Laat ons even heel eerlijk zijn: als Marc Wilmots het kan, dan kan ik het zeker. Uiteraard heb ik het over het managen van onze geliefde Rode Duivels. Wilmots nam onze jongens mee naar het WK 2014 in Brazilië (het eerste grote toernooi in járen) en het EK 2016 (de zoveelste ontgoocheling in járen). Aangezien ook Roberto Martínez niet het beste uit onze jongens weet te halen, heb ik besloten dat ik het gewoon beter zelf kan doen. En zo zal geschieden. De komende weken speel ik met België het WK, de voorbereiding ernaartoe en alles wat erbij komt kijken. Maak het je gemakkelijk en aanschouw mijn complete afgang in Football Manager 2018 op de Nintendo Switch.
In de vorige interlandperiode (deel 1) bezorgden we onze fans een eerste delirium. België leek eindelijk toe te treden tot de club van de echte toplanden. De landen die al eens een moeilijk dagje hebben, maar dan nog met vlag en wimpel hun tegenstander tegen het canvas kunnen slaan. De landen die zelfs tegen stugge, defensieve tegenstanders het nodige gaatje kunnen vinden. Kortom, we werden eindelijk wat we nog nooit eerder waren: een echte stormram.
Je ziet: op FM is àlles mogelijk. Een waarheid die we zien terugkomen in het feit dat zelfs Nederland zich in mijn spel wist te kwalificeren voor het WK. Ik weet het, het doet wat afbreuk aan het realisme waar het voor staat, maar als we eerlijk zijn, moeten we toegeven dat Nederland best wel goede spelers heeft. De Nederlandse trainers laten het simpelweg afweten.
Voor de volgende interlandperiode stonden we voor een tweeluik tegen Engeland. Eentje thuis, eentje op verplaatsing. Een ideale gelegenheid om ons vertrouwde tactische plan even aan de kant te schuiven en volop te experimenteren met de vele mogelijkheden die mijn spelers me geven. Ik kreeg zelfs nog extra mogelijkheden door de (onwaarschijnlijke) naturalisaties van de Jamaicaan Leon Bailey en de Braziliaan Andreas Pereira, in een vorig leven nog een toptalent bij Manchester United.
Blessurestress
Op FM is àlles mogelijk. Een waarheid die we zien terugkomen in het feit dat zelfs Nederland zich in mijn spel wist te kwalificeren voor het WK.
In het echte leven valt het zo hard niet op, maar tijdens een interlandperiode krijgt een bondscoach regelmatig af te rekenen met blessureperikelen. Eentje daarvan was het (tactische?) uitvallen van Koning Radja. King Radja. Radja Radja. Hij viel uit voor drie maanden en ik moest op zoek naar een vervanger. Gehaast als ik was, vergat ik echter de wissel met Defour te bevestigen, waardoor ik verder moest met 22 spelers in plaats van de toegestane 23. Want ik ben zo’n chaoot.
Als een echte Michel Preud’homme koos ik voor tactische flexibiliteit. Ik veranderde naar een systeem met twee spitsen, aangezien iedereen het erover eens is dat een tandem Lukaku – Batsman – Batshuayi een natte droom voor België zou zijn, en een nachtmerrie voor elke tegenstander. Lukaku was echter niet fit, en daarom kreeg Origi nog eens een kans. Op de flanken deed ik een beroep op Castagne – je weet wel, die kerel van Atalanta waar ik vorige keer al zo vol van was – en op de andere flank, bij gebrek aan beter, mocht Jordan de dienst uitmaken. Ik hoopte erop dat hij zijn verschroeiende snelheid ook zonder rijbewijs en snelle bolide kon halen.
Al na 22 minuten kwam ik erachter dat twee van mijn drie gokjes volledig flopten. Castagne hield opnieuw goed stand tegen het aanvallende geweld van de Britten (ze vergisten onze vlag met die van de Duitsers en vlogen er nét iets te enthousiast in; maar don’t mention the war, hé). Jordan was dan weer zijn luie zelve, terwijl Origi alle kanten uitging, behalve degene waar een beetje ruimte te vinden was. Hij wou het te graag en liep zich steeds vast in de Engelse muur. We stonden na 22 minuten 1-0 achter. 11 minuten later deed Origi dan toch een zeldzame goede actie: hij gaf per ongeluk een pasje aan Batsman die vanop de rand van de 16 zonder aarzelen de bal binnenjaste. 1-1, meteen ook de eindstand.
Als een echte Michel Preud’homme koos ik voor tactische flexibiliteit.
