Op 23 november 1963 werd de eerste aflevering van Doctor Who uitgezonden. De première werd zwaar onderbelicht aangezien de dag ervoor de Amerikaanse president John F. Kennedy vermoord werd. De eerste aflevering werd daarom een week later nog eens uitgezonden, net voor de tweede aflevering. Met een pauze van 16 jaar is de sciencefictionserie nog altijd alive and kicking en de aankomende specials maken veel Whovians zeer hyped. Daarom hier deze poging: een inleiding tot het Whoniverse!
Als eerste moeten we even duiden dat Doctor Who wordt opgedeeld in 2 grote periodes, namelijk “Classic Who” en “New Who”. Dit onderscheid is tot stand gekomen omdat in 1989 de reeks oorspronkelijk stopte. In 1996 werd een tv-film gemaakt, voornamelijk voor het Amerikaanse publiek, maar dit sloeg niet echt aan. In 2005 kwam uit het niets een nieuwe Doctor Who-reeks en sindsdien is de reeks levendiger dan ooit. Classic Who wordt meestal afgebakend tot en met de 1996-film en New Who start in 2005. In dit artikel leggen we vooral de focus op de New Who-periode.
The Doctor
Een sciencefictionreeks die al 60 jaar loopt over hetzelfde hoofdpersonage? Hoe kan dat? Wel, het hoofdpersonage genaamd The Doctor is een Time Lord. Time Lords zijn een buitenaards ras van de planeet Gallifrey. Ze danken hun naam aan het feit dat ze de technologie voor tijdreizen ontwikkeld hebben en ze daarom tijd als niet-lineair ervaren. Of simpeler gezegd: ze doen maar wat en gaan naar waar en wanneer ze maar willen. De Time Lord-samenleving is een oligarchie, waardoor de soortgenoten van The Doctor zowel als vriend of vijand kunnen fungeren. Later meer daar over.
Wat Time Lords zo speciaal maakt, is dat ze de mogelijkheid hebben om te regenereren in een nieuw lichaam wanneer ze dodelijk gewond geraken. Hierdoor krijgen ze een compleet nieuw uiterlijk en een nieuwe persoonlijkheid. Hun herinneringen blijven ze wel behouden. Oorspronkelijk werd dit idee in het leven geroepen omdat de oorspronkelijke acteur van The Doctor, William Hartnell, last kreeg van zijn gezondheid. Dit is trouwens prachtig verfilmd in de tv-film An Adventure in Space and Time waarin David Bradley (Harry Potter, Game of Thrones, The Strain) de rol van William Hartnell op zich neemt. Om deze reden zijn er ondertussen 16 officiële incarnaties van The Doctor:
- First Doctor – William Hartnell
- Second Doctor – Patrick Troughton
- Third Doctor – Jon Pertwee
- Fourth Doctor – Tom Baker
- Fifth Doctor – Peter Davidson
- Sixth Doctor – Colin Baker
- Seventh Doctor – Sylvester McCoy
- Eight Doctor – Paul McGann
- The War Doctor (dit is een speciale incarnatie voor 50 jaar Doctor Who) – John Hurt
- Ninth Doctor – Christopher Eccleston
- Tenth Doctor – David Tennant
- Eleventh Doctor – Matt Smith
- Twelth Doctor – Peter Capaldi
- Thirteenth Doctor – Jodie Whittaker
- Fourteenth Doctor – David Tennant (huidige Doctor)
- Fifteenth Doctor – Ncuti Gatwa (Nieuwe Doctor vanaf einde specials november 2023)
The Doctor en de showrunner
Christopher Eccleston (negende Doctor) was de eerste Doctor uit het New Who-tijdperk en had de immens moeilijke taak om de reeks terug aan de man te brengen. Ook al heeft hij maar 1 seizoen van 13 afleveringen de rol van Doctor op zich genomen, toch is hij een zeer memorabele Doctor. Niet alleen heeft hij enkele onvergetelijke verhaallijnen op zijn palmares, hij gaf ook een sympathiekere kijk op het personage van The Doctor. In Classic Who waren de Doctors meestal stijvere, minder likeable personages met misschien John Pertwee (derde Doctor) en Tom Baker (vierde Doctor, zeer bekend om zijn look met hoed en veel te lange sjaal) als grootste uitzonderingen. Over de klassieke Doctors ga ik minder uitweiden, omdat ik deze ook minder ken en er al genoeg te vertellen valt over de Doctors uit de New Who-periode.
