Dag beste Geeksters! In Geekster Speelt gaan we kort in op het spel waarmee we ons de laatste veertien dagen mee bezig gehouden hebben. Soms is dat een grote release, soms is dat een kleintje dat misschien tussen de mazen van het net is geglipt, of een spel dat al jaren geleden is uitgekomen. Een videospel, een bordspel of nog iets anders: het kan allemaal. De voorbije weken kon het volgende ons boeien:
Hollow Knight
Jason: Het is niet de eerste keer dat Hollow Knight in de Geekster Speelt belandt. Olivier had er zich vorige zomer aan gewaagd bij de release op Switch. Ikzelf had het in 2017 gespeeld op aanraden van Michiel en heb er toen enorm van genoten. Dus toen bleek dat hij op de Switch gebundeld wordt met alle DLC’s en er bovendien nog een fikse korting was, kon ik me niet houden. Hollow Knight is en blijft een harde metroidvania met een berg content, nu uitgebreid met The Grimm Troupe en Godseeker, maar het is vooral de diepe lore waar ik zo verliefd op ben. Meer dan eender welke Souls-like, kan Team Cherry perfect een tragisch verhaal vertellen met enkel decorelementen of wanhoop oproepen met twee lijnen tekst. En ook al ken ik het verhaal nu van binnen en van buiten, wou ik absoluut weten hoe alle DLC nu precies samensmelten met het hoofdverhaal. Want net als een goede Souls-game is de DLC verstopt in het spel en nog verdomd goed ook. Alleen ben ik er nog niet helemaal. Mocht het spel geen 20 uur bikkelharde content bevatten, was het deep-lore-/complottheorie artikel al online. Nu zit ik in ieders favoriet stuk: White Palace – meerbepaald The Path of Pain, waar nog zeker een half dozijn sterftes op mij staan te wachten. Sterftes waar ik met volle teugen van ga genieten.
Tales of Vesperia: Definitive Edition
Yves: Het doet deugd om nog eens een traditionele JRPG te spelen. Nu ja, traditioneel in de Tales-vorm dan, want deze game heeft geen klassiek turn-based battle system zoals bijvoorbeeld Dragon Quest of Final Fantasy dat (meestal) hebben. Voor de rest is dit opnieuw smullen van de vele clichés die het genre rijk is. Deze game is, voor alle duidelijkheid, een remaster van de tiende Tales of-game uit ondertussen alweer 2009 (en een jaartje eerder in het moederland Japan.) De game kwam via een exclusiviteitsdeal eerst uit op de Xbox 360 en dat was ook waar ik het toen op speelde. Later werd een versie met wat extra’s gereleased op de PlayStation 3, waarop deze remaster gebaseerd is. In Tales of Vesperia kruipen we in de huid van Yuri Lowell, een voormalige soldaat van het keizerrijk die op zoek moet naar een gestolen blastia, de bron van energie die de watertoevoer van zijn sloppenwijk draaiende houdt. Onderweg ontmoet hij uiteraard een bont allegaartje aan personages die hem meesleuren in een episch avontuur dat ons personage alle uithoeken van de wereld doet verkennen. Ik amuseer me, net zoals tien jaar geleden, opnieuw kostelijk. Misschien is het de nostalgie die het hem doet, misschien zit er meer achter. Binnenkort kan je mijn volledige review lezen hier op Geekster.
Waar ben jij de voorbije week mee bezig geweest? Was er een videospel waardoor je je console of je pc-scherm niet kon verlaten of heb je met vrienden een leuk bordspel uitgeprobeerd? Laat het ons weten via Facebook, Twitter of Discord.
