Blijf op de hoogte
Geekster nieuwsbrief

Inschrijven

jojo rabbit

Jojo Rabbit review: niet voor iedereen

In 2017 kreeg regisseur Taika Waititi een tsunami aan lovende kritieken voor zijn frisse aanpak van Thor: Ragnarok. Op zijn nieuwe film, Jojo Rabbit, werd in het buitenland meer verdeeld gereageerd. Ik begrijp waarom, maar mij – en een uitverkochte zaal op Film Fest Gent – kon de film wel bekoren.

Johannes ‘Jojo’ Beltzer (Roman Griffin Davis) is een 10-jarige jongen die zijn tijd doorbrengt bij de Hitlerjugend in nazi-Duitsland. Hij is niet altijd even populair, behalve bij zijn beste vriend Yorki (Archie Yates). Daarom zoekt hij vaak steun bij een denkbeeldige vriend, een kinderachtige versie van Adolf Hitler (Taika Waititi). Na een voorval met een konijn (vandaar de bijnaam Jojo Rabbit) en een granaat, krijgt Jojo kleine taken om zich bezig te houden.

Wanneer hij op een dag alleen thuis is, ontdekt Jojo dat zijn moeder Rosie (Scarlett Johansson) lid is van een verzetsbeweging en al een tijdje een joods meisje verbergt. Elsa (Thomasin McKenzie) was een klasgenootje van Jojo’s overleden zus en verloor haar familie. Jojo gaat akkoord om haar niet te verraden als ze haar “jodengeheimen” vrijgeeft, zodat hij ze kan opnemen in een boek voor zijn kampleider, kapitein Klenzendorf (Sam Rockwell).

jojo_rabbit_mackenzie
©️ Fox Searchlight

Jojo Rabbit is een moeilijke film om te beschrijven zonder dat het onnozel klinkt, en dat is meteen ook een heikel punt rond de film. Hitler is een van de, zo niet dé meest boosaardige persoon die ooit heeft geleefd. Een karikatuur van hém in een film stoppen is voor mij geen enkel probleem, want respect moeten we hem niet gunnen. Zijn slachtoffers verdienen dat met overschot. En door de karikatuur bestaat de mogelijkheid dat ook de daden en gevolgen van de nazibeweging bij de haren worden genomen.

Die grens is moeilijk te bewandelen, en velen vinden dat je die zelfs niet moet bewandelen. En dat snap ik, ook al ga ik er niet mee akkoord. De grenzen van humor is iets waar we dagelijks over kunnen discussiëren. Iedereen heeft grenzen van aanvaardbaarheid, en voor mij hangt dat vaak samen met het doel van de verteller. Daarom heb ik moeite met bepaalde comedians, zowel Vlaamse als buitenlandse. En daarom kan ik Jojo Rabbit niet afschrijven.

Er zit een tederheid in elke film van Taika Waititi die mij elke keer weer mee neemt.

Er zit een tederheid in elke film van Taika Waititi die mij elke keer weer mee neemt. Alleen al het feit dat hij zelf als een man met Maori en joodse grootouders, het absolute tegenovergestelde van Arische perfectie, Hitler vertolkt. Zijn doel is niet om de Holocaust te ridiculiseren, maar om de invloed van zulke haatgroepen op kinderen weer te geven. Hij stelde in zijn vorige films (Boy en The Hunt for the Wilderpeople) ook al het perspectief van kinderen voorop. Hoewel het een makkelijk mechanisme is om mensen te doen empathiseren, werkt het wel als het goed gedaan is.

Waititi heeft alvast een schitterende cast gekozen om ons daarbij te helpen. Roman Griffin Davis en Archie Yates in het bijzonder zijn speciale ontdekkingen. Hun komische timing en dynamiek is een hoogtepunt van de film. Scarlett Johansson, in een bijzonder warme vertolking, en aanstormend talent Thomasin McKenzie vormen met hen het hart van de film.

jojo_rabbit_rockwell_johansson_davis
©️ Fox Searchlight

Grotendeels werkt de balans tussen humor, eerlijkheid en drama verrassend goed. Het eerste deel van de film schetst de mentale onschuldigheid van Jojo. Hij herleidt de haat van de nazi’s voor de joden tot monsterlijke kenmerken omdat dat is wat hij kent uit kinderverhalen. Haat voor religie of bevolkingsgroepen zijn concepten die hij niet echt begrijpt. Daardoor toont Waititi ook het absurde en verdraaide narratief dat de nazi’s (en neonazi’s) over joden verspreid(d)en. Maar dat die haat gevolgen heeft voor onschuldige mensen, en ook later voor mensen uit zijn omgeving, komt vooral naar voren in het tweede deel. Een bepaalde scène bekruipt je en laat je even verweesd achter.

Niet alle personages zijn echter even goed gekozen, gezien de hernieuwde opkomst van antisemitisme in de wereld.

Niet alle grappen en personages zijn echter even goed gekozen. In het stadje van Jojo lijkt het personage van Stephen Merchant (de volwassen scene stealer van de film) de enige echte boosaardige nazi te zijn. Met Klenzendorf speelt Sam Rockwell opnieuw een soort racist die eigenlijk niet zo slecht is, net zoals Rebel Wilsons personage te dom is om veel fout te kunnen doen. Dat is iets te veel op zeker gespeeld, en misschien ook de verkeerde keuze, gezien de hernieuwde opkomst van antisemitisme in de wereld. Toch bleef ik na afloop niet achter met de gedachte dat er licht werd gemaakt van de jodenvervolging, maar een herinnering aan het gevaar dat schuilt in mensen die makkelijk beïnvloedbaar zijn en hun informatie en narratieven van bepaalde bronnen krijgen. Ik raad iedereen dan ook aan om zelf te bepalen of je het met me eens bent of niet.

Jojo Rabbit is vanaf 29 januari te zien in de bioscoop.

Pakkend

Pakkend
4 5 0 1
Jojo Rabbit is een film die terecht tot discussie geleid heeft, maar op mij toch vooral een positieve indruk naliet. Een geweldige cast en grotendeels goede bewandeling van een netelige grens vergeven een aantal mindere keuzes van regisseur Taika Waititi.
Jojo Rabbit is een film die terecht tot discussie geleid heeft, maar op mij toch vooral een positieve indruk naliet. Een geweldige cast en grotendeels goede bewandeling van een netelige grens vergeven een aantal mindere keuzes van regisseur Taika Waititi.
4/5
Total Score
Total
0
Shares
Een reactie achterlaten
Gerelateerde artikels