Blijf op de hoogte
Geekster nieuwsbrief

Inschrijven

Westworld Seizoen 2

Westworld is als zijn hosts: losgeslagen en onhandelbaar

Zoals velen keek ik heel hard uit naar het nieuwe seizoen van Westworld. Na de cliffhanger van het eerste seizoen, was de anticipatie groot om te zien hoe het volgende hoofdstuk van de hosts er zou uitzien. We zitten nu zeven afleveringen ver en ik moet zeggen: ik vrees het ergste. (Opgelet: spoilers voor seizoen 1 van Westworld)

HBO heeft heel wat ingezet op Westworld. De reeks van Jonathan Nolan kreeg een astronomisch budget voor het tweede seizoen en nu er al een derde seizoen besteld is, is het vrij duidelijk dat de zender Westworld ziet als een waardige opvolger voor het gigantische fenomeen dat Game of Thrones is. Met goeie reden, want het eerste seizoen van de sciencefictionreeks zat heel slim in elkaar. Het bracht een cynische blik op de mensheid, een focus op een God Complex, een origineel mysterie en sterke vertolkingen van Anthony Hopkins en Evan Rachel Wood.

Een vacuüm van sympathie

Het was de juiste reeks op het juiste moment. Het is een verhaal van een onderdrukte groep die het licht begon te zien en langzaamaan een rebellengroep opstarten. In een tijd waar er expliciet anti-establishment gestemd wordt, waarin er organisch groepen zoals Black Lives Matter en #metoo ontstaan die collectief rechtstaan en van de daken schreeuwen dat ze er genoeg van hebben. Binnen deze tijdsgeest kan iedereen zich wel vinden in de rol van de onderdrukten. Het is een dankbaar verhaal om je eigen frustraties te projecteren en sympathie te krijgen voor de robots. Wanneer Ford ze op het einde vrije wil geeft, komt dit dat ook als een catharsis ondanks de vreselijke moord die volgt.

Westworld: Dolores
Is er iemand die nog geeft om Dolores?

Dat brengt me naadloos naar het probleem dat op dit moment heerst bij Westworld. De eerste aflevering was voor mij al direct de koude douche. Het is een uur lang schaamteloos, vreselijk geweld. Zowel van de hosts als van de mensen zien we verschrikkelijke daden. De robots, waar ik het voorbije seizoen zo voor heb gesupporterd, zie ik onnoemelijke zaken doen en ik voel me verloren. In een vacuüm. Alle sympathie die ik voelde voor de onderdrukten is weg. Doorheen het seizoen is het nooit meer teruggekeerd.

Dat is essentieel een probleem want de boodschap die Westworld hiermee stuurt is eentje dat absolute vrijheid gelijkstaat aan mensen martelen en uitmoorden. De mensen kregen in Westworld een wereld zonder gevolgen, de pure essentie van vrijheid en het resulteert in vreselijke taferelen. Nu de robots ook een vrije wil krijgen, is het resultaat exact hetzelfde. Niet alleen is het een cynische gedachtegang, het is een gemiste kans om van het tweede seizoen een verhaal te maken van wederopbouw, in plaats van wraak.

Niet-Lineaire Westworld Pasta

Nolan trekt niet-lineair vertellen naar het absurde

Ik ben een enorme fan van niet-lineaire verhaalstructuren. Zeker als deze op het einde als revelatie naar boven komt. Je kan je dus wel voorstellen dat het vorige seizoen volledig binnen mijn interesseveld lag. Ik ben hier niet alleen in. Veel fans waren vrij vocaal dat ze het een ingenieuze twist vonden en anderen prachten zich erop dat ze de kleine clues doorheen het seizoen al gevonden hadden.

Nolan heeft dit duidelijk gezien maar trekt dit naar het absurde. Voor zover ik weet springen we op dit moment door 4 verschillende tijdsperiodes en het geheel voelt vooral verwarrend aan. De tijdslijnen doorkruisen elkaar als een kom spaghetti en de vraag is hoelang de mensen nog wekelijks gaan terugkeren. Uiteindelijk weerhoudt het me om een connectie op te bouwen met het verhaal want ik vermoed dat Nolan helemaal geen interesse heeft in een duidelijk narratief geheel. De verwarring is geen mysterie, het is een obstakel. 

Nieuw(e) mysterie(s)

Westworld-MIB
Kan iemand de verschillende mysteries nog volgen?

Onze Man In Black krijgt van Ford een extra nieuwe opdracht. We komen meer te weten over de mensen van Delos. Wat is het grotere doel van Westworld?  Dit zijn 3 verschillende mysteries die geïntroduceerd worden in de tweede aflevering en waar we nog steeds geen antwoord op weten.

In een vlaag van perfecte ironie is Westworld één geworden met de hosts: onhandelbaar, losgeslagen wild.

Op zich geen probleem met het introduceren van nieuwigheden om de kijker geboeid te houden, maar Lost heeft ons getoond dat het jongleren van verschillende mysteries vaker voor frustratie zorgt dan voor een trouw publiek. Lost had wel één sterke kwaliteit die Westworld op dit moment niet heeft: aimabele personages. De reeks rond het eiland draaide voor mij tijdens de laatste seizoenen minder rond het mysterie. Ik gaf gewoon oprecht om Jack, Locke, Kate en Sawyer en hoe het allemaal zou eindigen voor hen. Op dit moment heb ik geen band met eender welk personage in Westworld, ik vermoed dat de reeks zou geholpen zijn met een avatar voor het verwarde publiek. Iemand die een leidraad kan zijn.

Het tweede seizoen heeft met zijn liters bloed en ingewikkelde tijdslijnen alle positieve pionnen van het schaakbord geveegd en de barsten in het bord zijn nu wel heel erg zichtbaar. Ik betwijfel sterk of Westworld HBO’s nieuwste paradepaardje zal worden. Ze moeten de teugels harder aanspannen en hun paard-host terug op de juiste weg trekken. Maar in een vlaag van perfecte ironie is Westworld één geworden met de hosts: onhandelbaar, losgeslagen wild. These violent delights have violent endings. Profetisch. Ik voorspel namelijk een gruwelijke afrekening qua kijkcijfers op het einde van dit seizoen.

Total
0
Shares
Een reactie achterlaten
Gerelateerde artikels