Lies of P review – niet gelogen: schitterend

Doorheen de jaren zijn er al veel studio’s gekomen die geprobeerd hebben een stukje van de From Software Soulslike-koek mee te graaien. Soms met succes, maar vaak missen non-From Software Soulslikes wat een échte Soulslike nu net zo uniek maakt. Sommigen hebben niet zo’n toffe sfeer, anderen denken dat het allemaal enkel supermoeilijk moet zijn, nog anderen missen afwerking. Nu kunnen we in 2023 ons wagen aan een Soulslike geïnspireerd door misschien een zeer onverwachte bron: in Lies of P doen ontwikkelaars Neowiz Games en Round8 Studio namelijk hun eigen ding met… Pinokkio? Kan dit voor een leuke ervaring zorgen? Geekster belooft in deze review (net zoals in al onze reviews) niet te liegen en testte het voor jullie uit.

Een leugentje om bestwil

Een Pinokkio Soulslike, wat kan daar in godsnaam het verhaal van zijn? Een boss battle tegen een bepaald dierenduo of tegen een massieve walvis? Niet helemaal, maar niet ver van de waarheid. In de stad Krat genieten de inwoners van massief veel welvaart dankzij een mysterieuze krachtbron, Ergo. Hierdoor kunnen automatische mechanische poppen als helpers in het dagelijks leven en de industrie ingezet worden. Opeens keren al deze poppen zich echter tegen hun eigenaars en begint de dodelijke Puppet Frenzy. Als klap op de vuurpijl breekt er ook een soort plaag uit én verschijnen er een soort monsters. Te midden van deze chaos ontwaak jij, een op Timothée Chalamet lijkende pop genaamd P (het woord “Pinokkio” zal je in dit spel niet horen), en krijg je de opdracht je te begeven naar een van de laatste veilige plekken in de stad alvorens je schepper te redden en Krat van de ondergang te behoeden. 

Lies of P is helemaal geen volledige of getrouwe adaptatie van het verhaal van Carlo Collodi, maar gebruikt er wel een aantal elementen uit om een eigen waanzinnig steampunkverhaal te vertellen. Onder meer Gepetto, de Blauwe Fee, de Krekel, de Vos en de Kat komen er allemaal op een of andere manier in. Ook bepaalde andere NPC’s zijn duidelijk verwijzingen naar personages uit het originele verhaal. Jammer genoeg is er enkel een verwijzing naar de walvis, maar is dat dus géén baasgevecht. In tegenstelling tot de meeste From Software-games zal je tegen het einde van het spel wel – afhankelijk van je keuzes, en of je alles vindt – het best goede verhaal volledig of zeker grotendeels begrijpen. Waarom de Puppet Frenzy er is gekomen, waarom jij steeds terugkeert als je sterft, waarom er naast poppen ook nog monsters zijn… Het wordt allemaal uitgelegd en het houdt steek binnen het verhaal. In de beschrijvingen van alles wat je vindt, kan je uiteraard ook nog leuke lore te weten komen. Op het einde is er trouwens een hilarische teaser voor een vervolg en besef je dat ze hier een eigen League of Extraordinary Gentlemen aan het opbouwen zijn.

Waar in het originele plot van Collodi Pinocchio vooral moest leren braaf zijn en de waarheid te spreken, word je hier menselijker door te liegen omdat poppen dat niet kunnen. Doorheen het spel krijg je een aantal keuzes waarbij je de waarheid kan zeggen of leugens kan uiten, wat ook het einde van je avontuur kan bepalen (en je een bepaalde beloning kan bezorgen). Die leugens zijn trouwens niet altijd slecht. Zou je de vreselijke waarheid vertellen aan iemand die toch binnen maximum een paar dagen gestorven zal zijn? Onder meer dankzij die keuzes en de verschillende poppen zit de sfeer in Lies of P in ieder geval goed. Dat het dankzij de omgevingen en andere elementen veel doet denken aan Bloodborne, maakt de ervaring er enkel beter op. Verlaten straten vol vijanden, donkere bossen, een obligatoir vergiftigd moeras, een lampachtig voorwerp om bij te rusten, een kathedraal om te bezoeken etc. Ook level je bij een mysterieuze dame en zijn er een aantal NPC’s om mee te praten, al dan niet achter het raam van hun huis. Iets wat je niet in die andere games had en wel zeer handig is, is dat je in Lies of P icoontjes naast de locaties in je warp screen ziet staan als je een bepaalde collectible kan verzamelen of een NPC iets nieuws te vertellen heeft. 