Het is David Tennant (Jessica Jones, Broadchurch) geweest als tiende Doctor die de reeks naar ongekende hoogtes bracht. Het is niet voor niets dat hij nog eens terug komt als veertiende Doctor. (Dit is voor de specials van 60 jaar Doctor Who in november 2023, dus niemand weet hoe de vork precies aan de steel zit.) David Tennant was vrij jong toen hij begon als Doctor (Matt Smith was nog jonger en Ncuti Gatwa ook) waardoor hij wel direct een jonger publiek aanspraak. De jeugdige look en vitale persoonlijkheid in combinatie met de eeuwenoude wijsheid van the Doctor gaf een unieke dynamiek die meerdere generaties kon bekoren. Zelfs Terry Pratchett noemde David Tennant de beste Doctor ooit. Hij zette na 3 seizoenen (en enkele specials) een punt achter zijn periode als Doctor, een trend die werd verder gezet.
Na Tennant volgde de jonge Matt Smith (House of the Dragon, The Crown), die het energieke pad voortzette. Op dit moment veranderde Doctor Who ook van showrunner. Voorheen was Russell T. Davies (Queer as Folk) de showrunner die heel sterk focusde op karakterontwikkeling in de Eccleston- en Tennant-periode. Vanaf Smith was Steven Moffat (Sherlock, Dracula) de nieuwe showrunner. De focus van Moffat lag meer op verhalen, zoals we weten uit Sherlock (soms ook nodeloos complex). Hij had al zeer goede credits door enkele van de beste verhalen voor Tennants Doctor te schrijven, namelijk Blink (later meer hierover bij Weeping Angels).
Samen met de komst van Moffat kwam er ook extra budget aangezien het dankzij Tennant en Davies gelukt was om de Amerikaanse markt aan te snijden en het publiek exponentieel groter werd. Dit zorgt ervoor dat Matt Smith zijn periode als Doctor gekenmerkt is door grote overkoepelende arcs en kijkbare special effects. De charme van de klungelige pakken en CGI uit de oudere afleveringen blijven ook wel een plezier om naar te kijken.
Toen Matt Smith besloot zijn fez door te geven aan een nieuwe Doctor, werd er gekozen om een andere richting uit te gaan door de 55-jarige Peter Capaldi (The Thick of It) te casten als twaalfde Doctor. Het contrast met de jonge Tennant en Smith was groot en Capaldi begon zijn eerste seizoen als vrij nukkige Doctor. Door de mindere ontvangst werd zijn karakter een beetje aangepast naar een veel jovialer karakter met het hart op de juiste plaats. Capaldi’s Doctor heeft de strenge look om een speech te geven waar je naar luistert en die je echt gelooft. De speech uit de aflevering The Zygon Inversion was immens spot-on en nog altijd actueel. Capaldi’s tweede seizoen heeft mij verliefd doen worden op de twaalfde Doctor en doen begrijpen hoe interessant een wisselende Doctor kan zijn.
Na het derde seizoen van Capaldi als Doctor, met als finale een geweldige kerstspecial waarin David Bradley de rol van eerste Doctor op zich nam, was het de beurt aan Jodie Whittaker om de fakkel over te nemen. Eindelijk een vrouw als Doctor! Steven Moffat had in zijn run deze geslachtwissel mogelijk gemaakt door dit al eens toe te passen met een van de grootste vijanden van The Doctor (zie later bij The Master). Maar samen met Capaldi verdween ook Moffat als showrunner.
