Final Fantasy Pixel Remaster series review: historische nostalgiebom

In 2021 en 2022 konden fans van oldschool RPGs hun geluk niet op: de eerste zes games in de iconische Final Fantasy-serie kwamen in een vernieuwde Pixel Remaster uit op pc. Op console was het echter nog wat wachten, maar nu kunnen wij in 2023 eindelijk ook genieten van zes games die de 2D-oorsprong vormen van een van de meest legendarische reeksen ooit (terwijl we wachten op Final Fantasy XVI natuurlijk!): de Final Fantasy Pixel Remaster series. Tijd om weer te genieten van turn-based gameplay, prachtige muziek en een mix van heel eenvoudige tot best goed uitgewerkte verhalen dus. Tussen de release van Final Fantasy in 1987 en nu in 2023 zitten er echter vele jaren. Is het nog steeds de moeite om deze zes games te spelen? Zijn er veel veranderingen gebeurd? Geekster dook de nostalgie in en testte het voor jullie uit.

Final Fantasy Pixel Remaster series biedt een verbeterd design

Wie deze games speelt, ziet meteen dat ze er helemaal anders uitzien dan de originele versies, en ook wat scherper dan de bestaande ports. Het zijn eigenlijk volledige remakes, maar in eenzelfde stijl die voor de zes games zoveel mogelijk de originele ervaring bewaart. De Pixel Remasters op pc kregen een tijdje geleden meteen de klacht dat het lettertype op niks trok, dus nu krijgen we de keuze tussen twee. Hierbij moet er een van de twee zo veel mogelijk doen denken aan de originele ervaring, maar zelfs dit lettertype is precies nog niet dik genoeg. Ook waren de credits in de iconische opening van Final Fantasy VI om een of andere reden achterwege gelaten, maar gelukkig zijn deze nu terug. Wie écht terug in de tijd wil gaan, kan de optie aanduiden om het scherm er als een oud CRT-scherm te laten uitzien, maar op moderne tv’s zouden wij dit wazigere effect met dikke strepen niet meer aanraden. Qua design zijn er ten slotte nog heel veel concepttekeningen te vinden, en krijg je ook een bestiarium.

Verder krijg je ook twee opties bij de muziek, namelijk de keuze tussen de originele soundtracks van Nobuo Uematsu en nieuwe arrangementen. Die laatste zijn niet door Uematsu zelf gemaakt, maar wel onder zijn supervisie. Vooral bij de drie eerste NES-games zal dit voor een heel groot verschil zorgen, maar bijvoorbeeld bij Final Fantasy V en Final Fantasy VI zijn er stukken waarbij we de toch originele versie verkiezen. Het is in ieder geval leuk dat je gewoon kan wisselen naargelang waar je smaak ligt.

Final Fantasy Pixel Remaster series biedt ook een vlottere ervaring

Daarnaast zijn er een aantal gameplay-opties gekomen om de ervaring des te toegankelijker te maken. Een aantal bugs zijn er bijvoorbeeld uitgehaald, hier en daar is de sterkte van een aanval aangepast, en als je je aanvallen ingegeven hebt en een vijand sterft, val je niet meer een stukje lucht aan. Ook krijg je een minimap (die je op volledig scherm kan zetten), waardoor het veel moeilijker is om de weg kwijt te raken en waarop je meteen alle kisten kan zien. De games zijn trouwens gebaseerd op de originele uitgaves en niet de ports en remakes die er intussen geweest zijn, dus de bonusuitdagingen uit bijvoorbeeld Dawn of Souls op GBA ga je hier niet krijgen.

Aan de andere kant zijn er een aantal wijzigingen die er onlangs op pc nog niet waren en grinden zo goed als overbodig kunnen maken. Zo kan je kiezen om dubbel (of zelfs meer) EXP, AP, Gil of andere beloningen te krijgen na gevechten. Ook kan je kiezen om de random encounters helemaal af te zetten! Dit is allemaal heel leuk, maar het kan de games wel véél gemakkelijker maken. Niet dat de zes games op zich zo moeilijk waren, maar toch. Als je de random encounters niet afzet, kan je nog steeds kiezen voor auto-battle, waarbij de personages gewoon snel hun basisaanval blijven gebruiken. Het is wel jammer dat dat veel te grote icoontje van die auto-battle heel de tijd op je scherm blijft staan, zelfs al gebruik je het niet. Ook jammer dat het geen echte fast forward-optie is geworden. Toch zijn we benieuwd wat al deze opties voor speedruns gaan doen.

Wie deze Pixel Remasters al op pc heeft, vraagt zich misschien af of die extra verbeteringen ook naar pc zullen komen. Het antwoord is: waarschijnlijk, maar een precieze datum is er nog niet. Het is heel jammer dat we ook niet weten of ze ooit op Xbox zullen uitkomen, maar we hopen uiteraard van wel.

