Baldur’s Gate 3 review na meer dan 100 uur spelen

Een tijdje geleden kon je onze eerste indrukken na een goede 30-40 uur Baldur’s Gate 3 lezen. Samengevat: het is een schitterend spel dat je héél veel vrijheid geeft, zowel bij de cosmetische opties als bij de mechanische opbouw van je personages en je narratieve beslissingen. Intussen zit onze eerste playthrough er eindelijk op. We hebben zoveel mogelijk alles verkend en alle side quests proberen te doen en zijn meteen ook al begonnen aan een tweede playthrough met The Dark Urge. Wat is nu ons eindverdict over Baldur’s Gate 3?

A Story in 3 Acts

In Act 1 van Baldur’s Gate 3 beleef je (op de intro na misschien) voor een groot deel redelijk standaard avonturen voor beginners. Een dorpje in het midden van de wildernis is in gevaar door een grote bedreiging, je vindt meer en meer party members en je hebt de algemene missie om de larve die langzaamaan je hersenen zou kunnen overnemen en je in een mindflayer zou kunnen veranderen, uit je hoofd te verwijderen. Basic stuff (op dat van die larve na misschien) om je te laten wennen aan de wereld. Er worden echter al narratieve zaadjes geplant die heel het spel zullen terugkeren. Act 2 gaat dan iets meer de horrortoer op in een donkerdere (maar bovengrondse) omgeving en Act 3 speelt zich dan af in de stad Baldur’s Gate zelf (nu ja, de buitenkant en de lower city) voor een grootse finale. 

Elke Act is best lang, zeker als je alles wil doen. Soms denk je “oh, nu doe ik eventjes deze side quest snel voor ik het hoofdverhaal verderzet”, en opeens is het drie uur later en is het hoofdverhaal voor de volgende dag. De overgang tussen deze Acts zou allemaal wel een beetje beter aangeduid kunnen zijn, want nu lopen veel spelers de kans om een van beide gebieden én de bijhorende interessante omgevingen of verhaalmomenten in Act 1 te missen. Slechts als je naar een nieuwe act gaat, kan je niet meer naar vorige gebieden terugkeren. Laat ons zonder te spoilen deze indeling maken: Act 1 is de wildernis en de bijhorende extra gebieden boven en onder de grond, Act 2 (te bereiken via een lift of via een pad in de bergen) zijn de Shadowlands en Act 3 is Baldur’s Gate. Indien een uitgang van een map je dus niet naar deze gebieden leidt, zit je nog veilig.

Het hoofdverhaal is zoals gezegd over de drie Acts goed opgebouwd en wordt bevredigend afgesloten, maar geeft je nog steeds bij momenten de keuze om zelf de volgorde te kiezen waarin je het wil beleven. Als je daar dan nog de vele side quests en het algemene “op verkenning gaan door een nieuw gedeelte” bijtelt, heb je dus wel genoeg kans om je eigen avontuur qua volgorde samen te stellen, hoewel je op het einde altijd op dezelfde plek zal uitkomen. Op zich is alles heel goed geschreven, met genuanceerde personages en een paar leuke plottwists, maar naar het einde toe doet een heel belangrijk personage iets onverklaarbaar doms – tenzij deze al heel de tijd voor de vijand werkt, wat eigenlijk nog goed mogelijk is – waarbij je even de wenkbrauwen gaat fronsen. Ook is het jammer dat er na alle opbouw eigenlijk geen enkel negatief gevolg is aan het gebruiken van de mindflayer-larven en -krachten om je gameplay gemakkelijker te maken en zijn er bij momenten een paar “keuzes” waarbij je als speler zelf andere oplossingen kan bedenken maar er van het spel geen krijgt. Ten slotte krijg je op het einde voor jezelf en je teamgenoten wel een bepaalde afloop, maar krijg je geen overzicht van hoe het met de andere personages of locaties die je bezocht en beïnvloedt hebt, zal gaan.

Veel afleiding

De side quests die zich bezighouden met je teamgenoten mag je zeker niet laten liggen, want deze bevatten de beste en soms meest emotionele momenten uit heel het spel. Vooral de companions die je in Act 1 in je team krijgt, krijgen een volledig verhaal. De vrienden van Act 2 en later hebben minder speciaals te doen (maar de meeste hebben toch ook nog wat speciale momenten). Hét beste moment is echter een optioneel stuk dat je kan doen om later in het hoofdverhaal een andere keuze te kunnen krijgen. De sfeer, omgeving, personages, het baasgevecht én de speciale muziek zijn dan echt om je vingers bij af te likken.