Chris Chibnall werd de nieuwe showrunner en hij had voor Broadchuch al eens samengewerkt met Whittaker. De drie seizoenen van de dertiende Doctor zijn vrij mager ontvangen en dit heeft vooral te maken met het schrijfwerk van Chibnall. Jodie Whittaker speelt een grappig, zeer energieke Doctor, die jammer genoeg lijdt onder te veel companions (zie later) en zwakke verhaallijnen. Voor mij gaat ze de geschiedenis in als een heel goede Doctor die haar schrijversteam niet mee had. Ik hoop zeker dat er nog meerdere vrouwen zullen passeren als toekomstige Doctor. Ik noem even Phoebe Waller-Bridge, je weet nooit.
Toen Doctor Who 50 jaar werd in 2013, werd een grootse special gemaakt met meerdere Doctors over de grote Time-War die zich heeft afgespeeld tussen de 1996-film en de eerste aflevering van New Who. John Hurt (The Elephant Man, Harry Potter) speelt hier een incarnatie van de Doctor tussen Paul McGann en Christopher Eccleston. Het is echter duidelijk dat deze rol eigenlijk voor Eccleston geschreven was, maar hij wou niet terugkeren voor de special. Matt Smith en David Tennant speelden samen met John Hurt een trio aan Doctors die een episch avontuur beleven.
Ook voor de 60ste verjaardag zal er iets speciaals gebeuren. In de laatste aflevering van 2022 waarin de dertiende Doctor regenereert, verschijnt niet de aangekondigde Ncuti Gatwa (Sex Education) als nieuwe Doctor, maar een nieuwe incarnatie vertolkt door David Tennant. Hoe deze veertiende Doctor zal verschillen van de tiende is een vraag voor iedereen, net zoals de echte intrede van Ncuti Gatwa als vijftiende Doctor.
Companions
Aan de zijde van The Doctor spelen een aantal compagnons mee. De belangrijkste eigenschap van een companion is om The Doctor meer diepgang te geven. Zij zorgen ervoor dat The Doctor met de voetjes op de grond blijft staan en zij zijn tevens de personages die kleur geven aan het verhaal. Ook hier ga ik mij focussen op de companions uit New Who. Meestal heeft The Doctor meerdere companions doorheen zijn/haar/hun periode als Doctor en soms kan een companion met meerdere Doctors reizen.
New Who begint direct met een van de meest iconische companions, Rose Tyler gespeeld door Billie Piper. Rose is een jonge twintiger in London in 2005 die samen met de negende Doctor op avontuur gaat door tijd en ruimte. Zij is op dat moment het klankbord van de kijker. Alles wat The Doctor aan haar uitlegt, is ook nodig voor de kijker, waarvan ook wordt uitgegaan dat die Classic Who nooit gezien heeft. Ze is dan ook gechoqueerd wanneer The Doctor sterft en verbaasd wanneer er opeens een nieuwe jonge Doctor voor haar staat. Haar seizoen met de tiende Doctor is dan ook heel anders van aard en er lijkt zich een soort romantische band te ontwikkelen tussen The Doctor en zijn companion.
Na het hartverscheurende afscheid van het personage Rose Tyler krijgt de tiende Doctor een seizoen gezelschap van Martha Jones. Ze voelt een beetje aan als een vervanging van Rose die het niet kan waarmaken. In Tennants laatste seizoen krijgt hij echter Catherine Tate naast zich als Donna Noble. En wat voor een duo zijn die twee. Ze hebben een soort broer-zusrelatie en Donna is niet beschaamd om ook The Doctor op zijn plaats te zetten. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat het personage van Donna Noble ook terug keert in de 60 jaar Doctor Who-special. Alleen is het hier nog meer raden naar hoe dit uitgewerkt wordt. Het afscheid van Tates personage was mogelijk nog hartverscheurender dan het vertrek van Billie Piper.