Een geluk bij een ongeluk: Origi was na deze wedstrijd twee weken out, waardoor ik hem probleemloos kon vervangen. Ik besloot voor de thuiswedstrijd tegen Engeland terug te keren naar mijn originele plannetje. Lukaku, die opnieuw fit was, als target man vòòr Mertens die als schaduwspits mocht opdraven, naast spelmaker De Bruyne. Op het middenveld vertrouwde ik op The Moose Dembélé en Tielemansje. Meunier en Vertonghen namen de flanken voor hun rekening. Kompany, vraag je? Ik vraag het me ook af. Heb je al eens in de lappenmand gekeken? Hahaha! Nee, tijdens het hele project was hij eigenlijk verrassend fit en fungeerde hij als mijn spelopbouwende verdediger. Ik had het ook niet verwacht, hoor!
De tweede wedstrijd begint stilletjes, tot Lukaku in minuut 39 stevig uithaalt, op aangeven van Meunier. We staan op voorsprong en de Engelsen weten niet veel in te brengen tegen de rauwe kracht van Big Rom. Tot de 54ste minuut, wanneer de onvermijdelijke Harry Kane de bal lijkt binnen te lopen, terwijl Courtois langs zijn neus weg toekijkt. Er is veel neus natuurlijk, waardoor hij de bal misschien niet zag aankomen? In minuut 64 maakt Jesse Lingard het nog wat erger wanneer hij er 1-2 van maakt. De wedstrijd kabbelt verder naar een troosteloos einde. We verliezen de dubbele confrontatie met 2-3. Brave Little Belgium moet het hoofd buigen. Dat we nu een topland zijn, een echte stormram? Wie zei dat?
Een kleine opsteker te midden van de miserie: Vertonghen stoot ook virtueel de Caje van de troon als meest opgeroepen Duivel ooit, met zijn 97ste interland. Het is maar een héél kleine opsteker, want door de gebrekkige resultaten tegen de Tommies zakken we op de wereldranglijst naar de 9e plaats. Maar geen erg, het sterkt onze positie als underdog. Zo hebben we het graag: iedereen zal ons onderschatten op het WK! Plan geslaagd. Jawel, dat was mijn plan. Jawel, je weet er niks van! Laat me gerust!
De loting (in Football Manager)
Iets later is het dan tijd voor de WK-loting. Aangezien het spel zijn eigen weg volgt, spelen we op het WK niet tegen de tegenstanders die we in het echt tegenkomen, maar tegen een nieuw samengestelde groep. Ik trek mijn beste pak aan (alleen de bovenkant, want de onderkant ziet toch niemand) en zet me aan de eettafel om als een echte bondscoach de loting te volgen op mijn Switch. Realisme boven alles. Het is best spannend. Rusland wordt, als gastland, eerst getrokken en ingedeeld in groep A. Later komen hier nog Zuid-Korea, Chili en Nederland bij. Onze noorderburen verpesten het realisme van het spel volledig, maar goed. Zo zijn ze.
Zo hebben we het graag: iedereen zal ons onderschatten op het WK!
België zit slechts in de tweede pot vanwege die verdomde 9e plaats op de wereldranglijst, maar we hebben geluk met de loting: uit pot 1 verschijnt Oostenrijk. Geen slechte ploeg, maar wij zijn beter. Uit pot 3 komen de Verenigde Staten, terwijl Nigeria de poule vervolledigt. Wat mij betreft, is poule F de ‘groep des doods’, met Brazilië, Italië (nog zo’n land dat eigenlijk afwezig hoort te zijn) en Denemarken die vechten om de kwalificatie, aangevuld met Australië.
Meteen na de loting organiseren we de vriendschappelijke wedstrijden die ons moeten voorbereiden op het WK. Vele bondscoaches vinden het nuttig om tegenstanders te kiezen die gelijkaardig zijn aan de ploegen die ze zullen ontmoeten in de groepsfase op het WK. Ik volg deze strategie en organiseer wedstrijden tegen Costa Rica (gelijkaardig aan de V.S.), Kameroen (gelijkaardig aan Nigeria) en Schotland (want f*ck Oostenrijk, wij zijn beter). Ik vertik het bovendien om hier gentlemanly over te doen en eis dat onze tegenstanders stuk voor stuk naar België komen. Dat maakt het de virtuele Jens makkelijker om ‘s ochtends uit zijn eigen bed te rollen. Nah.
Tussendoor krijg ik nog verschillende nieuwtjes te verwerken: Kompany en Vermaelen zijn rond januari elk twee maanden out (nee, echt?) en een zekere Enes Saglik (wie?) zegt niet langer kandidaat te zijn voor de Turkse nationale ploeg, aangezien hij liever voor België zou spelen. Hij meent dat hij een goede kans maakt. Da’s goed, menneke. Ondertussen meent de schrijvende pers dat de goede vorm van Jelle Vossen voor zijn Club hem een plek moet opleveren in de nationale ploeg. Om het met de woorden te zeggen van Pieter, de mol: fucking hell. Nee.
