Blijf op de hoogte
Geekster nieuwsbrief

Inschrijven

Detroit: Become Human review – druk op L1 en vierkantje om te lezen

Detroit: Become Human is de nieuwste game uit de stal van Franse ontwikkelaar Quantic Dream en regisseur David De Gruttola, beter bekend onder het pseudoniem David Cage. Of we zouden eigenlijk moeten zeggen “interactieve film”, want veel gameplay komt er bij de werken van Cage niet aan te pas. Na Fahrenheit uit 2005 is dit reeds de derde samenwerking tussen Quantic Dream en Sony Computer Entertainment, met Heavy Rain in 2010 voor PS3 en Beyond: Two Souls in 2013 voor PS4. Deze games waren niet zonder fouten en werden over het algemeen lauw ontvangen. Is dit dan derde keer goede keer?

Ontwikkelaar: Quantic Dream
Uitgever: Sony
Platform: PS4
Aantal spelers: 1
Release: 25 mei 2018

Reviewcopy bekomen via uitgever.

Ateur-game

Er zijn weinig game-ontwikkelaars die zo hard hun stempel drukken op hun werk, for better or for worse. Ik denk spontaan aan onder andere Hideo Kojima of Peter Molyneux, maar mocht ik gevraagd worden een lijstje samen te stellen, David Cage kwam er ook zeker in voor. Detroit: Become Human is overduidelijk een game geregisseerd door Cage. Net zoals zijn voorgangers Heavy Rain en Beyond: Two Souls staat gameplay ondergeschikt aan het vertellen van een verhaal. En net zoals zijn voorgangers faalt Detroit in beide.

Alle personages worden gespeeld door echte acteurs.

Cage spendeerde nochtans een dikke twee jaar aan het schrijven van zijn 4000 pagina’s dikke script, onder andere door te rade te gaan bij experten in het vakgebied van de artificiële intelligentie. Wat uiteindelijk begon als een simpele tech-demo in 2012 groeide uit tot een miljoenenproductie met een ingewikkelde verhaalstructuur die de speler een unieke ervaring belooft. De manier waarop de game omgaat met deze keuzes is wellicht het meest interessante aan Detroit, meer zo dan het verhaal zelf. Want opnieuw kan Cage ons, door een ondermaats schrijftalent, niet voldoende meeslepen in wat een prachtig verhaal had kunnen zijn.

Black Mirror

Het kon een begin geweest zijn van een goede scifi-film of een aflevering van Black Mirror.

Het begint nochtans allemaal veelbelovend. Become Human speelt zich af in een wereld waar androids een cruciale plaats hebben ingenomen in de samenleving en economisch van cruciaal belang zijn geworden. De stad Detroit is na zijn hoogdagen als centrum van de automobielindustrie nu de hoofdstad van de androidrevolutie geworden. Centraal hierin staat het bedrijf Cyberlife, dat tot voor kort geleid werd door de charismatische maar mysterieuze CEO Elijah Kamski. Wanneer een aantal incidenten van losgeslagen androids de veiligheid van de mensen in gevaar brengt, stuurt Cyberlife een android genaamd Connor om te helpen in het politieonderzoek, geleid door inspecteur Hank Anderson. Het begin van de game gooit ons meteen middenin een spannende gijzelingsactie die Connor tot een goed einde moet trachten te brengen. Het kon een begin geweest zijn van een goede scifi-film of een aflevering van Black Mirror.

Kara komt in opstand tegen haar gewelddadige eigenaar.

Connor (gespeeld door Bryan Dechart) is echter niet het enige speelbare personage. Centraal in de game staan drie verschillende androids: Kara (vertolkt door Valorie Curry), een huishoudandroid die van huis wegloopt samen met het dochtertje van haar eigenaar nadat ze beiden door hem mishandeld worden; Markus (gespeeld door Jesse Williams), de persoonlijke assistent van een rijke kunstenaar die verrijst uit de dood nadat hij is afgedankt, en tenslotte ook Connor, de deviant hunter die op zoek moet naar androids die niet meer in het gareel lopen. Een beetje een brave versie van een blade runner, zeg maar.

Detroit is een grafisch pareltje.