Aangezien de elfde Doctor gepaard ging met een nieuwe showrunner werd ook de companion vervangen en dit door niet de minste: Karen Gillan (Jumanji, Guardians of the Galaxy) als Amy Pond. Gedurende haar run als companion wordt ze nog bijgestaan door Arthur Darvill en Alex Kingston. De twee laatste hun rollen zijn iets kleiner van aard, maar zeker niet minder belangrijk. Zonder in spoilers te vallen kunnen we niet veel meer zeggen over deze rollen. Het afscheid van Karen Gillan kwam vrij onverwacht en de nieuwe companion Clara Oswald, gespeeld door Jenna Coleman (The Serpent, Victoria) stond al klaar.
De rol van Jenna Coleman was duidelijk geschreven voor haar eerste seizoen met de elfde Doctor, dat climactisch eindigde in de 50 jaar Doctor Who-special. Daarna bleef ze nog 2 seizoenen extra de companion van de twaalde Doctor. De dynamiek was compleet anders aangezien het personage van Clara duidelijk een crush had op de elfde Doctor en dit bij de twaalfde Doctor niet het geval was. De relatie voelde eerder (groot)vader-(klein)dochter aan. Gezien haar belangrijke verhaallijn in haar eerste seizoen voelden haar twee volgende een beetje nutteloos aan en haar afscheid kwam daarom ook niet zo hard binnen.
In het laatste seizoen van Capaldi als twaalfde Doctor wordt hij vergezeld door Pearl Mackie als Bill Potts en Matt Lucas als Nardole. Aangezien het geweten was dat het Capaldi’s laatste seizoen als Doctor was en tevens Moffats laatste seizoen als showrunner, was het snel duidelijk dat beiden maar companions voor een seizoen zouden zijn. De band als kijker met hen is dus ook niet zo sterk en de focus op dit seizoen lag meer op Capaldi zelf. Zeker geen slechte companions, maar gewoon niet echt memorabel.
En dan komen we bij de dertiende Doctor en de nieuwe showrunner Chibnall. De Doctor krijgt hier onmiddellijk niet één, niet twee, maar drie companions. Bradley Walsh als Graham O’Brien, Tosin Cole als Ryan Sinclair en Mandip Gill als Yasmin Kahn. Dit is wel bij uitstek de meest diverse groep companions voor The Doctor, maar het zijn er simpelweg te veel. Het is moeilijk om iedereen evenveel aandacht te geven en te zorgen voor voldoende verhaallijnen. Van deze drie is het vooral Bradley Walsh die de show steelt met zijn komische timing en interessantste verhaal. Bradley en Tosin verlaten de show na 2 seizoenen terwijl Yasmin de drie seizoenen van de dertiende Doctor volledig uitdoet. In het laatste seizoen van de dertiende Doctor vergezelt John Bishop de Doctor mee als Dan Lewis.
Naast deze belangrijkste companions zijn er ook enkele legendarische reisgenoten die meermaals terugkeren voor een of twee afleveringen en degene die er met kop en schouders bovenuit steekt, is John Barrowman (Arrow) als Captain Jack Harkness. Zijn personage wordt geïntroduceerd bij de negende Doctor om nog eens terug te keren bij de tiende Doctor en de dertiende Doctor. Captain Jack Harkness is een veel typischere actieheld dan The Doctor en komt dus in heel andere situaties terecht. Hij flirt ook met alles en iedereen, wat vaak voor de nodige humor zorgt. Zijn personage was vanaf het begin al zo’n succes dat hij het hoofdpersonage werd van de spin-off reeks Torchwood (anagram van Doctor Who) dat 4 seizoenen liep van 2006 tot 2011.
De T.A.R.D.I.S.