Duidelijke inspiratie

Niet enkel de sfeer van Lies of P heeft duidelijk inspiratie gehaald bij Bloodborne, ook bij de gameplay zie je waar ze hun ideeën hebben gehaald. Het tempo van de gevechten ligt hoog en je wordt aangespoord om agressief te zijn. Het gebeurt op een iets andere manier dan bij de inspiratiebron: als je een aanval probeert tegen te houden, verlies je een kleiner deel van je levens dan wanneer je gewoon geraakt wordt, maar kan je dit voor een groot deel terugkrijgen door snel aan te vallen. Er zijn nog redenen om agressief te zijn. Zo heb je fable arts, speciale aanvallen waarvoor je maar een paar charges hebt die je opbouwt door schade uit te delen. Ook zijn er gelukkig geen blood vials, maar heb je per rustbeurt een aantal pulse cells om jezelf mee te genezen. Als deze op zijn, kan je er ééntje terugkrijgen door genoeg aan te vallen. Het lijkt maar een klein voordeel, maar eenmaal je die cell dan gebruikt, kan je door nog meer aan te vallen er weer een verkrijgen en stel je je dood wat verder uit. Het is een schitterende mechanic die in baasgevechten echt het verschil maken tussen de overwinning en de zoveelste gefaalde poging.

De andere overduidelijke inspiratiebron is Sekiro. In Lies of P moet je immers ook zoveel mogelijk aanvallen van je tegenstanders met perfecte (en zéér scherpe) timing blocken. Als je dit doet, verliest de vijand meer van zijn onzichtbare staggermeter dan wanneer je gewoon aanvalt. Eenmaal de levensbalk van de vijand een witte rand krijgt, moet je een charged heavy attack doen om de vijand (soms letterlijk) op de knieën te krijgen en klaar te maken voor een zeer krachtige finisher. Ze zijn dan niet meteen dood, maar het berokkent hen toch een heleboel schade. Een groot deel van het spel bestaat dus uit de block timing van de combo’s van de vijanden leren. Ben je te vroeg, dan kan je dus nog steeds een groot deel van je levens terugkrijgen door aan te vallen. Ben je te laat, dan doet het uiteraard pijn. Doe je alles op het juiste ogenblik, dan voel je je heel zelfvoldaan en worden de gevechten korter. Nog een leuke bonus: een aantal keer jezelf verdedigen met perfecte timing kan er ook vaak (zelfs bij sommige bazen!) voor zorgen dat het wapen van de vijand breekt en de uitdaging opeens wat minder groot wordt.

Lies of P biedt veel mogelijkheden

Lies of P doet dus een aantal interessante eigen dingen met de vertrouwde Soulslike-formule. Ook de opbouw van je personage en je wapens is fijn gedaan. Je verbetert in ruil voor Ergo de gebruikelijke stats die je levens en stamina bepalen en kan qua damage kijken naar motivity (strength), technique (skill) en advance (arcane). Verder krijg je niet enkel een mechanische arm waar je een speciaal effect in kan steken, zoals een vlammenwerper of een handige kabel die vijanden tot bij jou trekt, maar ook de wapens hebben een heel leuk systeem. Elk wapen bestaat immers uit twee delen. Het grootste deel kan je upgraden met materialen om ze sterker te maken en geeft je een fable art, het kleinste deel bepaalt je moveset, scaling en geeft je een tweede fable art. Het leuke is dat je die twee delen zoveel als je wil kan mixen en matchen. Je kan dus een sterk zwaard op een snel handvat zetten om er sneller dan normaal mee aan te vallen. Je moet dan natuurlijk wel kunnen omgaan met een slechtere strength scaling. Gelukkig kan je met speciale cranks die scaling op die handvatten toch lichtjes veranderen. Dit systeem is echt leuk en moedigt (als je genoeg upgrade materials kan vinden) experimentatie aan. Zelfs met een motivity build is het het bijvoorbeeld toch waard om bij sommige snelle bazen bijvoorbeeld eerder een elektrisch wapen samen te stellen dan je massieve zwaard te gebruiken. Jammer genoeg kan je dit systeem niet toepassen op de (overigens zeer coole) wapens die je kan maken met de speciale Ergo van gevelde bazen.

Je bent zelf een mechanische pop, wat betekent dat je naast je arm nog een ander voordeel hebt (dat meteen bijdraagt tot de sfeer). Je kan immers je beschadigde wapens in het midden van een gevecht herstellen door ze te slijpen aan je eigen arm. Dit ziet er heel stijlvol uit, maar zorgt er natuurlijk vooral bij baasgevechten voor dat je een momentje tussen de aanvallen moet zien te vinden om dit veilig te kunnen doen. In de eerste helft van het spel hadden we dit niet echt nodig, want je wapens worden bij elke rust hersteld, maar in het tweede deel moesten we dit toch meer en meer doen. Nog iets dat wat anders is: als je sterft, blijft je Ergo uiteraard ergens liggen, maar als je schade oploopt terwijl je het gaat terughalen, verlies je beetje bij beetje de Ergo die er nog ligt. Het is ook handig dat als je sterft tegen bazen, je Ergo altijd net voor het baasgevecht veilig te vinden is. Of je kan je opzettelijk meteen in een afgrond naast een rustpunt storten zodat je je Ergo dan – weliswaar weer wat verminderd – veilig terugkrijgt aan de rand van die afgrond zonder de vijanden op te zoeken.

