oplevert, dan ben je met Spiritfall aan het juiste adres.

Het is oprecht indrukwekkend hoe bevredigend de gameplay van deze kleine indie rogue-like wel is. Tal van grotere studios probeerden het al tevergeefs met hun mascottes. Denk aan Nickleodeon All Star Brawl, Multiversus, of PS All-Star Battle Royal die ondanks een budget met wat extra nullen voor de komma de playerbase niet kunnen bekoren. Hier geen trage responstijden of approximatieve animaties, het werkt zoals een fighting game van de bovenste plank zou werken. Het zal dan ook niet verrassen dat op technisch vlak het spel ook vlekkeloos draait, met constante framerate zo hoog als je pc en scherm aankunnen.

Wie wil er slaag?

Vijanden zijn ook leuk ontworpen, met genoeg verschillen in uitzicht en aanvallen om je aandacht erbij te houden. Aan jou om uit te maken welke vijanden voorrang krijgen op je koekperen. Ze laten zich gelukkig graag combo’en, dus kan je erop los beuken. Soms kunnen deze gevechten uitmonden in visuele diarree door alle partikels en effecten, maar je behoudt steeds het overzicht door duidelijke kleurencodes in vijanden en aanvallen. In andere zalen hebben vijanden dan weer schilden of zitten elites met meer HP, dus daar zal je wat voorzichtiger mee moeten omgaan. Er is alleszins genoeg variatie, en in elk van de 5 werelden die je doorkruist, zijn de tegenstanders radicaal anders.

Bazen zijn dan weer ambachtelijke ervaringen. Hier kan je niet zomaar beginnen beuken en hopen dat je tot winnaar wordt gekroond. Hier moet je patronen en fases leren, en dan ook nog eens op zoek gaan naar de opening voor een tegenaanval. Lukt het je om te raken, dan is het nu het moment om je langste combo boven te halen, want tot de baas weer de vloer raakt, heb je vrij spel. En ja, de baas dan leggen in één lange combo is zo satisfying als je je inbeeldt.

Alle vijf zitten ze mechanisch goed ineen. De patronen zijn duidelijk maar goed verschillend tussen alle bazen, en de moeilijkheid van elke volgt een duidelijke maar haalbare steile curve. Er zijn wel heel veel projectielaanvallen bij alle bazen, maar het is een verplicht euvel om kamperen te vermijden, aangezien er geen time-out is in de gevechten. In alle geval tof en fair ontworpen, ook al ga je ze honderden keren zien.

Sleurbrekers

Afwisseling is natuurlijk inherent laag in een spel waar je steeds opnieuw begint als het niet lukt. Veel meer dan upgrades kopen en knokken ga je niet doen in Spiritfall. Hoe je knokt, dat is waar de variatie schuilt. Eerst en vooral zijn er alle zegens en uitrustingen die je kan bekomen. Met meer dan 100 zegens en een twintigtal uitrustingen die volledig random gekozen worden, kan je een hoop verschillende arsenalen samenstellen.

Zegens van de 7 goden veranderen je actieve aanvallen. Zo krijg je van Yamphas de watergod bijvoorbeeld de mogelijkheid om te shielden, terwijl de zegen van Navolik de elektrische haas je dash verandert in een teleport. Deze zegens kunnen ook passief zijn en je bijvoorbeeld extra crit kans geven, maar veel belangrijker is dat ze ook met elkaar kunnen combineren tot speciale synergie-upgrades. Als dit gebeurt, triggeren vaardigheden elkaars effecten, met enorm krachtige aanvallen als gevolg. Combineer bijvoorbeeld ijs en vuur als elementen, en bevroren vijanden ontploffen nu door de stoomopbouw in hun ijzig gevang. Er zijn tal van mogelijkheden, al zijn sommigen duidelijk sterker dan andere met bepaalde wapens. Je moet ze natuurlijk wel aangeboden krijgen op je run.

Na elk baasgevecht kan je ook tijdelijke upgrades voor je wapen kopen. Deze passen de eigenschappen van sommige moves lichtjes aan om ze te specialiseren. Bijvoorbeel een sterke slag die verandert in een greepaanval. Je range wordt korter, maar als het lukt, deel je een pak meer schade uit. Of je deze neemt is een vrije keuze, maar ze juist gebruiken zal altijd een aanpassing in je speelstijl vereisen.

Toch is het gelukkig niet een en al vechten tegen non-descripte monsters. Het laatste level, als je het haalt, keert de regels om. Geen levensbalk meer voor vijanden, deze moeten nu uit het level gekieperd worden om definitief de pijp aan Maarten te geven, net zoals in een pure platformfighter. Had je een hoop upgrades gekocht voor meer schade maar niet meer kracht, dan leer je nu de wondere voordelen kennen van een evenwichtig upgrade-dieet. Is het baanbrekend? Absoluut niet, want het is mogelijk nog meer afgekeken van Smash/Brawlhalla dan alles ervoor. Houdt het 100+ runs doen fris? Absoluut.

Klassieke meta-upgrades

Wat upgrades tussen twee runs betreft, breekt Spiritfall geen potten. Er is heel veel vrij te spelen, maar niets dat we nog niet in andere spellen van het genre gezien hebben. Bij de smid koop je nieuwe wapens, bij de goden upgrade je hun zegens en bij de priester die de hub bewaakt, koop je uitbreidingen zoals tussentijdse healing of een shop voor de random zalen op je volgende run. Zelfs de extra moeilijkheid, die je vrijspeelt na je eerste succesvolle run, zijn copy-paste mechanieken. Vink aan welke en hoeveel extra uitdagingen je wil, en zie hoe de bonuspercenten voor de loot omhoog gaan. Klaar je de klus, dan moet je het volgende keer opnieuw doen met nog meer uitdagingen. Allemaal vrij standaard stuff.

Het enige dat ietwat vernieuwt, zijn maskers. Als je genoeg vaardigheden van één bepaalde god upgradet, krijg je er het masker van. Dit geeft je niet alleen een vaardigheid van die god aan de start van je run, het verhoogt ook de kans om zegens van deze god te vinden tijdens de run. Een manier om het toeval ietwat naar je hand te zetten en een leuke toevoeging als het je bedoeling is om voor een bepaalde build te gaan. Komt zeker van pas bij de wapens met een unieke focus zoals de kruisboog.

Al bij al ben je wel lange tijd zoet met alles vrij te spelen en maximaal te upgraden. Reken zeker al een tiental uur om het einde te zien, afhankelijk van je speelniveau natuurlijk. Wil je alles vrijspelen, dan kan je dat aantal gerust verdubbelen. Want zelfs als elke run van de eerste keer zou lukken, heb je nog niet genoeg pasmunten om echt alles in de hub te upgraden. In de realiteit zijn back-to-back wins zeldzaam, en al zeker als je doel is om alle uitdagingen tesamen aan te vinken. Spiritfall kan dan ongemeen hard zijn met layouts en enemy spawns, zelfs als je de build van je leven kan samenstellen. De speeluren kunnen dus voor iedereen wat anders liggen, maar met een gameplay zo goed als hier, is opnieuw spelen een waar plezier.

Onze beta ervaring herlezen of zin in meer platform en vechten? Check dan deze artikels!

• Spiritfall beta preview: Hades x Smash Bros
• Prince of Persia: The Lost Crown review – puur Metroidvania-plezier
• Tekken 8 review: geniale vuistenkletserij