De makers van Sherlock transporteerden opnieuw een Victoriaans icoon naar het hier en nu. In tegenstelling tot de detective had het ongeïnspireerde Dracula het daglicht beter nooit gezien.
Dracula op Netflix bijt in het stof door weinig vernieuwende afleveringen en visuele kunstjes, plotelementen die we al zagen in Sherlock en een hoofdrolspeler die zo charismatisch wil doen dat hij vooral onverschilligheid opwekt. De drie afleveringen van elk 90 minuten zijn apart te lang en in het groter plaatje te kort voor de richting die tv-makers Mark Gatiss en Steven Moffat kiezen.
Harker (John Heffernan) staarde in de ogen van de dood en zijn naam is Dracula (Claes Bang). Na zijn akelige verblijf in het kasteel van de oppervampier, doet hij zijn verhaal als een bekentenis aan twee ondervragende nonnen. Eentje daarvan draagt de rinkelende naam Van Helsing (Dolly Wells). Zoals haar naam het opdraagt, wil Van Helsing de strijd aangaan met Dracula en daarvoor moet ze zijn grootste angst leren kennen.
Dracula opent met de hervertelling van het boek van Bram Stoker. De ondervraging van Jonathan Harker over overnachtingen in Transsylvanië, een trucje dat herhaald wordt in de tweede aflevering waarin Dracula op een boot naar Engeland zit. De cliffhanger die daarna volgt, belooft een ambitieuze en verrassende finale.
Gatiss en Moffat lossen die belofte niet in. Ondanks de nieuw geïntroduceerde setting modderen Dracula en zijn gevolg wat aan, tot het geheel voorspelbaar eindigt met nog eens, alsof Gatiss en Moffat plots herinnerden dat hun vampier sexy moest zijn, een abrupt onnodig eindbeeld.
Naast die belofte van een nieuwe wereld voor het monster om in los te gaan, is de metamorfose van Van Helsing de drijfveer om Dracula uit te kijken. Dolly Wells geeft op hemelse wijze gestalte aan de monsterjager, als een non die het plezier wel inziet van haar groter doel. Het personage gedraagt zich als een detective met een diploma psychologie op zak, een aanpak die de finale bevestigt.
Tussen Wells en tegenspeler Claes Bang moet het knetteren, maar Bang durft niet genoeg in zijn rol van Dracula te steken om echt bij te blijven. Dit is een Dracula die geforceerd grappig doet, nooit echt de stuipen op het lijf jaagt behalve dan door te klinken als David Brent van The Office. Deze Dracula moet scherp en sexy zijn, maar dat is hij nooit.
Al bij al is Dracula geen verspilling van je tijd, de miniserie had gewoon zoveel meer kunnen zijn. Misschien is het tijd om het monster even dood en begraven te laten, want de laatste jaren heeft geen enkele film of serie zijn geschiedenis eer aan gedaan. Penny Dreadful deed betere dingen met de setting en sfeer, maar ook daar voelde de tanden van de vampier bot aan. En over Dracula Untold zwijgen we. Deze Dracula zullen we waarschijnlijk gewoon vergeten.
De drie afleveringen van Dracula kan je bekijken op Netflix.
