Prince of Persia: The Lost Crown review – puur Metroidvania-plezier

Prince of Persia heeft als serie al een paar relaunches meegemaakt, van het prille begin als dodelijke 2D-platformer tot een aantal goede tot zeer goede 3D-action-adventure-games (en zelfs een film). Ubisoft keert met The Lost Crown terug naar de 2D-roots, maar maakt er wel een Metroidvania van. Is het een frisse wind voor de serie of had het onder het zand begraven moeten blijven? Geekster trok naar het oude Perzië en testte het voor jullie uit.

Out of time

Je speelt in The Lost Crown niet als de titulaire prins, maar wel als Sargon. Als jongste lid van de elitegroep The Immortals is het je taak Perzië te vrijwaren van de ergste gevaren. Wanneer de prins opeens wordt ontvoerd, trek je er met de rest van je eenheid op uit om hem te redden en kom je terecht op de berg Qaf, waar de tijd de normale regels niet volgt of zelfs gebroken is. The Lost Crown speelt wat met mythische figuren uit de Perzische of Iraanse mythologie, maar ook als je daar nog geen kaas van gegeten hebt, kan je van dit spel genieten.

Het verhaal is amusant en zeker niet slecht, maar doet helaas niet genoeg met het interessantste punt van het plot. Als je stelt dat bepaalde personages al jaren of decennia op de berg vastzitten en dat voor andere personages de tijd ook sneller of trager lijkt te gaan, moet je daar meer mee kunnen doen. Nu is het soms enkel een eenvoudig zinnetje bij NPC’s en heb je het gevoel dat het hoofdverhaal er ook wat extra mee zou kunnen proberen. Dit is in het tweede deel van het spel al beter, maar zelfs dan blijf je op je honger zitten. Ook leek het hier en daar alsof er een verhaalmomentje was weggelaten, en wist Sargon zaken of had hij een beslissing genomen die wij precies gemist hadden.

Een briljant idee

The Lost Crown heeft heel fijne en vlotte gameplay zonder glitches of problemen. Je krijgt een gezonde mix van (soms heel uitdagend) platformen, puzzels en gevechten. Als je bedenkt dat onze grootste klacht eigenlijk is dat er in het begin niet genoeg rustplekken of warp-statues lijken te zijn, maar dat dat veel minder erg wordt zodra je een paar nieuwe movement abilities krijgt, weet je al genoeg. Het doet veel van wat andere Metroidvania’s ook doen, maar de enige echte vernieuwing is er eentje om u tegen te zeggen.

Zoals het een goede Metroidvania betaamt, kom je voortdurend locaties tegen waar je niet verder kan tot je later in het spel een nieuwe vaardigheid krijgt. De makers van The Lost Crown hadden in dat verband een briljant idee: je krijgt niet enkel verschillende icoontjes om op je kaart te zetten, maar je hebt ook de mogelijkheid een screenshot van de plaats waar je je bevindt op de kaart vast te pinnen zodat je later perfect kan zien waarom je terug moet gaan naar die plek. Je hebt een mooi aantal van die foto’s die je kan plaatsen, en na een tijdje wil je er echt nog meer (en gebruik je dan toch de icoontjes). We kunnen enkel hopen dat andere ontwikkelaars dit systeem overnemen.

Vlot genot

Sargon is een behendig en snel personage, waardoor het platformen en het ontwijken van de voor de serie typische vallen lekker vloeiend gaat. Rond een paal draaien en de goede kant uitspringen (geholpen door een pijl zodat je je nooit kan vergissen!), wegspringen van muren, doorheen kleine openingen glijden… Het voelt allemaal heel goed aan. Wanneer je na een tijdje meer speciale vaardigheden krijgt, wordt dit er enkel beter op. De double jump komt wat laat in het spel, maar je air dash is zoals steeds zeer handig. Onze favoriet is echter de mogelijkheid om een impressie van jezelf op een plek achter te laten en daar dan terug naar te warpen. Bij gevechten kan je dan opeens achter de vijand verschijnen en bij puzzels kan je zo voorbij bepaalde obstakels raken of heb je net genoeg tijd om een zich snel sluitende opening binnen te gaan. Bepaalde tijdskrachten uit de serie keren trouwens terug, maar misschien niet op de mannier die je zou verwachten.