Je kan heel Baldur’s Gate 3 perfect spelen zonder iets te kennen van de Forgotten Realms of zonder de eerdere games in de serie gespeeld te hebben, maar dan mis je natuurlijk wel wat context en zullen bepaalde momenten minder speciaal lijken dan ze eigenlijk zijn. Alles wordt in ieder geval, ofwel in dialogen ofwel in boeken of documenten, voldoende uitgelegd. Dit geldt ook op vlak van gameplay en mechanics. Sommige belangrijke stukken zoals “zorg ervoor dat je (tegen level 12 in ieder geval) van je main stats even nummers hebt” zeggen ze niet, maar voor de rest is het intuïtief genoeg. Naarmate je sterker wordt, kan je niet enkel je klasse verbeteren, maar kunnen echte min-maxers zich dankzij het multiclassen ook héél sterk maken. Bij alle origin characters (je teamgenoten) moet je vanaf level 2 ook zelf de level up-bonussen kiezen, of je kan iedereen gemakkelijk respeccen zonder hun persoonlijke verhalen te verliezen. Al op onfortuinlijke manier te veel origin characters verloren? Dan kan je huurlingen inzetten die je ook helemaal mechanisch kan opbouwen zoals je wil, maar zij dragen niets bij aan het verhaal.

Baldur’s Gate 3 is een semi-automatische DnD

Baldur’s Gate 3 toont je buiten de gevechten je dobbelsteenrollen en alle manieren om die gemakkelijker te maken, maar bij de gevechten zelf gebeuren je aanvals- en schaderollen (gelukkig) automatisch. Op dat vlak is het dus wat vlotter dan in een echte tabletop RPG, maar aan de andere kant kan het als videogame net minder bevrijdend zijn. Zo zit je soms wel te zoeken naar de juiste pixel om je fireball op drie vijanden los te laten in plaats van twee, zonder je eigen personages te raken of zonder dat je cursor beslist dat je eigenlijk boven de hoofden van iedereen op die paal of balk wil mikken, terwijl je dan in een echte tabletop RPG gewoon tegen de GM kan zeggen “ik mik op die drie”. Ook moet je “in het echt” niet met je camera draaien of knoppen op je toetsenbord ingeduwd houden om geheimen te vinden en zal een foute klik met je muis er niet voor zorgen dat opeens een heel kamp denkt dat je voedsel aan het stelen bent en dat je dan daardoor meteen aangevallen wordt. 

Het blijft wel leuk dat je ook op pc het spel met een controller kan spelen, wat best vlot gaat (maar wij verkiezen toch ons toetsenbord en onze muis). Je inventory management was in Act 1 al niet schitterend, en wordt er de komende Acts trouwens niet beter op. Door een gewichtslimiet en door het feit dat je na een tijdje zoveel brieven, stukken uitrusting, potions, flesjes vergif, spreuken en andere dingen verzamelt, zal je gedurende heel je avontuur vaak in je menu zitten kijken. Ook om je personages in het kamp de uitrusting te geven die je wil, moet je hen eerst in je team zetten (en iemand anders er even uitschoppen), hen een grote kist laten openen en dan een voor een de wapens laten bekijken, wat handiger had gekund.

Je kan Baldur’s Gate 3 net zoals Divinity: Original Sin 2 ook in multiplayer beleven. Het is natuurlijk wel een massief spel, dus zal je veel uren samen moeten kunnen doorbrengen. Een iemand creëert een spelsessie en nodigt de anderen uit. Om in een latere sessie verder te spelen moet die eerste speler ook weer het spel kunnen laden. Daarna kan je rondlopen, praten of vijandelijk omgaan met wie je maar wil, zelfs zonder dat de andere spelers op je scherm te zien zijn. Bij dialogen en cutscenes kan je meekijken naar wat er gezegd wordt en stemmen welke optie je het beste lijkt, maar je “spelleider” heeft nog steeds de uiteindelijke beslissing. Voor de laatste patch kon de spelleider de personages van de andere spelers nooit meer uit zijn team doen, maar dat is gelukkig ook al opgelost. De … eh … privé-momenten met bepaalde NPC’s en companions (zolang je medespelers niet met hen spelen) zijn overigens wel standaard enkel te bekijken door wie er een relatie mee heeft, maar als je ervoor openstaat, kan je in de opties kiezen om die scènes met iedereen te delen.

Uitdagingen en bugs

Waar we in de eerste Act nog wat irritaties hadden met het systeem van rusten en spell slots, is dat later niet meer zo’n groot probleem omdat je meer spell slots krijgt en ook meer opties hebt naarmate je personages sterker worden. Ook waren er niet veel momenten meer waarbij we een tijdslimiet hadden, dus we konden zoveel rusten als we wilden (en hadden dat eigenlijk nog veel meer in Act 1 kunnen doen). Dat je na het rusten in je kamp gewoon meteen terugkomt waar je eerst was, is ook zeer handig. Dankzij je verschillende vaardigheden en speciale stukken uitrusting ben je tegen het einde toe zo sterk dat gewone vijanden geen echt probleem meer vormen. Hen de afgrond induwen blijft trouwens krachtig én hilarisch, van level 1 tot en met level 12. Om de uitdaging er toch nog een beetje in te houden eenmaal je level 10-12 bent (maar ook soms ervoor), krijg je soms gevechten voorgeschoteld met een heel groot aantal vijanden. Dat kan er wel voor zorgen dat het eventjes duurt eer het na jouw beurt terug aan jou is. Als je dan als tactiek ook graag nog zélf extra summons oproept, wordt de initiative bar wel héél lang. 

