Live a Live review: oeroude RPG die ver voor was op z’n tijd

Square Enix verraste ons vorige jaar al met de remake van Live a Live op de Nintendo Switch. Gezien we hier nog geen review van hadden, herpakken we ons met de release op PC, PS5 en Xbox Series. Live a Live is dus voor het eerst te spelen in het westen sinds zijn release in 1994 op de Super Famicom. Een volbloed RPG die ver voor was op zijn tijd, met acht verschillende verhalen door elkaar. Het is dan ook met plezier dat we hem in volle visuele glorie mogen ontvangen, ook al doet het verder als remake niet echt meer dan dat.

HD-2D behandeling

Een RPG met acht afzonderlijke verhalen en hun eigen hoofdpersonage, waar hebben we dit nog al gehoord? Octopath Traveler dus, voor wie niet mee is. Vanaf het startmenu is het meteen duidelijk dat de titel uit 1994 aan de basis lag voor het kritisch gelauwerde Octopath. Het is dan ook geen toeval, maar wel een leuke bemerking, dat de Live a Live-remake een welverdiende lifting kreeg in de typerende stijl van zijn spiritueel vervolg. HD-2D heet het in de volksmond, en als het nu nog niet duidelijk is dat deze stijl het beste haalt uit de 16-bit era van graphics, weten we het ook niet meer.

Live a Live behoudt zo de charme van het origineel én combineert het met moderne technieken inzake belichting, partikels en camera-effecten. Samen met al de mooie omgevingen van in de tijd is het een waar spektakel voor de ogen. Het helpt ook dat Live a Live enorm veel variatie heeft in zijn decors. Gigantische metalen robotten of een imposant kasteel uit het Edo-tijdperk op de achtergrond van een volle maan, het spreekt iedere keer tot de verbeelding. Het komt gewoon allemaal tot zijn recht in deze grafische stijl. Square Enix mag er gerust meer overbrengen zo.

Niet meteen in de naam maar ook integraal deel van de HD-2D behandeling is het geluid remasteren. Ook hier ontgoochelt Live a Live niet, met remasters van hoge kwaliteit zonder de briljante muziek van Yoko Shimomura (Kingdom Hearts, Xenoblade) te verloochenen. Voeg daar nu ook een volledige voice acting van goede kwaliteit een toe, en je krijgt echt het neusje van de zalm voor een titel die volgend jaar eigenlijk al op de spreekwoordelijke tram 3 springt.

Experimentele structuur

Live a Live is wel duidelijk een Square RPG uit zijn tijd. De bedenker, Takashi Tokita, was toen ook net Lead Designer af voor Final Fantasy IV. De kennis die hij daar opdeed, is haast voelbaar in de mechanieken en subsystemen van Live a Live. Toch durft het zich ontdoen van vele codes in het genre. Het hele spel is namelijk opgedeeld in acht verhalen, elk in hun eigen tijdperk, met een eigen hoofdpersonage en eigen spelsysteem. En het zijn geen kleine verschillen. Een cowboy in het verre westen, een shinobi in het feodale verre oosten, een robot in de verre toekomst of een Akira-stijl rebel met psychokinetische krachten uit 2020, Live a Live durft het aan.

Een ambitieuze onderneming op zich gezien de beperking van de hardware maar ook omdat ze nu ook acht goede verhalen uit hun mouw moeten schudden. En dat is toch wel een van de merkbare problemen van zulke ambitie. De meeste scenario’s zijn echt leuk, maar je kan ze niet memorabel noemen. Het is ook moeilijk om dat te zijn op de 2 uur die je krijgt. De setting moet geïntroduceerd worden, de helden moeten hun backstory krijgen en dan moet er nog plaats vrijgehouden worden voor een overkoepelend verhaal. En in dat compromis tussen kwaliteit en deadline blijf je soms achter met een hoofdpersonage dat amper bijblijft of sideplots die zeer rushed aanvoelen.

Als het werkt, doet dat het wel fantastisch. Het scenario met de psychokinetische rebel is tevens dat met de gigantische robot, en beiden vinden elkaar vlekkeloos om zo Megazord-gewijs de kaiju-aartsvijand neer te slaan. Een plot dat echt bonkers is voor zo een korte tijd, maar het pakt. Het is ook dat soort wacky humor die Live a Live als een lijm samenhoudt. Het beste voorbeeld daarvan is het segment in de prehistorie. Hier heeft je menu geen tekst of brakke uitleg, want taal is gewoon nog niet uitgevonden, dus good luck.