Final Fantasy Pixel Remaster series stelt je meteen voor een onmogelijke keuze

De eerste vraag die je je bij deze games eigenlijk moet stellen is welk spel van de Final Fantasy Pixel Remaster series je wil spelen. Beginnen met het begin of met je eigen favoriet? Het kan ook wat van de prijs afhangen, want als je de games apart koopt, is het wel wat duur. De eerste twee games uit de serie kosten wat minder dan de overige vier (raar als je bedenkt dat de eerste drie NES-games zijn en de volgende drie SNES-games), maar wie heel de reeks samen koopt, spaart gelukkig een goede 15 euro uit. Wij zouden aanraden om de hele reeks van voor tot achter door te spelen, maar voor wie iets minder tijd of budget heeft, geven we hier een klein overzicht van wat je per spel kan verwachten qua verhaal, gameplay en ervaring.

Final Fantasy

Hiermee begon het allemaal. Vier Warriors of Light moeten de wereld redden door het licht van vier elementaire kristallen te herstellen. Een eenvoudig verhaal, maar uiteindelijk krijg je een leuke plotwending die het toch allemaal ietsje meer diepgang geeft (en waarmee schitterend gespeeld wordt in het recente Stranger of Paradise). Toch is het vooral “Ga naar een locatie, bevecht een baas en vind een key item om een andere locatie te kunnen betreden”. Het is natuurlijk wel fijn om (net zoals in heel de collectie) de oorsprong van typische Final Fantasy-elementen te zien.

We kunnen er geen doekjes om winden: voor de vijanden en de eenvoudige gameplay hebben ze precies gewoon een Dungeons and Dragons-boek opengedaan en er heel wat uit gekopieerd. In het begin van het spel kan je voor je vier personages een klasse kiezen uit zes mogelijkheden. Op een upgrade later na kan je deze ook niet meer veranderen. Magie werkt door het te kopen en kan je gebruiken zolang je spell slots hebt (dus nog geen MP). Eenvoudig betekent echter zeker niet slecht, want het blijft een leuk spel om te spelen (en het is misschien zelfs leuker dan zijn vervolg).

Final Fantasy II

Final Fantasy II is altijd een van de zwarte schapen van de familie geweest. Ook volgens ons is het het minst goede spel uit deze collectie, hoewel het nog steeds fijn is om te spelen. Het verhaal lijkt het meeste door Star Wars geïnspireerd van allemaal. Een kwaadaardig keizerrijk is op veroveringstocht en je moet de rebellen helpen om terug te slaan. Jammer genoeg heeft het rijk een mysterieuze, krachtige, zwartgeklede krijger. Je hebt al wat meer echte personages met hun eigen gedachten en gevoelens dan in het vorige spel, maar op zich moet je nog niet te veel verwachten. De acties van de grote baas tegen het einde van het spel zijn wel bijzonder hardcore. Je moet ook geregeld in conversaties woorden leren om die dan als sleutelwoorden bij andere personages te gebruiken en zo het verhaal verder te zetten.

De gameplay van Final Fantasy II is qua de groei van je personages nog de minst traditionele van heel de reeks. Om het kort te houden: hoe meer je een bepaalde wapensoort of magie gebruikt, hoe sterker je erin wordt. Tip: status magic wordt hierdoor hilarisch krachtig. Ook je stats zelf groeien extra door bijvoorbeeld aan te vallen of aangevallen te worden. In het originele spel kon je zelfs stats verliezen in gevechten, maar dat is nu gelukkig niet meer het geval. Geniet ook van de eerste chocobo’s uit de hele serie (met een kortere en bijna zenuwslopende versie van hun bekende muziekthema als je voor de originele soundtrack gaat)!

Final Fantasy III

In het laatste spel van de NES-games vallen vier kinderen in een grot en vinden daar een kristal dat hen magische krachten geeft. Ze worden de nieuwe Warriors of Light en moeten uiteraard de wereld proberen te redden. Dus trekken ze rond op zoek naar de andere kristallen. De extra verhaalelementen die er in de remake op de Nintendo DS waren, zijn hier achterwege gelaten, dus na Final Fantasy II nemen we qua diepgang een stapje terug. De Pixel Remasters geven ons wel de eerste keer de mogelijkheid om de originele versie (dus niet de DS-remake) officieel te spelen in het Engels, wat altijd leuk is.

Final Fantasy III bevat qua gameplay dan weer de eerste elementen van het job system dat we later in Final Fantasy V zullen zien. Je kan elk personage een bepaalde job, met eigen sterktes en zwaktes, geven. In de DS-versie kreeg je als je van job veranderde een irritante tijdelijke verzwakking van je personages, maar nu gelukkig niet meer. Het job system in Final Fantasy III is niet zo volledig uitgewerkt als dat in Final Fantasy V, maar is toch al een leuke eerste poging.