Ook de gevechten gaan lekker vlot, en zijn eigenlijk diepgaander dan je zou denken. Niet enkel heb je verschillende combo’s en kan je, als je het systeem onder de knie hebt, je vijanden in de lucht blijven houden met je twee zwaarden, boog of chakram, maar je krijgt ook een parry-systeem. Er zijn gewone, gele en rode aanvallen. Zoals je al zou vermoeden kan je met de goede timing de gewone aanvallen (inclusief projectielen!) afweren en moet je de rode ontwijken. De gele “roekeloze” aanvallen afweren zorgt er echter voor dat je de vijanden of bazen even extra veel schade kan berokkenen. Je moet heel het vechtsysteem goed onder de knie hebben en niet gewoon blindelings button mashen, want je tegenstanders kunnen je best veel pijn doen als zij jouw aanvallen afweren of jou raken. Dit is zeker het geval bij de (bijzonder leuke maar ook uitdagende) baasgevechten. Ook word je aangemoedigd agressief te zijn, en door aan te vallen een balk te vullen waarmee je een heel krachtige vaardigheid kan gebruiken. Nog een laatste positief punt: er is bij de meeste vijanden geen contact damage! Heerlijk.

Terugkeren naar reeds bezochte plekken in de wereld is het trouwens bijna altijd waard. Het levert je beloningen op, gaande van materialen tot amuletten of extra uitdagingen. Net zoals in bijvoorbeeld Hollow Knight kan je je wapens upgraden en met je gevonden of gekochte amuletten of vaardigheden een eigen build maken. Ook je amuletten kan je trouwens sterker maken. Door nieuwe vaardigheden te vinden, kan je op bepaalde momenten ook verschillende locaties bezoeken in de volgorde die jij wil.

The Lost Crown is gewoonweg mooi

The Lost Crown heeft niet enkel bevredigende gameplay, de vormgeving mag er ook zijn. Je begeeft je doorheen mooie, gevarieerde en kleurrijke gebieden in een mooie 2D-wereld. Een van de gebieden in het tweede deel van het spel behoort tot de visueel indrukwekkendste die we al eens in een Metroidvania gezien hebben. De animaties van Sargon en zijn vijanden passen goed bij de vlotte gameplay, en de stijlvolle mini-cutscene wanneer je een speciale aanval doet of een roekeloze aanval van een vijand bestraft, zijn een waar genot voor het oog. The Lost Crown biedt ook leuke muziek van zowel Ori-componist Gareth Coker als de Iraanse Mentrix. Op de voice acting hebben we niet veel speciaals aan te merken, behalve dan het feit dat een personage (met gelukkig maar een tiental zinnetjes) door een AI is ingesproken en daardoor wat raar klinkt. Ubisoft heeft intussen al bevestigd dat dit een placeholder was en bij een volgende patch opgelost zal zijn. De echte acteurs leveren gelukkig goed werk.

Prince of Persia: The Lost Crown is pure Metroidvania-fun

Fans van Metroidvania’s hebben geluk. We waren een tijdje geleden al positief over Blasphemous 2, en zijn dit nu ook zeker over The Lost Crown. Het is gewoon een spel vol puur Metroidvania-plezier dat je op hetzelfde schap als de beste uit de serie mag plaatsen. De actievolle en avontuurlijke sfeer is natuurlijk helemaal anders dan de trage melancholie van bijvoorbeeld Hollow Knight of de ongemakkelijke katholieke boetedoening van Blasphemous, en het verhaal is niet even beklijvend, dus het hangt er een beetje vanaf waar je zin in hebt. Van het strakke leveldesign tot de vlotte en best uitgewerkte combat, The Lost Crown is een plezier om te spelen. Als je je voorbij de best hoge prijs kan zetten, is dit een dikke aanrader.

Prince Of Persia: The Lost Crown is te koop bij bol.com

We ontvangen een kleine commissie als je iets koopt via onze partnerlinks.

Geïnteresseerd in de betere Metroidvania?

• Zowel Olivier als Jason werden verliefd op Hollow Knight
• Net zoals Hollow Knight behoren zowel Ori and the Blind Forest als Ori and the Will of the Wisps tot de mooiste Metroidvania’s met de beste muziek
• Blasphemous 2 zet de sfeer van het eerste spel verder en verbetert de gameplay