Wat als… je leven onder controle van iemand anders blijkt te staan zonder dat je dat doorhad? Het overkomt Ryan Reynolds in de entertainende maar soms iets te spitsvondige actiekomedie Free Guy.
The True Guy Show
Guy (Ryan Reynolds) heeft een perfect leven, vindt hij zelf. Elke dag groet hij de dingen: zijn goudvis Goldie, een apocalyptisch-klinkende nieuwsuitzending, de barista die hem zijn gebruikelijke kop koffie geeft, zijn beste vriend en collega Buddy (Lil Rel Howery, Get Out) en de bankrovers die elke dag hun routine komen verstoren en vreemden op straat. Apocalyptisch nieuws? Bankrovers? Dat is schering en inslag in Free City, maar Guy beseft niet hoe vreemd dat is.
Eerst en vooral is dit een film die uitstekend gebruik maakt van de mechanismen van een game én die goed vertaalt naar een ander medium.
Hij is namelijk een NPC in een videogame die veel wegheeft van Grand Theft Auto, waarin je missies moet doen om hogerop te raken. Meestal met geweld. Guy is geprogrammeerd om spelers achtergrond te geven en kan zelf niets beslissen. Toch totdat hij Molotovgirl aka Millie (Jodie Comer, Killing Eve) ontmoet en hij zijn routine begint te veranderen. Zij is als speler op zoek naar bewijs om het op te nemen tegen Antwan, de eigenaar van de gamestudio (Taika Waititi, Jojo Rabbit). Guy neemt het op zich om haar te helpen, maar wordt zo iets wat eigenlijk niet kan: een stuk software dat losbreekt van zijn programmering. Gamers over de hele wereld zien hoe Guy ingaat tegen de ‘regels’ van het spel en hij wordt een sensatie. Antwan wil dat vanzelfsprekend dwarsbomen.
Vele hoedjes
Zoals je leest, is er veel gaande in Free Guy. Eerst en vooral is dit een film die uitstekend gebruik maakt van de mechanismen van een game én die goed vertaalt naar een ander medium. Gameverfilmingen blijven moeilijk op het goede doek, denk maar aan Warcraft of Assassin’s Creed. Free Guy gebruikt de ogenschijnlijke sleutel tot succes die ook de Jumanji-films geen windeieren legde: de unieke elementen aan gaming gebruiken en je verhaal errond breien. In Free City hebben we al het constante geweld op straat, maar wanneer Guy meer in het spel komt, volgen ook heads-up displays met plaatsaanduidingen, voorwerpen om op te rapen en onvoorspelbare verschijningen en locaties.
Free Guy wil ons vooral aanmanen om spontaniteit te behouden in het leven. Een mooi sentiment, maar veel makkelijker voor Ryan Reynolds dan de man in de straat.
Maar de film snijdt ook, weliswaar vluchtig, een paar existentiële thema’s aan. Wanneer Guy steeds meer beseft, wordt hij ook steeds intelligenter. Hoe intelligent moet iets zijn voor het als levend wezen beschouwd wordt? Artificiële intelligentie gaat er namelijk enkel op vooruit. Daarnaast zijn er Truman Show-achtige vraagstukken waar we niet verder willen over nadenken. Hoe weet je of je echt vrije wil hebt en of dit de realiteit is? Films zoals Her en Ex Machina gaan er natuurlijk veel meer op in, maar ik vind het toch opmerkelijk dat ze dit, gaming en programmeertaal in een film voor een breed publiek gestopt hebben—en niet op een ‘Will someone think of the children?‘-manier.
Simulatie of niet, Free Guy wil ons vooral aanmanen om spontaniteit te behouden in het leven en de controle te nemen, niet genoegen nemen met iets wat je ongelukkig maakt. Een mooi sentiment, maar veel makkelijker voor iemand als Ryan Reynolds dan de man in de straat die elke maand de rekeningen moet betalen. Al is er misschien wel één doenbare mogelijkheid: onszelf minder overgeven aan de algoritmes die ons leven al mee bepalen. Social media is vandaag een manier geworden om het beeld dat anderen van ons hebben in handen te houden, maar bewonderen we niet stiekem degenen die ervan weg kunnen blijven? Ik anders wel.
Zuckerberg en Bezos uit de bocht
Als je niets voelt voor die dubbele bodems, is dit gewoon een toffe actiekomedie die zowaar beter wordt naar het einde toe (en je wel waar voor je geld geeft in 4DX!). Dan komen de twee grote verhaallijnen samen en krijgen we twee heists die best meeslepend zijn. Dat is vooral te danken aan de geweldige cast. Ryan Reynolds is het soort acteur dat je alles kan doen geloven, hoe absurd ook. De oprecht onschuldige Guy, de Guy op zoek naar meer, de verliefde Guy—Reynolds blijft een plezier om naar te kijken. Toch zou het na de voorbije jaren, met vooral Deadpool, Detective Pikachu en de Hitman’s Bodyguard-films wel nog eens tijd mogen zijn voor bv. de Reynolds van Buried, want een mens zou met al die humor soms vergeten dat hij dat ook kan.
Het script zakt een klein beetje in naar de helft toe, om daarna het tempo weer op te trekken richting de laatste, heel erg entertainende 25 minuten.
Als je Jodie Comer nog niet kende van het schitterende Killing Eve, ga dan maar je schade inhalen. Ze houdt in Free Guy perfect de balans tussen onvoorstelbaar cool als Molotovgirl en compleet herkenbaar als Millie. Als er gerechtigheid is, gaat zij het nog ver schoppen. Lil Rel Howery zien we altijd graag komen, en ook Joe Keery (Stranger Things) is erg charmant als Millie’s jeudgvriend/ex-collega.
De enige die vreemd genoeg een beetje uit de toon valt, is de anders altijd geestige Taika Waititi. Als Antwan vertolkt hij een mix van Mark Zuckerberg en Jeff Bezos die net iets te veel uit de bocht gaat. Niet alle grappen komen even goed aan, maar dat geldt ook voor andere momenten in de film. Het script van Matt Lieberman en Zak Penn zakt een klein beetje in naar de helft toe, om daarna het tempo weer op te trekken richting de laatste, heel erg entertainende 25 minuten. Regisseur Shawn Levy produceert ook Stranger Things, dus weet wel hoe een aantal herkenbare elementen te verwerken in een verhaal. Probeer doorheen ook te letten op een aantal cameo’s (onder wie iemand die dringend weer moet dansen) en verwijzingen. We waren niet echt tevreden met de fusie van 20th Century Fox (nu Studios) en Disney, maar een paar momenten in Free Guy verzachten die pijn een klein beetje.
Free Guy is nu te zien in de bioscoop.