Final Fantasy IV

Waar het verhaal in het vorige spel wat minder op de voorgrond stond, gaat Final Fantasy IV volledig voor zijn plot. Verschillende echte personages met relatief uitgewerkte karakters, plotwendingen, emoties… Het is er voor de eerste keer allemaal, bijgestaan door een schitterende soundtrack die met heel mooie leitmotifs werkt. Cecil is een Dark Knight van het koninkrijk Baron en de leider van de luchtmachteenheid de Red Wings. Wanneer hij echter zijn bezorgdheden uit omwille van het aanvallen van onschuldige steden en het roven van hun kristal, wordt hij uit zijn functie ontzet en krijgt hij een nieuwe taak samen met zijn beste vriend, de Dragoon Kain.

Het job system uit het vorige spel werd terug achterwege gelaten om alle personages de gameplay te geven die ook bij hun karakter past. Dat betekent wel dat je zo goed als geen variatie bij de opbouw van je personages hebt, want elk personage heeft zijn eigen klasse en vaardigheden waaraan je niets kan veranderen. Final Fantasy IV is trouwens het eerste spel met de later typische Active Time Battle-systeem, waarbij je moet wachten tot een balkje volgelopen is voor je een actie kan ondernemen. 

Final Fantasy V

Tijd voor een hot take: Final Fantasy V is het leukste, en misschien ook het beste spel uit deze collectie. Het verhaal is heel wat simpeler dan in IV en later VI: vier nieuwe Warriors of Light komen samen om de kristallen te redden en een grote dreiging te verslaan. Er zijn een aantal emotionele momenten in, maar toch is dit een eenvoudiger, grappiger en lichter verhaal. Bonus: de oorsprong van Greg Gilgamesh en zijn zalige themamuziek Battle on the Big Bridge.

De echte reden om Final Fantasy V te spelen, ligt hem in de schitterende gameplay. Final Fantasy V geeft je immers een versie van het job system dat nog steeds bij de beste uit het genre mag gerekend worden. Je begint snel met zes relatief traditionele jobs, maar om de zoveel tijd krijg je er een aantal bij tot je uiteindelijk een heel mooie collectie hebt. Elke job heeft zijn unieke stats, vaardigheden en soorten equipment die gebruikt kunnen worden en laat je toe om de geleerde vaardigheden mee te nemen naar andere jobs en zo zalige (en soms echt krachtige) combinaties te maken. Doe elke zomer trouwens zeker mee aan de Final Fantasy V Four Job Fiesta, waarbij je binnen dit systeem speciale uitdagingen krijgt en het goede doel steunt.

Final Fantasy VI

Final Fantasy VI gaat qua verhaal weer de serieuzere toer op en laat dit met een paar zeer beroemde scènes primeren op de gameplay. Een boosaardig keizerrijk moet gestopt worden door een (na een tijdje best grote) groep vrijheidsstrijders, bestaande uit een mysterieuze jonge vrouw met magische krachten, een dief schattenjager, een koning en zijn vrijgevochten broer, een ex-generaal van het keizerrijk en nog veel meer. Het spel bevat met Kefka één van de meest unieke slechteriken uit videogames ooit (klaarblijkelijk geïnspireerd door The Joker) en heeft tegen het midden van het spel een heel verfrissende plotwending. Het is een ernstiger verhaal, maar je kan nog steeds een spooktrein supplexen, dus het is zeker niet allemaal kommer en kwel.

De gameplay is jammer genoeg niet zo interessant als die van het vorige spel. Een groot deel van je keuze is je ontnomen: elk personage heeft zijn eigen mogelijkheden en kan deze niet veranderen. Na een heel tijdje spelen krijg je wel de mogelijkheid om door je personages magie te leren door hen te combineren met Espers. Welke Esper ze bij zich hebben, bepaalt dan ook nog eens welke stats er extra groeien wanneer ze een nieuw level bereiken, wat eerlijk gezegd eerder irritant is omdat je constant moet kijken wie er bijna een level up heeft zodat je die geen nutteloze stat growth geeft. Final Fantasy VI bevat wél de beste muziek van deze zes games. Zo goed als elke noot op de soundtrack kan emoties bij ons losmaken.

Een duik in het verleden

Of je ze nu op consoles of pc speelt, de games van de Final Fantasy Pixel Remaster series blijven ofwel een nostalgiebom voor wie ze al kent, ofwel een historische bron voor de hele serie en zelfs RPGs. Met zes games in een collectie krijg je zeker waar voor je geld, hoewel iedereen een andere mening heeft over welk spel nu het beste of slechtste is. Ook als je de games apart koopt zijn ze zeker de moeite waard, onder meer door de extra opties en verbeteringen om de spellen op alle vlakken toegankelijker te maken.

Geïnteresseerd in Final Fantasy of old-school RPGs?

• Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin is een fijn actiespel van de makers van Nioh dat verrassend goed met het verhaal van het originele Final Fantasy omgaat.
• Theatrhythm Final Bar Line heeft een vreselijke naam om te spellen maar is een heel leuk ritmespel.
• The Legend of Heroes: Trails from Zero en Trails to Azure zijn eindelijk ook officieel in het Engels verkrijgbaar en zijn bijzonder goed.
• Chained Echoes is een liefdesbrief aan de oldschool RPGs van weleer.