Nog lang voordat Edgar Wright algemeen bekend werd met Scott Pilgrim vs the World, Baby Driver en Ant-Man, de film die hij niet maakte, schaarden fans zich achter de Cornetto Trilogy. Die reeks kleinschalige komedies zijn vandaag cultklassiekers. De eerste, Shaun of the Dead, is ook na vijftien jaar nog steeds een van de meest plezierige horrorkomedies ooit. Ofwel: How’s that for a slice of fried gold?
Cornetto’s en Spaced
Het is verbazingwekkend dat Edgar Wright en Simon Pegg blijkbaar geen levenslange voorraad Cornetto’s hebben. Het ijsje komt namelijk in de drie films in hun trilogie aan bod. Het dient dan ook als visueel verbindingselement tussen de schijnbaar ongerelateerde films. In Shaun of the Dead zien we een aardbei-Cornetto, een verwijzing naar bloed en het horrorthema. In Hot Fuzz, een politiekomedie, komt een originele Cornetto met de blauwe verpakking voor. The World’s End, ten slotte, bevat een muntgroene versie die verwijst naar de “groene mannetjes”, aliens en scifi. De traditie ontstond na Hot Fuzz. Volgens Wright is een Cornetto een ideaal katermiddeltje, en dus liet hij hoofdpersonage Shaun hetzelfde proberen. Na de première van Shaun of the Dead kregen de cast en crew gratis ijsjes. Het duo vond er dus niet beter op dan ze ook toe te voegen aan de opvolger. Helaas kregen ze niet opnieuw gratis Cornetto’s. Tijden de promotour voor Hot Fuzz haalde een reporter de referenties aan, en Wright grapte dat hij een Three Flavours Cornetto Trilogy aan het maken was, net zoals regisseur Krzysztof Kieślowski een Three Colours Trilogy heeft. De naam bleef wel hangen.
Shaun en Ed brengen veel van hun vrije tijd door al gamend, en als je de structuur van het verhaal bekijkt, verloopt ook de zombie-invasie zo.
Maar geen trilogie zonder een begin. Voor inspiratie had de regisseur niet ver moeten zoeken. Hij regisseerde ooit een aflevering van de serie Spaced, bedacht en geschreven door acteur Simon Pegg. In Art hallucineert het hoofdpersonage onder invloed van amfetamines en Resident Evil 2 dat hij een zombie-invasie bestrijdt. Tijdens de opnames ontdekten Wright en Pegg hun gedeelde liefde voor de Dead-trilogie van George Romero. Ze besloten dan ook om samen hun eigen zombiefilm te maken. Spaced bracht naast de regisseur, scenaristen en hoofdrolspeler ook een gelijkaardige regiestijl en een deel van de cast op voor Shaun of the Dead.
Have a pint and wait for all this to blow over
In Shaun of the Dead heeft Shaun het lastig. Hij is al even samen met zijn vriendin Liz (Kate Ashfield), maar zij heeft genoeg van de sleur die in hun leven is gekropen. Shaun werkt bij een electrozaak, maar heeft daar geen grote toekomst en doet zijn job ook niet al te graag. Hij woont nog steeds bij twee vrienden, maar daar botst het vaak tussen ambitieuze Pete (Peter Serafinowicz) en de gelukkig werkloze Ed (Nick Frost). Bovendien heeft Liz na 2 jaar nog altijd Shauns moeder Barbara (Penelope Wilton) nog niet ontmoet. Shaun wil echter een confrontatie met zijn stiefvader Philip (Bill Nighy) vermijden. Wanneer hij vergeet te reserveren voor hun jubilieum en voorstelt om dan maar (zoals elke avond) naar de pub The Winchester te gaan, maakt Liz het uit. Shaun wentelt zich in zelfmedelijden en heeft niet door dat er ondertussen een zombie-uitbraak gaande is. Wanneer het besef langzaam binnensijpelt, gaat Shaun op missie om zijn geliefden te redden.
Op zich voegt het verhaal van Shaun of the Dead niets vernieuwends toe aan het zombiegenre. De film is heel kleinschalig. Shaun en zijn bende proberen gewoon te overleven, en de film speelt zich af in een kleine buurt. Maar het zijn de personages en de eigenzinnige, droge humor die Shaun zo memorabel en citeerbaar maken. Shaun en Ed brengen veel van hun vrije tijd door al gamend, en als je de structuur van het verhaal bekijkt, verloopt ook de zombie-invasie zo. Shaun moet volwassen worden, zowel voor Liz als voor zichzelf, en dat doet hij door verschillende fasen te doorlopen. Eerst beseft hij dat hij bepaalde mensen om zich heen wil als de wereld vergaat, en hij kiest ervoor om hen zelf te gaan halen. Initiatief nemen!
Daarna moet hij komaf maken met zijn problemen met zijn stiefvader. En het is nogal dringend, want Philip werd namelijk gebeten door een zombie. Wanneer Shauns moeder hem het nieuws vertelt, is hij niet erg onder de indruk. Maar Philip verbaast zijn stiefzoon, en deelt met hem dat hij het moeilijk vond om een plaats te vinden in zijn leven. De sterfscène van Philip zit verpakt in een komische scène, maar heeft verrassend veel impact. Simon Pegg en Bill Nighy bewijzen hier nog maar eens dat ze twee van de meest veelzijdige acteurs in het VK zijn. En Shaun komt tot inkeer, en rouwt om zijn stiefvader. Wrok loslaten!