Wij hadden in Act 1 nog niet superveel bugs opgemerkt, maar tegen het einde van het spel moeten we toch opmerken dat de latere Acts iets meer met plakband aan elkaar lijken te hangen dan de Act die jaren in EA heeft gezeten. Intussen is al een deel eruit gepatcht, maar nog niet alles. Deze beoordeling is gebaseerd op hoe wij het spel hebben ervaren en hoe het nu is, niet hoe was toen het uitgekomen is. Eerst wel even vermelden dat wij geen enkele crash hebben gehad op 150 uur spelen, wat toch zeker niet slecht is. Jammer genoeg kwamen er soms een paar irritante bugs piepen. Het gaat dan niet om kleine en tijdelijke zaken zoals een portret dat opeens een verkeerde kleur heeft, maar eerder over een paar bugs die voor narratieve problemen zorgen. We spreken bijvoorbeeld over NPC’s in een missie waar je maar een bepaald aantal beurten hebt die niet naar de veilige plek lopen zoals ze zouden moeten doen, maar gewoon blijven stilstaan, waarna wij moesten constateren dat we niet iedereen konden redden. Dit zou intussen opgelost zijn. Ook dat een van je companions denkt dat je een bepaalde deal hebt gemaakt als helemaal het tegenovergestelde is gebeurd, hebben wij meegemaakt, maar dit zou tevens in de laatste patch opgelost zijn.

Wat nog niet opgelost is, is dat een andere NPC na een lange quest steeds dezelfde dialoog blijft herhalen in de riolen waar je hem vindt en je niet je beloning geeft – naar verluidt een legendarisch tweehandig zwaard. Ook hadden wij in Act 3 een probleem met een companion die, zowel voor de stad als voor oudgedienden en een andere optioneel te rekruteren companion, belangrijk is en je dus best in je team zet gedurende een aantal quests. Het lastige was dat ze nooit meeliep met het team en wij haar altijd moesten apart zeggen waarheen te lopen. We konden haar wel aan het hoofd van ons team zetten, maar dan kregen we in conversaties niet de bonussen van ons eigen personage. Ten slotte kan je ook in alle Acts een bepaald dier tegenkomen. Toen wij in Act 3 in een schuur gingen, zei ons personage wel dat het hetzelfde dier was, maar konden wij deze niet zien, en er niet op klikken en dus ook die verhaallijn niet verderzetten. Uiteindelijk zijn deze bugs – zeker in de context van het massieve avontuur – niet zulke grote zaken, maar het blijft toch jammer.

Duivels goede acteurs

In Act 1 hadden we al een groot aantal acteurs mogen aanhoren en konden we de schitterende prestaties prijzen van de vertelster en alle companions. Nu heel het spel erop zit moeten we natuurlijk ook nog het trio slechteriken vermelden. Daarbij laten Jason Isaacs en Maggie Robertson als Gortash en Orin de sterkste indruk na, en kunnen zij het meest van hun rollen genieten, hoewel J.K. Simmons het ook zeker niet slecht doet. Simmons zijn personage Ketheric heeft echter zelf gewoon niet zoveel leuke momenten. Een laatste vermelding moet gaan naar de bijzonder entertainende vertolkingen van Andrew Wincott en Tamaryn Payne als de duivels Raphael en Mizora.

Baldur’s Gate 3 is het hele avontuur schitterend

Wij waren na Act 1 al helemaal verkocht aan Baldur’s Gate 3, en die mening is enkel versterkt na het uitspelen van dit fenomenale spel. Het verhaal lost veel (maar net niet alle) verwachtingen in die het schept in de eerste Act en het blijft leuk om bepaalde NPCs te zien terugkomen. Op narratief vlak krijg je heel veel vrijheid, maar hier en daar voelen sommige keuzes iets té binair aan en minstens één personage doet op een bepaald moment iets bijna onverklaarbaars. Je personages opbouwen tot level 12 geeft je vele mogelijkheden en variatie. Na een tijdje ben je wel zo sterk dat het spel ofwel véél vijanden, ofwel een timer, ofwel één of twee heel krachtige bazen in je pad moet zetten om nog een beetje voor een uitdaging te zorgen. Het is enkel jammer dat er nog een twee- à drietal kapotte quests inzitten, hoewel dit in de context van het hele avontuur bijna verwaarloosbaar is. Uiteindelijk is en blijft het een dikke aanrader voor fans van CRPG’s en tabletop RPG’s.

.

Geïnteresseerd in recente games of in steengoede CRPG’s?

• Disco Elysium is een andere schitterende (maar prettig gestoorde) CRPG.
• Immortals of Aveum is een letterlijk magische FPS
• Blasphemous 2 speelt goed en is bij momenten heerlijk walgelijk
• Ratchet & Clank: Rift Apart heeft een heel goede port op pc gekregen.
• Remnant 2 biedt je hetzelfde als in het eerste spel, maar doet het beter.