Met speciale kwarts kan je tenslotte jezelf nog veel kleine en handige bonussen geven, gaande van meer Ergo verzamelen, jezelf meer kunnen genezen of meer (zeer krachtige) werpvoorwerpen kunnen meedragen tot krachtigere fable arts of kritieke aanvallen. Hier en daar zitten er wel wat upgrades bij die eigenlijk standaard al tot je repertoire zouden moeten behoren, zoals een tweede dodge. Daarnaast is er ook nog een soort equipment load die onder meer bepaalt hoe snel je stamina terugkomt. Op zich niks ergs mee, maar hierdoor moet je wel véél Ergo investeren in je capacity stat als je onder “slightly heavy” wil blijven en toch genoeg verdediging wil hebben. Voor een spel dat je aanmoedigt te experimenteren met je wapens is het dan jammer dat je bijvoorbeeld geen twee wapens tegelijkertijd kan dragen om tijdens gevechten tussen af te wisselen als je nog vlot wil kunnen vechten. Er is wel een respec van je stats, je mechanische arm of je kwarts, maar dit komt wel pas na driekwart van het spel.

Is Lies of P té uitdagend?

Al deze elementen zijn wel helemaal nodig om het einde van het spel te kunnen bereiken, want vergis je niet: Lies of P is moeilijk. Het is een van de meest uitdagende Soulslikes die je op de markt kan vinden. Om te beginnen heb je zoals gezegd zeer strakke timing nodig om aanvallen perfect te kunnen afweren. Dat wordt extra “leuk” wanneer er veel aanvallen zijn die bij het begin of in het midden van een combo nét iets later komen dan je zou verwachten om je in de val te lokken bij het tegenaanvallen of het afweren. Gewone vijanden stellen niet zoveel voor, maar de baasgevechten zullen je doen zweten en dwingen je – zoals het hoort – vaak om ze helemaal te leren. Welke aanvallen kan je perfect afweren, bij welke is het belangrijkste dat je in ieder geval gewoon afweert en welke moet je toch maar zien te ontwijken? New Game-plus biedt dezelfde vijanden en bazen, maar dan een beetje moeilijker. Gelukkig heb je intussen natuurlijk onder meer sterkere wapens, meer genezingsmogelijkheden en bepaalde amuletten.

Jammer genoeg houdt Lies of P er te veel van om de meeste bazen twee volledige fases met elk hun eigen levensbalk en unieke moves te geven. Sterven in fase 2 betekent dat je alweer fase 1 volledig moet doen. Dat kan irritant zijn als fase 1 lang duurt (zelfs al doe je deze na een tijdje perfect) en je redelijk snel sterft in fase 2. Een aantal bazen wordt hierdoor eigenlijk wat irritant terwijl elke fase apart wél leuk zou zijn. Meerdere uren op een baas vastzitten is hier zeer realistisch. Gelukkig zijn de meeste bazen echt zalig om te bevechten en krijg je achteraf een ongelooflijk voldaan gevoel. Het laatste gevecht is bijvoorbeeld een pure adrenalinerush met snelle Sekiro-achtige actie (maar wel twee fases). Niet elke baas is echter even leuk en ook onze oude vijand – de camera – kan tegenwerken, hoewel je voor de meeste bazen een groot terrein krijgt. Naast de bazen zijn er trouwens ook een groot aantal elitevijanden die héél veel HP hebben en waarbij je ook zal afzien. Die laatste word je trouwens jammer genoeg al redelijk snel beu. Jij wordt trouwens door zo goed als elke aanval onderbroken, maar vooral de krachtigere vijanden en bazen geven niets om jouw aanvallen en slaan rustig verder tenzij jij hen even kan verdoven.

Er is geen multiplayer, maar om je te helpen kan je, als je wil, wel specters oproepen bij baasgevechten. Deze AI-gestuurde geesten zullen de baas niet echt veel beschadigen maar wel soms de aandacht een beetje afleiden van jou. Via speciale tijdelijke buffs kan je hen ook nog wat krachtiger maken. Ze zijn vooral handig als je alweer fase 1 moet doorlopen om bij fase 2 te raken. In fase 2 sterven ze echter meestal heel snel. Ten slotte vallen de “boss runs” gelukkig meestal mee: ofwel zijn er geen vijanden tussen je laatste rustpunt en het baasgebied, ofwel zijn er maar een paar die je gemakkelijk kan voorbijlopen.