De grootste constante in de franchise en het meest gekende beeld: de blauwe Police Box. De TARDIS staat voor “Time and Relative Dimension In Space” en is eigenlijk gewoon het ruimteschip/tijdsmachine van The Doctor. Normaal gezien past dit schip zich steeds aan op basis van de omgeving om niet op te vallen. Zo zou de TARDIS bijvoorbeeld een zuil worden als hij zou landen in het Oude Rome. Echter is het camouflagemechanisme stukgegaan toen hij ergens in Londen zat in de jaren ’60 en is hij dus blijven steken op deze Blue Box. (Deze telefooncellen stonden vroeger overal op straat om snel de hulpdiensten te kunnen bereiken. In Schotland zijn er nog een 5-tal te vinden!).
De bekendste uitspraak over de TARDIS is ongetwijfeld: ‘It’s bigger on the inside’. En ja, hij is vanbinnen groter. Een telefooncel is uiteraard maar een goede vierkante meter groot, terwijl de TARDIS zelfs meerdere kamers heeft. Wanneer er een nieuwe Doctor komt, wordt het design van de binnenkant van de TARDIS meestal ook mee aangepast, waardoor er hier ook zeer mooie verschillende versies zijn die bij hun respectievelijke Doctor horen.
The Master
Over het algemeen kan The Doctor het niet altijd even goed vinden met zijn soortgenoten, de Time Lords. The Doctor draagt vrijheid nogal hoog in het vaandel en ligt daarom soms in de knoop met zijn volk. Maar denk niet dat The Doctor zelf altijd een heilig boontje is, hij/zij durft ook wel eens stevig te manipuleren, zeker bepaalde incarnaties zijn daar sterk in.
Maar The Master is een geval apart. Ook hij/zij is een Time Lord, maar wel gebrand op het overheersen van het universum. In de Classic Who-periode werd in een aflevering gezegd dat hij ‘The Master of all matter‘ wil worden en dat hij plezier haalt uit het vernielen van de mensheid omdat The Doctor zo van onze soort houdt.
Net als The Doctor is The Master een beetje een Time Lord gone rogue. Qua intelligentie zitten beiden ook op dezelfde lijn en hebben ze samen gestudeerd aan de Time Lord Academy. Dat beiden een band hebben die teruggaat tot in hun jeugd is een verhaal dat vaker terugkomt vanaf de New Who-periode. De Master wordt vanaf dan ook niet meer voorgesteld als puur kwaadaardig, maar krijgt meer diepgang.
Net als The Doctor kan The Master regenereren in een nieuw lichaam wanneer deze sterft. Dit gebeurt bijna altijd offscreen en zonder medeweten van The Doctor (en kijker). Hierdoor kan The Master soms opnieuw verschijnen en The Doctor manipuleren omdat hij op dat punt nog niet weet dat hij met The Master te doen heeft. Ik ga om deze reden geen lijstje met acteurs/actrices geven van The Master omdat dit dus soms een belangrijke aflevering kan spoilen. Omdat The Master net zoals The Doctor kan tijdreizen, ontmoeten ze elkaar niet altijd in chronologische volgorde, wat ook voor een leuke dynamiek kan zorgen.
Bekendste/leukste vijanden
De Daleks zijn de oudste en meest bekende vijanden van The Doctor en de Time Lords. Ze zijn een buitenaards ras van extreem xenofobe mutanten die al vanaf het eerste seizoen uit 1963 meedoen! Dit verklaart grotendeels hun nogal goedkoop ogende look. Ze zien er namelijk uit alsof iemand een vuilbak heeft omgedraaid en er wat bollen heeft opgeplakt en dan een wc-ontstopper en metalen garde als armen geïnstalleerd heeft. En dat komt omdat dit ook letterlijk zo gebeurd is wegens weinig budget en het er in de jaren 60 nog wel door kon op tv.