Detroit is in feite een hedendaagse versie van een choose-your-own-adventure. Door verschillende acties en beslissingen in de game bepaal je min of meer je eigen pad. Op het einde van elk hoofdstuk krijg je bovendien een diagram te zien met de weg die jij in het verhaal hebt afgelegd tegenover de vele andere mogelijkheden. Dit is een leuk concept en meteen ook wat mij het meest bijblijft aan Become Human. Het zorgt ervoor dat je echt gaat nadenken over de dingen die je doet in de game en (alhoewel ik het zelf nog niet heb gedaan) het geeft je de mogelijkheid om de game hoofdstuk per hoofdstuk opnieuw te spelen om zo de andere mogelijke uitkomsten uit te proberen. Dit gaat uiteraard de herspeelbaarheid ten goede van een game die hoofdzakelijk draait rond een verhaal.

Laat mij nou eens doen

Hoogst onnodige QTE’s worden afgewisseld met irritante bewegingen die je moet uitvoeren met de controller.

Het probleem met Detroit is echter niet het verhaal op zich, maar wel de manier waarop het je voorgeschoteld wordt. De setting in deze game is bijzonder interessant en heeft zoveel potentieel, maar dat wordt volledig verpest door de saaie tot slecht geschreven dialogen en de hoogst irritante “gameplay”. Ik snap dat het als gameontwikkelaar niet evident is om een sterk script af te leveren, maar misschien is het dan gewoon beter om iemand anders dat te laten schrijven. Anderzijds tonen games als The Walking Dead en The Last of Us dat het wél mogelijk is om in dit medium goedgeschreven interacties tussen personages neer te zetten.

Serieus?

Om nog maar te zwijgen over de gameplay. Die is nog steeds dezelfde als we zagen bij Heavy Rain. Hoogst onnodige QTE’s (Quick Time Events: een prompt die verschijnt op het scherm om binnen een bepaalde tijd een toets of toetsencombinatie op de controller in te drukken) worden afgewisseld met irritante bewegingen die je moet uitvoeren met de controller en tergend trage combinaties van ingedrukte knoppen die even belachelijk als redundant zijn. Laat mij toch gewoon kiezen wat ik wil doen zonder mij als een aapje een reeks kunstjes te laten uitvoeren. Nee, Detroit heeft nul subtiliteit: niet qua gameplay, noch qua verhaal. De parallellen die Cage probeert te trekken met rassen- en klassenstrijd zijn enorm letterlijk en geforceerd en deden me meerdere keren m’n ogen rollen. Androids moeten achteraan de bus staan, we get it.

Visueel pareltje

Wat de game enigszins weet te redden zijn de prachtige visuals en de motion captured acteurs, die alhoewel ze moeten roeien met de riemen die ze hebben, het er toch niet slecht vanaf brengen. De omgevingen die je kan verkennen zijn enorm gedetailleerd, met een prachtig spel van licht en dept of vision. Je kan zelfs de camerahoek veranderen terwijl je aan het spelen bent, wat zorgt voor een zeer filmisch effect. Detroit is zonder meer een visueel pareltje.

Uiteindelijk ben ik wel blij dat ik Detroit: Become Human heb gespeeld en ik bewonder Cage voor wat hij hier probeert te verwezenlijken. Maar andere games zoals The Walking Dead of The Last of Us gaan zo veel beter om met interacties tussen videogame-personages dan Detroit ooit doet. Uiteindelijk geef je daarom weinig om de protagonisten en is het vooral benieuwd uitkijken waar het verhaal je heen brengt. En dat is jammer, want het had zoveel meer kunnen zijn.

Artificieel

Artificieel
3 5 0 1
In typische David Cage-stijl staat gameplay in Detroit: Become Human ondergeschikt aan het vertellen van het verhaal. Op zich niks mis mee, mocht het verhaal niet zo gehinderd worden door slecht geschreven dialogen en een storend gebrek aan subtiliteit. Enkel aan te raden als je een grote fan was van Heavy Rain.
In typische David Cage-stijl staat gameplay in Detroit: Become Human ondergeschikt aan het vertellen van het verhaal. Op zich niks mis mee, mocht het verhaal niet zo gehinderd worden door slecht geschreven dialogen en een storend gebrek aan subtiliteit. Enkel aan te raden als je een grote fan was van Heavy Rain.
3/5
Total Score
Total
0
Shares
Een reactie achterlaten
Gerelateerde artikels