Groot was mijn ontgoocheling dan ook toen de tweede helft van het spel als een kaartenhuisje ineenviel. Het overkoepelend plot van de acht verhalen is gewoon te flinterdun om er een zinvol einde aan te breien. En als daar dan nog eens extra grind bovenop wordt gestrooid, is het spijtig om te zien dat wat als een verfrissende take op RPG startte, zijn ambitie gewoon niet kan waarmaken. Het doet je alleszins het werk van Octopath Traveler des te meer appreciëren.

Eén systeem, vele speelstijlen

Ondanks die akkefietjes en zijn ouderdom blijft Live a Live wel nog verrassend leuk om te spelen. Het spel/vechtsysteem zit hier voor een groot stuk tussen, niet alleen omdat het zich ontdoet van de statische beurt-om-beurtgevechten van elke Square-titel, maar ook omdat dit systeem evolueert met elk scenario en hoofdpersonage.

Het vechtsysteem brengt je naar een gerasterd speelveld en geeft je een charge bar. Is deze vol, dan kan je een actie ondernemen. Zo niet, dan kan je vrij bewegen in het veld of de beurt doorgeven aan een ander personage (als je met meerdere bent). Is de charge bar van de tegenstander vol, dan onderbreekt het je actie of beweging en krijg je de volle lading. Verder ontdoet het zich van alle rompslomp. Geen MP, geen zotte levensbalken… Plaats je personage slim, gebruik de juiste aanval en klaar.

Gevechten zijn hierdoor meer een puzzel dan een strijd om statistieken, een leuk tussendoortje tijdens je exploratie. En net daarom is het ook anno 2023 zo fun en verfrissend. Elk scenario geeft zijn eigen spin aan de formule, waardoor je brein weer heerlijk geprikkeld wordt. Zo speelt Sundown de cowboy meer als een soort tower defense, waar je valstrikken klaarlegt op het raster en de vijanden hierin in lokt. Zet daar tegenover Masaru, een krijger uit het heden die zijn technieken kan leren van vijanden, en het hele systeem wordt dan een pick and choose-straatgevecht, vaak met meerderen tegen één. En dan heb je ook personages als Oboromaru de shinobi, waar de hele shtick is om net géén gevechten te ontketenen.

In elke scenario heeft het hoofdpersonage namelijk ook een vaardigheid om te verkennen, en bij de shinobi is dit simpelweg onzichtbaar worden. En zo wordt Live a Live in een handomdraai een sluipspel. Zo breed gaat deze game, en het is iedere keer met nieuwsgierig plezier dat je een nieuw scenario aansnijdt. En het beste van al? Je kan te allen tijde tussen al die speelstijlen wisselen door van het ene scenario naar het andere te switchen. Kom gewoon niet klagen als het verhaal dan helemaal geen steek meer maakt.

Spaarzame remake

Verder moeten we wel toegeven dat dit het is voor de remake. Hoe aangenaam het origineel ook moge zijn, er is gewoon niet veel veranderd buiten het uitzicht. Features die tegenwoordig standaard lijken te zijn voor remakes, zoals de tijd versnellen tijdens gevechten, vrij kunnen switchen tussen nieuwe en oude stijl, XP modifiers, savestates of een fotomodus, zijn hier afwezig. Wel krijg je een jukebox om de killer OST naar hartenlust te herbeluisteren, al is het maar een magere troost.

De Live a Live remake is dus een leuke game, maar eentje die wel vooral doorgewinterde RPG-fans zal kunnen bekoren. Wie pas op de kar sprong met Octopath Traveler zal misschien wat ontgoocheld zijn, ook al is het leuk om te zien waar ze de mosterd vandaan haalden. Wie er al bij was in de gloriedagen ontdekt hier wel een revolutionair doch ruw pareltje uit de Square-catalogus, en het zaadje voor het alom bejubelde Chrono Trigger en later Octopath.

Net in een RPG binge fase? Vergeet dan zeker deze titels niet!

• Final Fantasy Pixel Remaster series review: historische nostalgiebom
• Octopath Traveler 2 review: (té) voorzichtige opvolger
• Chained Echoes review: de Stardew Valley van oldschool RPGs
• Chrono Cross: the Radical Dreamers edition review – conservatieve remaster van de legendarische JRPG