Voor zijn persoonlijke groei moet hij Liz voorop leren te plaatsen, en daarom moet hij zijn moeder laten gaan. De twee hebben geen overdreven hechte relatie, maar hij had blijkbaar een reden waarom hij haar nog niet voorstelde aan zijn vriendin. Dat doet Shaun dan uiteindelijk tussen de soep en de patatten, of tussen zombies ontwijken op de weg wanneer de groep per auto vlucht van Liz’ appartement naar The Winchester. Loslaten verloopt ook hier weer letterlijk, want Barbara verzwijgt voor een groot deel van de film dat ook zij gebeten werd. Wanneer ze sterft, is hij uiteindelijk degene die haar zombie doodschiet. Moedermoord? Euh… Moeilijke beslissingen nemen!
Ten slotte moet Shaun ook nog zijn plaats leren opeisen. Liz wordt constant beïnvloed door haar twee huisgenoten, net zoals Shaun te veel pikt van Ed. Wanneer hij ook hen van antwoord dient en de leiding neemt, wordt hij de leading man van zijn eigen verhaal… Maar hij leert ook dat je bepaalde vriendschappen niet volledig uit je leven moet bannen, maar moet doseren. En daarna komt er ineens een oplossing voor de zombie-apocalyps! Shaun woont samen met Liz, en maakt op tijd en stond tijd voor zombie Ed, die nu in zijn schuur woont. Eind goed, al goed.
Barbara, we’re coming for you!
Er zitten bovendien talrijke verwijzingen naar andere horrorfilms in.
Simon Pegg en Edgar Wright schreven het script samen, en ze hebben er een frisse komedie van gemaakt. Er zitten bovendien talrijke verwijzingen naar andere horrorfilms in. Dat samen met de specifieke visuele stijl van Edgar Wright, zoals de snelle close-ups van banale zaken, zorgt voor veel memorabele momenten. Het continue shot dat velen prezen in Baby Driver had zijn oorsprong in Shaun. Twee dagen na elkaar gaat Shaun naar hetzelfde buurtwinkeltje, zonder echt op de omgeving te letten. Hij heeft dus ook niet door dat alle mensen die hij tegenkomt van de ene op de andere dag ondood zijn geworden.
Die aanvankelijke onwetendheid van Shaun en Ed is nog een paar scènes goud waard. Zo zappen ze door allerlei kanalen waarbij de verschillende programma’s een samenvatting geven van wat er gaande is. Expositie in een ander jasje. Hun eerste zombie doden ze nadat ze eerst overbodige platen naar hun gezicht te gooien. Bye, Batman-soundtrack! Het is die absurde humor waar ik erg fan van ben. Welke plaat zou jij naar zombies gooien?
Nog iets waar het duo sterk in is zijn terugkerende gags. Twee van mijn favorieten: het plan dat Shaun verzint om veilig tot in The Winchester te geraken, en de visuele comedy met een houten hek, dat ook in latere Cornettofilms terugkeert. Maar dé meest memorabele scène is wellicht die op de tonen van Queen. Als de zombies The Winchester bereiken, begint plots de jukebox te spelen. De groep schakelt daarop de zombies uit op het ritme van de muziek. Een even briljant gebruik van Don’t Stop Me Now kwam er enkel tijdens de Lip Sync Battle van Paul Rudd. Weetje: Eigenlijk gingen de makers eerst Rasputin van Boney M gebruiken.
Een even briljant gebruik van Don’t Stop Me Now kwam er enkel tijdens de Lip Sync Battle van Paul Rudd.
Uiteindelijk is Shaun of the Dead een ode aan horrorklassiekers. Dat blijkt alleen al uit de titel, die verwijst naar Dawn of the Dead van George Romero. Wanneer Ed en Shaun bellen met Shauns moeder roept Ed “We’re coming to get you, Barbara!”. In Night of the Living Dead klinkt de zombiewaarschuwing “They’re coming to get you, Barbara!”. Op het einde wordt verwezen naar 28 Days Later, want de oorzaak voor de zombies in Shaun blijkt dezelfde – geïnfecteerde apen! Zo zitten er echt nog heel veel voorbeelden in.
De meeste verwijzingen zitten echter in de muziek. Die werd gecomponeerd als ode aan de scores van John Carpenterfilms zoals The Thing. Voor een andere track haalden de componisten de mosterd bij Suspiria en opnieuw Dawn en Day of the Dead. Het nummer Goblin van die soundtracks wordt integraal gebruikt. Er is dus heel veel om je hart aan op te halen bij Shaun of the Dead, of je nu een comedy- of horrorfan bent. Geen zin om stevig te griezelen? Lach dan liever en bedank het universum voor Edgar Wright en Simon Pegg.
Shaun of the Dead is nu te zien op Netflix.