De Daleks zijn geen natuurlijke soort, maar gemaakt door de megalomane Davros. Het personage van Davros kan beschreven worden als een angstaanjagende mix tussen Adolf Hitler en Stephen Hawking. Hij is afkomstig van de planeet Skaro waar de bewoners, de Kaleds, in oorlog waren met de Thals. Hij heeft zijn eigen volk doen muteren naar een soort wezens met tentakels die hij in een pantser stak, dat we kennen als de typische look van de Daleks. De Daleks zijn zo geprogrammeerd dat ze enkel geweld verheerlijken en willen blijven doorgaan met oorlog totdat er nog maar enkel Daleks overblijven in het universum. Ze zien er misschien een beetje knullig uit, maar toch slagen de makers van Doctor Who erin om je soms echt bang te maken van deze wezens. En vergeet vooral de legendarische catchphrase “EXTERMINATE” niet.
Een tweede interessante vijand zijn de Cybermen, een volk van cyborgs met als doel ieder ander wezen ook om te vormen tot Cyborg. Ook deze vijand gaat al mee vanaf de jaren ’60 en werd doorheen de tijd meer en meer uitgediept. Daar waar de Daleks er sinds het begin ongeveer hetzelfde uitzien, is het uiterlijk van de Cybermen wel meermaals veranderd doorheen elke ontmoeting. Deze ‘robots’ leren immers steeds bij en updaten zichzelf. Dit maakt het ook makkelijker om hen een futuristische look te blijven geven doorheen de reeks.
In de New Who-periode werden ook een aantal nieuwe vijanden gecreëerd, waarvan de meest legendarische de Weeping Angels zijn. Ze zijn bedacht door Steven Moffat toen Russell T. Davies nog showrunner was. In de aflevering Blink uit seizoen 3, dus met David Tennant als The Doctor, worden deze geïntroduceerd. Deze aflevering wordt beschouwd als één van de beste afleveringen van deze periode en dat terwijl The Doctor eigenlijk bijna niet meedoet in deze aflevering. Dit komt puur en alleen omdat de Weeping Angels zo’n cool gegeven zijn.
De Weeping Angels zijn predators die eruitzien als standbeelden, meer bepaald de typische engelenstandbeelden waar Europa mee bezaait is (vooral in de Victoriaanse tijd). Hoe dichter zij tot bij hun prooi komen, hoe enger ze eruit zien met vampiertanden en scherpe klauwen. Ze kunnen echter enkel bewegen wanneer ze niet geobserveerd worden door een ander wezen, hierdoor zijn ze bijna altijd te zien als standbeelden. Wanneer ze kunnen bewegen, zijn ze echter supersnel en stil, ze kunnen enkele meters afleggen binnen de tijd van 1 keer knipperen met je ogen.
Ze zijn op zich geen brute moordenaars, maar leven van het tijdspotentieel van een ander wezen. Wanneer zij je aanraken, transporteren ze je naar het verleden en moet je daar je leven verder uitleven zonder al je geliefden en is er geen mogelijkheid terug te keren naar heden. Slachtoffer worden van de Weeping Angels is dus een heel andere vorm van tragiek. Dit maakt hen tot de meest legendarische villains geïntroduceerd sinds de revival.
Doorheen de reeks komt vaak het concept van “monster/villain of the week” terug. Vaak gaat dit gepaard met zaken die we kennen uit geschiedenis, mythologie en legendes die dan gelinkt worden met een alienras, zoals een vuurmonster in de Vesuvius of robots in Sherwood. Veel afleveringen van Doctor Who vallen terug op deze aparte events, waardoor het makkelijk is af en toe een aflevering mee te pikken zonder de hele arc te moeten kennen. Dit maakt het ook makkelijk om afleveringen van de Classic Who-periode te bekijken. Ook smijten ze soms vanalles op een hoop waardoor het een absurdisme geeft dat enkel Doctor Who kan klaarspelen, zoals de aflevering Dinosaurs on a Spaceship waarin ook koning Nefertiti van het oude Egypte een rol speelt.
Waar te starten?
Het is sowieso aan te raden om te starten met de New Who-afleveringen en niet met de Classic Who-afleveringen. Het budget en de special effects waren immers niet zo denderend in de 20ste eeuw. Alles voelt dus heel campy aan. Ook is tv uit de jaren ’60 en ’70 gewoon trager dan we op heden gewoon zijn. Je kan naar Classic Who terug grijpen wanneer je helemaal verliefd geworden bent op de New Who-reeks. De makers van Doctor Who weten ook dat niet iedereen alles gezien kan hebben, waardoor ze alle nodige informatie steeds zullen geven.