Nog meer vriendschap
Op het spel zijn we ondertussen in maart. Er komen nog twee vriendschappelijke wedstrijden aan vooraleer we echt aan de aanloop naar het WK kunnen beginnen. Deze wedstrijden lagen al vast lang voor de loting, en een speling van het lot heeft beslist dat we het in deze wedstrijden opnemen tegen WK-gangers Nederland en… onze rechtstreekse concurrent: MURRICA! Een goede oefening om te kijken hoever we staan, tegen een topland en tegen een middelmatige concurrent.
Kompany en Vermaelen zijn rond januari elk twee maanden out (nee, echt?).
Eerst spelen we tegen de V.S. Vanwege een hele rist blessures moeten we het stellen zonder Vertonghen, Jordan, Castagne en Casteels. Voor de leute besluit ik daarom om Hendrik Van Crombrugge (Eupen), Thomas Foket en KV Mechels toptalent Elias Cobbaut erbij te halen.
Ik ben na de wedstrijden tegen Engeland net iets te bang om tactisch te experimenteren en besluit om bij mijn oorspronkelijke plan te blijven. Lukaku leidt de aanval, voor de tactische Nainggolan en Hazard. Cobbaut neemt plaats op de linkerflank, want waarom niet? Het is toch maar Amerika.
We houden goede herinneringen over aan de Amerikaantjes, dankzij onze fantastische wedstrijd tegen hen op het WK ‘14. Oké, we hadden toen verlengingen nodig, maar dat was vooral te danken aan hun fantastische Tim Howard (ex-Everton). Al in de 9e minuut bewijst Howard dat hij nog niets van zijn klasse verloren heeft. Hazard neemt een penalty, maar stuit op de boomlange Amerikaan. Howard moet ondertussen zowat 1000 jaar oud zijn, dus verbaast het me dat de trap van Hazard zijn stokoude handen niet verbrijzelt. Vreemd. Een kwartier later trapt Axel Witsel ons alsnog op voorsprong. Hij heeft duidelijk schrik dat ik hem (terecht) zou achterlaten voor een betere Radja. Bon, hij mag nog even blijven.
10 minuten later verdubbelt Lukaku de voorsprong. Hij trapt van buiten de 16 en Howard gaat net niet mee doorheen het net. Rauwe oerkracht, die Romelu. De ‘Merikanen laten zich echter niet zomaar doen en komen in de 88ste minuut nog bijna terug. Clint Dempsey, eveneens 1000 jaar oud, schotelt Patrick Galvan (nogmaals, wie?) de aansluitingstreffer voor en de V.S. zoekt daarna nog naarstig naar de gelijkmaker. We houden gelukkig stand en tanken zo toch wat vertrouwen.
We houden stand en tanken zo toch wat vertrouwen.
Op naar Nederland! Nu ja, egoïstisch als ik ben, komen zij alweer naar ons (net als de V.S. dat moesten doen, overigens). Tactisch genie dat ik ben, kies ik ervoor om toch nog eens te experimenteren. Ik kies tegen d’Hollanders opnieuw voor een plan met twee spitsen, Lukaku en Batsman, en zet Nainggo op het middenveld, geflankeerd door Witsel en Kevinneke. Hazard is geblesseerd.
Het tactische plan werkt duidelijk. Niet verwonderlijk, ik heb het gepikt van een FM-forum. Oeps. Ach, maakt niet uit. Ik hou mezelf voor dat het slechts het back-upplan is voor wanneer ik tegen een echt moeilijke tegenstander speel. Op die manier kan ik de schuld altijd nog elders leggen. Zo doen we dat hé, Martìnez? Wilmots?
Bon, het werkt dus. Batsman kopte ons al na 9 minuten op voorsprong, meteen de eindstand in deze slag om de Lage Landen. Zo zijn we er toch voor het eerst in geslaagd om een moeilijke tegenstander te verlammen en zelfs met de overwinning aan de haal te gaan. Noem het geluk, ik noem dat vooruitgang. Zo sluiten we onze voorbereiding op het WK af met een geslaagde oefensessie. Ik ben ervan overtuigd dat we potten kunnen breken, zolang we het plan maar goed uitvoeren. Of dat nu mijn plan is, of dat van iemand die slimmer is dan ik, dat zien we volgende keer dan wel. Tot volgende week, voor de start van het WK!
Lees ook deel 3.
