Gran Turismo review: een rit vol clichés

Gran Turismo is niet de zoveelste game-verfilming, maar een biopic. Met enkele grote namen in de cast en de terugkeer van Neill Blomkamp (District 9, Elysium) als blockbuster-regisseur, is de nieuwsgierigheid naar het eindproduct groot.

Het gekende verhaal van de underdog

Gran Turismo vertelt het verhaal van Jann Mardenborough, een Britse autocoureur. Danny Moore is de marketingverantwoordelijke bij Nissan en heeft het idee om zogenaamde ‘sim-racers’ mee te laten rijden in professionele races. Sim-racers zijn mensen die op een immens hoog niveau het videospel Gran Turismo spelen. Het hoofddoel van het spel is immers om een zo realistisch mogelijke weergave van het racen te creëren. Een simulatie in plaats van een spel dus. Jann Mardenborough is zo’n gamer, met enkele van de hoogste scores in de UK. Hij mag meedoen aan de Europese voorrondes en raakt al snel verder en mag daardoor meedoen in professionele wedstrijden. Al loopt dit uiteraard niet altijd van een leien dakje.

Als eerste ga ik de persoonlijke noot maken dat ik niets maar dan ook niet met auto’s heb of met autoracing. In mijn persoonlijke ervaring ging ik kijken naar een biopic over een onderwerp dat me niets zegt. Op zich kan dat goed meevallen, zoals in Air eerder dit jaar, want ik heb ook niets met sneakers, basketbal of het economisch-/marketing-verhaal. Ik ga alvast een spoiler delen, Gran Turismo is niet de onverwachte parel die Air was.

Overgeromantiseerd

Gran Turismo moet het verhaal vertellen van een vrij jong iemand. Dat is natuurlijk niet zo evident. Het leven van Jann Mardenborough is vrij standaard tot zijn 19de. Een gelukkige jeugd in Cardiff en op zich steunende ouders. Gran Turismo gaat dus vrij snel over tot zijn deelname aan de GT Academy. Om een of andere reden wordt er nog wel een subplot aan toegevoegd over Jann zijn vader, Steve Mardenborough (Engelse professionele voetballer).

Hierin wordt de typische opzet gebruikt dat de vader eerst niet akkoord is (of het niet begrijpt) om dan toch zijn zoon te steunen. Deze verhaallijn komt zeer ongeloofwaardig over en lijkt ook louter verzonnen te zijn voor de film. De zogenaamd moeilijk relatie met zijn vader is ook geen motivatie voor Jann of beïnvloedt zijn keuzes niet. De gesprekken met zijn vader voor de start aan de GT Academy voelen dan ook heel geschreven aan. Vanaf de tweede helft, wanneer de gebeurtenissen wel op effectief gebeurde feiten gebasseerd zijn, komt alles veel organischer en geloofwaardiger over. Het eerste deel van het verhaal van Jann Mardenborough is dus overgeromantiseerd, wat je een beetje uit de film haalt.

Tijdens het racen worden er uiteraard ook veel shots gemaakt van het racen zelf. Persoonlijk heb ik dit na de 2de keer wel gezien. Naar mijn gevoel drijft dit de speelduur onnodig op, (134 minuten) gezien de beelden, door mijn beperkte kennis/interesse, nogal repetitief aanvoelen. Wanneer de mentale overgang tussen game-racen en professioneel race gemaakt wordt, is de overgang wel altijd leuk met een lichte Ready Player One-vibe, die wel kan smaken en gelukkig niet te vaak naar boven komt zodat deze nog amusant blijft.

Solide cast vooral in de tweede helft

Archie Madekwe (Midsommar) vertolkt Jann Mardenborough en doet dit vooral in het tweede deel van Gran Turismo zeer goed. Zoals hierboven aangehaald voelt het eerste deel overgeromantiseerd waardoor ook zijn spel niet echt geloofwaardig overkomt. Wanneer de echte emoties naar boven komen in bepaalde ingrijpende gebeurtenissen tijdens het racen, kan Madekwe beter tonen wat hij kan. Mardenborough werd ook geconculteerd voor de film, waardoor zijn reacties waarschijnlijk wel oprecht zijn. Een fun fact is ook dan Mardenborough zelf de stunt double was van Madekwe.

Orlando Bloom (Lord of the Rings, Pirates of the Caribbean, Carnival Row) doet in zijn rol als Danny Moore (gebaseerd op Darren Cox) wel of hij meespeelt in een film zoals Air. Hij is een volbloed marketing-salesman en zijn keuzes zijn ook altijd gefundeerd op dit feit. Om deze reden komt hij vaak over als het minst sympathieke personage van de bende, maar dit hoort ook wel perfect bij de rol. Wel jammer genoeg is er één scene waarin Orlando Bloom een baardje heeft, dat tijdsgewijs niet klopt met zijn gladgeschoren gezicht en dus aanvoelt als een luiheidsfoutje van de regie.

De echte glansrol moet wel deze van David Harbour zijn (Stranger Things, Black Widow, Violent Night). Hij speelt als Jack Salter de trainer van Jann en heeft zelf een verleden als racer. Harbour speelt zijn rol zeer gelaagd en overtuigend, waardoor hij het meest naturel overkomt van heel het verhaal. Als ouders van Jann zien we nog Geri Halliwel (ja, van de Spice Girls) en Djimon Hounsou (Shazam, Guardians of the Galaxy) in een lichtelijk overbodige rol. En Nederlander Josha Stradowski (The Wheel of Time) vertolkt dan weer de arrogante rivaal van Jann, om toch een soort van antagonist te kunnen creëren. Alsof we anders niet voor Jann zouden supporteren.

Knallende film

Qua geluid doet Gran Turismo zeker zijn werk. De motoren en de geluiden van de racebaan komen er goed door. De bijhorende score en soundtrack zijn zeer ondersteunend aan wat er op het beeld gebeurt, maar kunnen soms net te overheersend worden. Er is gedurende heel de speelduur van Gran Turismo praktisch geen tijd voor stilte. Wanneer je gewoon voor een pure entertainende ervaring komt, zorgt de muziek er wel voor dat je het gevoel hebt dat je 2 uur in een game zit en je je niet snel zal vervelen.

In combinatie met de shots zorgt de soundtrack wel voor een spanningsvolle sfeer die zeer leuk is voor een casual kijkbeurt. Ik zou zeggen dat de grootst mogelijke schermen en Dolby Atmos-geluid of IMAX wel een meerwaarde zijn. En aangezien er veel geracet wordt, is 4DX misschien ook wel de moeite. Kortom de leukste pretparkattractie van deze zomer.

Gran Turismo speelt vanaf 9 augustus in de bioscoop.