Vlot en mooi

Zoals alle goede Soulslikes heeft Lies of P goede maar geen schitterende graphics en maakt het dit goed door het design van de personages, vijanden en omgevingen. Veel locaties hebben echt een leuk design. Het is wel jammer dat de laatste locatie het meeste tegenvalt en meteen twee tot drie keer zo lang is als de andere. Aan de andere kant heb je hoogtepunten zoals de straten in meerdere wijken, een operagebouw en een grote fabriek vol gangen en pijpen. Je krijgt verder nog een aantal outfits die je kan aandoen zonder dat het je stats of verdediging beïnvloedt, wat altijd leuk is. Alles draait ook bijzonder vlot. Wij hadden op onze PS5 geen enkel probleem om aan 60 fps te spelen en naar verluidt is ook de pc-versie heel goed geoptimaliseerd. Ook hebben wij geen enkele glitch of crash ondervonden.

De gebieden volgen elkaar jammer genoeg wel gewoon een voor een lineair op. Er is dus bijvoorbeeld geen shortcut van gebied 5 naar gebied 1 of je krijgt geen keuze tussen twee of drie volgende locaties. Je kan vanuit je hub wel naar een later gebied gaan, maar enkel als je eerst de sleutel hebt gekregen door het vorige gebied in het rijtje uit te spelen. Binnen de gebieden heb je wel een mooi aantal shortcuts. Zo was er een grote fabriek met een aantal deuren en ladders en konden we voor een bepaalde baas kiezen langs welke kant we hem wilden bereiken. Je kon die ook al heel de tijd zien rondstompen beneden, wat heel leuk was. Door het level goed te verkennen, vonden we overigens iets om een gevaarlijk element van het gevecht te neutraliseren.

Met dank aan Édith

De voice acting is soms goed, maar soms lijken de accenten wat overdreven. De muziek daarentegen is echt van de bovenste plank. Tijdens baasgevechten is het heerlijk orchestraal en episch. Tijdens het gewone rondlopen in de locaties is het meestal stil, maar krijg je soms toch ook spookachtige operazang, tentoonstellingmuziek en zelfs een cover van Édith Piaf om je meteen in de juiste sfeer te trekken. In je hub kan je dan weer genieten van een sereen werkje om bij te relaxen, maar daar stopt het niet bij. Tijdens het spelen kan je immers platen bemachtigen die je op de platenspeler in je hub kan afspelen (waaronder dat lied van Piaf). Deze zijn echt stuk voor stuk schitterend en trekken heel het spel qua presentatie en muziek een niveau hoger.

Lies of P is, niet gelogen, echt goed

Een van de betere games van 2023 is een… Pinocchio Soulslike. Nooit gedacht die zin te moeten schrijven, maar de wonderen zijn de wereld blijkbaar nog niet uit. Lies of P is een van de beste non-From Software Soulslikes en kan zonder moeite naast games uit de series The Surge en Nioh gezet worden. Heel het spel voelt tot in de details afgewerkt aan: de personages en hun quests zijn leuk, je krijgt genoeg uitleg over het verhaal, er wordt veel ingezet op het concept van liegen versus de waarheid vertellen en de atmosfeer is dankzij de omgevingen, de muziek en het design van de personages en vijanden schitterend. Daarnaast krijg je zeer bevredigende maar best moeilijke gameplay die eist dat je de systemen goed onder de knie hebt. Ook al is er duidelijk veel inspiratie gehaald bij Bloodborne en Sekiro, toch doet Lies of P genoeg unieke dingen en biedt het je meer dan voldoende keuzevrijheid. De voorliefde voor bazen met meerdere fases is iets waar velen wel waarschijnlijk diep bij zullen moeten zuchten, maar geloof ons, het gevoel als je dan na uren een moeilijke baas eindelijk verslaat, is in ieder geval wel bijzonder bevredigend. Een dikke aanrader voor fans van de betere Soulslike!

Lies of P is te koop bij bol.com

We ontvangen een kleine commissie als je iets koopt via onze partnerlinks.

Geïnteresseerd in recente games of Soulslikes?

• Baldur’s Gate 3 is een ongelooflijk spel vol creativiteit.
• Armored Core VI is pure AC, met alle voor- en nadelen daaraan verbonden.
• Remnant 2 doet hetzelfde als het eerste spel, maar beter.
• Blasphemous 2 is nog steeds heerlijk walgelijk.
• Elden Ring is uiteraard een briljant spel.