Op zich is elk seizoen goed op zichzelf te kijken, maar er bestaat toch een link tussen sommige seizoenen. Er zijn drie grote veranderingen die een instappunt het meest bepalen en in volgorde van belangrijkheid gaat dit over: een nieuwe showrunner, een nieuwe companion en een nieuwe Doctor. Wanneer er een nieuwe showrunner komt, gaat dit altijd gepaard met een nieuwe Doctor en companion. Dit zijn dus altijd goede instapmomenten. Dan is de wissel van een companion eigenlijk belangrijker dan de wissel van een Doctor omdat het meestal de companions zijn die de verhaallijnen vorm geven. Zij geven tegengewicht aan de Doctor en deze wijziging heeft een veel grotere impact dan een wissel van Doctor.
Reeks | Jaar | Showrunner | Doctor | Companion | Instapmoment |
Season 1 | 2005 | Russell T Davies | Christopher Eccleston | Rose Tyler | Ja |
Season 2 | 2006 | Russell T Davies | David Tennant | Rose Tyler | Ja |
Season 3 | 2007 | Russell T Davies | David Tennant | Martha Jones | Ja |
Season 4 | 2008 | Russell T Davies | David Tennant | Donna Noble | Ja |
Season 5 | 2010 | Steven Moffat | Matt Smith | Amy Pond | Ja |
Season 6 | 2011 | Steven Moffat | Matt Smith | Amy Pond | Nee |
Season 7 | 2012 | Steven Moffat | Matt Smith | Amy Pond/Clara Oswald | Nee |
Season 8 | 2014 | Steven Moffat | Peter Capaldi | Clara Oswald | Deels |
Season 9 | 2015 | Steven Moffat | Peter Capaldi | Clara Oswald | Deels |
Season 10 | 2017 | Steven Moffat | Peter Capaldi | Bill Potts | Ja |
Season 11 | 2018 | Chris Chibnall | Jodie Whittaker | Graham O’Brien, Ryan Sinclair & Yasmin Khan | Ja |
Season 12 | 2020 | Chris Chibnall | Jodie Whittaker | Graham O’Brien, Ryan Sinclair & Yasmin Khan | Nee |
Season 13 | 2021 | Chris Chibnall | Jodie Whittaker | Yasmin Khan & Dan Lewis | Ja |
Zoals bovenstaande tabel aanduidt, zijn er wel een hele hoop instapmomenten. Zo zal reeks 14 die in 2024 start met Ncuti Gatwa als The Doctor ook een instapmoment zijn. Als je geen zin hebt om iets in te halen, kan je gewoon wachten tot deze van start gaat.
Maar in november komen er 3 grote specials uit ter ere van 60 jaar Doctor Who. Hierin zal David Tennant de 14de Doctor spelen en terugreizen met companion Donna Noble, die ook companion was van de 10de Doctor (ook David Tennant). Voor zij die seizoen 4 gezien hebben, is het duidelijk dat er iets vreemds aan de hand is. Het is dus zeker aan te raden seizoen 4 te kijken vooraleer je aan de specials in november start. En als je dan toch bezig bent, de rest is ook meer dan de moeite!
En ook leuk: meestal is er tijdens de feestdagen ook een kerstspecial of nieuwjaarspecial (dit was niet consistent doorheen Chibnall zijn periode, wat ook deels aan de pandemie te wijten kan zijn). Tijdens deze specials gebeuren meestal de wissels van de Doctors en dit zijn dan ook emotionele momenten.
Seizoenen 1 tot 10 zijn terug te vinden op Amazon Prime.
Vanaf november 2023 verschijnen alle nieuwe afleveringen op Disney+ (en vermoedelijk komen de oudere reeksen er dan ook op).