The Last Voyage of the Demeter review: geen zinkend schip

“Ze zeiden: Hou je van zeilen. Je mag een keer met ons mee.” Zo moet ook Bram Stoker gedacht hebben toen hij een hoofdstuk wijdde aan de bootreis die Dracula maakte van Roemenië naar Engeland in zijn gelijknamige boek. Het hoofdstuk The Captain’s Log bevatten stukken van het logboek van de kapitein van het schip Demeter, dat strandde in een Engels stadje en waarop duidelijk vreselijke dingen waren gebeurd. Daarop baseerde schrijver Bragi F. Schut zich voor de verrassend effectieve horrorfilm The Last Voyage of the Demeter.

Mysterieuze kisten? Wat kan er fout gaan

De aanloop naar deze laatste reis duurde wel al lang genoeg. Schut wilde begin jaren 2000 een horrorfilm schrijven à la Alien maar vond geen origineel idee, tot hij iemand leerde kennen die aan de film Bram Stoker’s Dracula van Coppola meewerkte. Die toonde hem een miniatuur van het schip Demeter dat gebruikt was voor de film. Zo kreeg hij alsnog inspiratie voor zijn Alien-verhaal maar dan op een boot in het verleden in plaats van een ruimteschip in de toekomst. Het duurde tot nu voor de film er ook effectief kwam.

Het verhaal zelf speelt zich af in 1897. De politie onderzoekt het wrak van de Demeter, waarop geen overlevenden te vinden zijn. Via het logboek van de kapitein komen we te weten wat er gebeurd is. Vier weken eerder meerde het schip aan in Varda in het huidige Bulgarije om 50 kisten op te laden die van Roemenië kwamen. De leveranciers kunnen niet snel genoeg weg zijn, wat al niet veel goeds belooft. Het schip zoekt nog wat extra bemanning, wat dokter Clemens (Corey Hawkins, Straight Outta Compton) ter ore komt. Maar eerste stuurman Wojchek (David Dastmalchian, Ant-Man) is niet overtuigd van z’n nut.

Niet veel later schrikt een van de wel aanvaarde bemanningsleden van een drakensymbool op de kisten (een korte maar memorabele rol van de Belg Noureddine Farihi, die vorig jaar helaas overleed). Daardoor laat hij bijna een kist vallen op Toby (Woody Norman, C’mon C’mon), de kleinzoon van kapitein Elliott (Liam Cunningham, Game of Thrones). Clemens kan hem redden en zo verdient hij toch een plaatsje aan boord. Niet lang na vertrek valt een van de kisten open, waar Clemens een meisje (Aisling Franciosi, The Fall) vindt, begraven in aarde. Tegelijkertijd beginnen er ook rare dingen te gebeuren op het schip en al snel raken ze ervan overtuigd dat er iemand of iets het op hen gemunt heeft.

De spanning zit erin

Schutz wou dus een Alienfilm schrijven en dat is hem ook echt gelukt. Veel van wat de film goed maakt, is de sfeer die de makers onder de regie van André Øvredal (Trollhunter, The Autopsy of Jane Doe) scheppen. Alles speelt zich natuurlijk af op de boot en in het ruim, dat hier echt groot is met veel aparte ruimtes zodat het bijna op een doolhof lijkt. En zoals we weten, maakt Dracula alleen z’n opwachting als het donker is, en dan lijken de donkere hoekjes nog enger en het gekraak (of geklop!) van het hout nog onheilspellender. Veel van het schip werd ook echt gebouwd, wat je toch echt voelt als je kijkt.

De spanning komt hier dan ook vooral van de anticipatie: als het donker wordt, kan het gevaar van overal komen en zit je in alle hoeken te turen of je iets kan zien. Het feit dat Øvredal en cinematograaf Tom Stern (The Hunger Games, Sully) vaak voor close-ups kiezen draagt daar ook wel aan bij. Het geluid, of soms het gebrek eraan, samen met de opnieuw uitstekende score van Bear McCreary houden elkaar goed in balans. Ik vroeg hem op Twitter (want ik weiger X te zeggen) wat de koren in de muziek precies zingen dus da’s iets om op te letten. 😉

Op sommige plaatsen vervalt het script wel wat in clichés of overbodige monologen, en lijkt het wat tijd te rekken om aan de runtime van 2 uur te geraken. Maar het slaagt er wel in om ons snel te doen meeleven met de personages, hoewel we weten dat ze gedoemd zijn. Ik kan me bijvoorbeeld de laatste keer niet herinneren dat ik een traan moest laten bij een horrorfilm. Het personage Anna van Aisling Franciosi is een toevoeging aan het originele verhaal maar voelt niet geforceerd door de moppen over vrouwen die ongeluk brengen op een boot en haar toch wel logische achtergrondverhaal.

Niet altijd voor gevoelige zielen

Al is dat ook wel geholpen door de uitstekende cast. Corey Hawkins zet als Amerikaan toch een overtuigend Brits accent neer en trekt je aandacht altijd naar zich toe. Liam Cunningham is het toonbeeld van kapitein met zijn warme stem en betrouwbaar gezicht. Hij heeft ook een leuke band met de jonge Woody Norman, die ook weer bijzonder goed is. Nog een goede rol is weggelegd voor David Dastmalchian, die hier eens niet de excentriekeling hoeft te spelen. Persoonlijk ben ik ook erg fan van Chris Walley (The Young Offenders, Bloodlands), die hier ook een van de onfortuinlijke bemanningsleden speelt.

Dracula zelf is nog niet duidelijk te zien in het begin, wat de spanning wel opbouwt, maar verwacht geen bleke, lichtjes campe Gary Oldman hier. Zijn uiterlijk maakt een evolutie door naarmate het aantal slachtoffers groeit. Die vroegere fase, waarin die ouwe Vlad er bijna als een levend lijk uitziet, werkte voor mij wel beter dan de echte monstervleermuisachtige fase naar het einde toe. Wel is blijkbaar veel praktisch gedaan door acteur Javier Botet (Mama, Slender Man) en de make-upafdeling, wat wel weer indrukwekkend is.

De fans van gore kunnen ook zeker hun hart ophalen want ze zijn niet spaarzaam met het bloed. Ook hier een pluim voor de make-up- en/of VFX-afdeling want bij sommige wondes keert je maag bijna. Het drinken zelf is ook zelden zo walgelijk weergegeven, net als de blootstelling aan daglicht die voor wat gruwelijke momenten zorgt. The Last Voyage of the Demeter doet als adaptatie van een minder gekend Draculaverhaal en als horrorfilm dus best veel goed.

The Last Voyage of the Demeter is nu te zien in de bioscoop.