Er zijn in de filmgeschiedenis een paar klassiekers waarvan je denkt dat niemand zich er ooit aan zal wagen om ze opnieuw te maken. West Side Story was er zo eentje. Vooral omdat het een van de bekendste filmmusicals ooit is en omdat het verhaal zich afspeelt in de jaren 50, die op het moment van de originele film nog maar 10 jaar voorbij waren. Maar exact 60 jaar later is het toch zover en steekt niemand minder dan Steven Spielberg de film niet in een nieuw maar een ander en ook wel beter jasje.
Jaren 50 Romeo en Julia
De grote lijnen van het verhaal zijn niet veel veranderd in vergelijking met 1961. In het New York van de jaren 50 komen meer en meer Puerto Ricanen aan in de stad om een ander leven op te bouwen. Een groep witte jongens, de Jets, is daar niet mee opgezet en heeft het gemunt op de Sharks, een groep Puerto Ricaanse jongens die hun plek in New York willen opeisen. Midden in die rivaliteit worden Tony (Ansel Elgort, Baby Driver), de mede-oprichter van de Jets, en María (Rachel Zegler), de zus van Bernardo (David Alvarez), leider van de Sharks, verliefd op elkaar. Hun relatie gooit alleen meer olie op het vuur waardoor de twee groepen het met geweld willen uitvechten.
Toegegeven, ik zag eerst het nut niet echt van een nieuwe versie. Het motto “If it ain’t broke, don’t fix it” bestaat dan ook voor een reden. Daarom heb ik ook de originele versie nog eens bekeken voor ik deze review schreef want het was al even geleden. En het moet gezegd zijn, er is best veel veranderd, waardoor het zeker geen overbodige film is. Blijkbaar haalt deze West Side Story meer de mosterd bij de Broadway-musical op sommige vlakken. Misschien werd daarom ook de historische setting behouden, want de film speelt zich nog altijd af in de jaren 50.
Ik zag op voorhand het nut niet van de nieuwe versie maar er is best veel ten goeie veranderd.
Dat voelde voor mij soms wel raar want je hoeft niet volledig dezelfde context te hebben om toch dezelfde boodschap over te brengen. Er emigreren nog altijd mensen naar New York en dat is vandaag de dag al lang niks nieuws meer. Maar dat wil niet zeggen dat sommige mensen er geen problemen meer mee hebben, en zo zou het verhaal toch iets moderner kunnen. Daarbij is de identiteit en situatie van een bepaald personage, Anybodys (Iris Menas), wel relevanter en moderner gemaakt, maar dat clasht dan wel wat met de setting. Daarnaast zijn bepaalde keuzes van Maria niet meer zo geloofwaardig in deze tijd dan ze misschien vroeger wel waren.
Authentieker dan het origineel
Aan de andere kant had een West Side Story met smartphones en moderne tieners misschien ook niet gewerkt. Dat is dan ook het enige wat ik erop kan aanmerken. Tony Kushner (Munich, Lincoln) schreef het script helemaal opnieuw gebaseerd op de musical. Hij zorgt voor beter gevormde personages en maakt het verhaal tegelijkertijd veel authentieker.
Alle Puerto Ricaanse personages worden nu ook echt vertolkt door acteurs met latino roots.
De dialogen van de Puerto Ricaanse personages hebben namelijk veel meer Spaanse zinnen en woorden dan in het origineel. Het voelt natuurlijker, zeker voor mensen die nog niet lang in New York aangekomen zijn. Op de persvisie die ik zag, was de film nog niet ondertiteld en ik vond het bijvoorbeeld best een voordeel dat ik Spaans gestudeerd heb, om sommige zaken toch mee te krijgen. In de Engelse ondertitels zal het naar verluidt ook niet vertaald worden, dus misschien in het Nederlands ook niet. Maar het is niet dat je hierdoor grote stukken zal missen.
De cast versterkt dat authentiekere gevoel ook wel. Alle Puerto Ricaanse personages worden nu ook echt vertolkt door acteurs met latino roots. In het origineel werd María bijvoorbeeld gespeeld door Natalie Wood, die van Russische origine was, en Bernardo door een Griekse acteur. Dat is nu toch echt een verbetering. Daarbij kozen ze ook voor minder bekende gezichten, die wel echt kunnen zingen en dansen. En ze zien er ook veel meer hun leeftijd uit dan destijds.
Ansel Elgort is de laatste tijd een wat controversieel figuur maar als acteur zie ik hem wel graag bezig. Hij moet qua zang en dans ook niet onderdoen. Nieuwkomer Rachel Zegler heeft echt een fantastische stem en maakt voor mij de rol van María veel meer loveable dan in het origineel. Samen hebben ze ook een goeie chemie. Daarnaast zijn er ook Broadway-toppers als David Alvarez, die een van de jongste Tony-winnaars was voor Billy Elliott, en Mike Faist, die bekend werd door Dear Evan Hansen.
Dankzij Spielberg is West Side Story veel cinematischer dan de originele film.
Een speciale rol is er voor Rita Moreno, die in het origineel Anita speelt. Zij speelt een personage dat toen niet bestond: ze is tegelijkertijd mentor voor Tony maar ook Puerto Ricaans, waardoor ze ook tussen twee vuren zit. Ze krijgt toch wel enkele mooie scènes. De grootste ster is voor mij wel Ariana DeBose, die de pannen van het dak zingt, danst en acteert. Sommige liedjes zijn ook live op set gezongen en dat zie je op bepaalde momenten ook echt, maar niet op een slechte manier. Het komt gewoon veel beter over.
West Side Story, de cinematische versie
Spielberg heeft zijn touch nog altijd niet verloren. Dankzij hem is West Side Story veel cinematischer dan de originele film. Die had op sommige momenten toch meer weg van een toneel dan een film, bijvoorbeeld met onmogelijke overgangen of onnatuurlijke belichting. Hier zitten we veel vaker in echte locaties en is er veel meer kleur te zien. De kostuums, en vooral die van de vrouwen, zijn trouwens ook echt prachtig. Vaste cinematograaf Janusz Kamiński zorgt ook voor enkele mooie shots. Toch hangt er over sommige delen een soort grauwe filter die minder goed past.
Indrukwekkende choreografie, iconische liedjes en straffe zangers. Alles is net iets beter dan vroeger.
De choreografie, die ook helemaal opnieuw gedaan is door Justin Peck, is erg indrukwekkend en voegt de nodige energie toe aan de film. De locaties zijn daarbij ook vaak anders dan in het origineel. De muziek blijft van Leonard Bernstein maar werd geadapteerd door componist David Newman. Daarbij behield hij Bernstein z’n typische stijl goed maar maakte die ook soms moderner. Sommige van de liedjes van legende Stephen Sondheim zijn intussen onsterfelijk en dus alleen aangepast waar echt nodig. Wie zijn liedjes niet gewoon is, zal soms wel moeten wennen aan de stijl.
Het is best speciaal dat deze film net na de dood van Sondheim in de zalen komt, waardoor een nieuw publiek deze musical zal leren kennen. Korter is de film wel niet geworden en is met z’n 2,5 uur toch best lang voor een musical. Maar het verhaal boeit wel en alles errond des te meer. En ondanks mijn twijfels of de nieuwe versie wel nodig was, slaagt Spielberg er toch weer in om iets wat al stond als een huis nog wat beter te maken.
West Side Story is vanaf 8 december te zien in de bioscoop. Hopen we. Ja!
