Dag beste Geeksters! In Geekster Speelt gaan we kort in op het spel waarmee we ons de laatste veertien dagen beziggehouden hebben. Soms is dat een grote release, soms is dat een kleintje dat misschien tussen de mazen van het net is geglipt, of een spel dat al jaren geleden is uitgekomen. Een videospel, een bordspel of nog iets anders: het kan allemaal. De voorbije weken kon het volgende ons boeien:
Monster Hunter World
Michiel: De laatste weken heb ik mij, zoals zovele anderen, op Monster Hunter World gesmeten. 3rd Person Action met epische baasgevechten? Yes, please! Ik moet wel toegeven dat ik in het begin in de val ben getrapt van zovele nieuwkomers: de vergelijking met Dark Souls. Ja, de personages in DS bewegen zich iets vlotter en kunnen gemakkelijker een aanval annuleren. Eenmaal je daarvan afgestapt bent, en het spel op zichzelf laat staan, vind je een prachtig en uitgebreid avontuur vol uitdagende monsters en schattige katachtige wezens. En ere wie ere toekomt, de co-op multiplayer zit in Monster Hunter World veel beter in elkaar dan in de Soulsborne-game, of je nu met vrienden speelt of met drie vreemdelingen vanuit alle hoeken van de wereld.
Uiteraard begin je met de grootste beslissing van allemaal: Welk wapen? De veertien wapens in dit spel zijn immers allemaal uniek, en spelen helemaal anders. Ik ben zelf voor de Insect Glaive gegaan en de hoge DPS van andere wapens ingeruild voor hoge mobiliteit. Bij elk monster moet ik nu eerst mijn Kinsect naar minstens twee (maar liefst drie) verschillende lichaamsdelen schieten, om een aantal tijdelijke buffs te krijgen. De rode is de belangrijkste, want die maken je aanvallen krachtiger en zorgen ervoor dat je meer kan aanvallen. Bij heel mobiele monsters kan het soms wel lastig zijn om de buffs te krijgen die ik wil, omdat ze hun lichaam constant dragen. En dan doe ik iets wat misschien niet de beste tactiek is als je het meeste DPS wilt, maar wel de leukste: Ik lanceer mij in de lucht en doe constant luchtaanvallen op de monsters. Als mijn aanval hen met de laatste slag raakt, vlieg ik opnieuw in de lucht en kan ik verder aanvallen. Zo kan het een hele tijd duren voor je de grond weer aanraakt. Gewoon vanop de grond aanvallen zal misschien krachtiger zijn, maar nu kan ik elk monster zonder problemen berijden, en vooral de grote en mobiele monsters zorgen voor minder frustratie als ik er niet moet achterlopen. Voor wie de IS eens wil uitproberen, is hier een handige video:
Final Fantasy XIV: A Realm Reborn
Yves: Het zal niemand verbazen dat ik de laatste weken ook vooral bezig geweest ben met Monster Hunter World. Maar omdat ik mijn pen liever spaar voor de review, ga ik het even hebben over een andere game waar ik maar niet genoeg van krijg: Final Fantasy XIV. Onlangs speelde ik de basis-game A Realm Reborn uit en werd ik eindelijk een level 50 White Mage. Het was een epische queeste van ongeveer 120 uur waarin ik het grootste deel van Eorzea heb moeten doorkruisen op zoek naar eindeloze quest items en personages die ik moest helpen. Maar ik heb van ieder moment genoten. A Realm Reborn is eigenlijk de reboot van het originele Final Fantasy XIV, dat bijzonder slecht onthaald werd door critici en fans. Producer Naoki Yoshida werd op het project gezet en moest zorgen voor een volledige ommezwaai. Resultaat: Final Fantasy XIV heeft op dit moment ongeveer 10 miljoen betalende spelers. En ik ben er eentje van! Binnenkort begin ik aan mijn avontuur als Red Mage en zal ik de verhaallijn van Heavensward met veel zin aanvatten. For glorious Eorzea!
Bayonetta
Timothy: Het is een schande maar ik beken: Bayonetta heb ik nooit verder gespeeld dan de tutorial. Een schande, zeker als je weet dat ik een grote Platinum-fan ben van titels zoals Madworld, Vanquish, en Metal Gear Rising. Hun hyperstrakke actiegames staan op quasi hetzelfde niveau als de legendarische Devil May Cry-franchise als het aankomt op spektakelvechters.
Tijd om dit recht te zetten, denk ik dan, terwijl ik het spel installeerde op mijn Switch. Beter laat dan nooit, en ik ben me er echt mee aan het dood amuseren. Al die brave monsterachtige engels op gruwelijke marteltuigen aan stukken rijten is een waar genot, en als me dat dan ook nog eens lukt zonder een schrammetje op te lopen, voel ik me een echte harige babe. Nog een paar hoofdstukken te gaan en dan is het tijd om me ineens aan de sequel te wagen, die naar verluidt nog beter is.
Als de opening je niet overtuigt, zal niets je helaas overtuigen want ik weet niet direct wat er beter is dan een biddend nonnetje, een smack-talking Danny DeVito-doppelganger en een demonische barman.
Waar ben jij de voorbije week mee bezig geweest? Was er een videospel waardoor je je console of je pc-scherm niet kon verlaten of heb je met vrienden een leuk bordspel uitgeprobeerd? Laat het ons weten via Facebook, Twitter of Discord.