Hellions #1 review: gewelddadige schurken tegen het kwaad

Dawn of X, de overkoepelende naam voor de huidige reeks van nieuwe X-Men-series, heeft als centrale idee de X-Men die zich aanpassen aan een nieuwe wereld. Op het eiland Krakoa streeft iedereen naar peis en vree, maar wat doe je met de randgevallen die nooit een vredevol moment gehad hebben in het leven? Scenarist Zeb Wells zoekt een uitweg voor de gevaarlijke mutanten waarvan hun krachten de oorzaak zijn van gewelddadige tendenzen.

© Marvel Comics

Wanneer krachten leiden tot misdaad en trauma

Sommige mutanten worden krankzinnig door hun gave, waarom zouden die dan eeuwige opsluiting verdienen? Ze hebben een doel nodig in het leven. Een heerlijk geschreven Mr. Sinister (“Mister Sinister’s shoulder ornamentation will not be outdone!”) geeft Psylocke de leiding over vier geflipte schurken die enkel op missies moeten gaan waarin ze alles kort en klein mogen slaan. Het zesde lid van de Hellions hoort er niet echt thuis: Havok, de broer van Cyclops, sloeg tilt tijdens een missie aan het begin van de comic.

Tot zover de bekende namen in Hellions. En dat vormt geen probleem want Wells introduceert de vier obscure slechteriken met elk een eigen momentje van glorie. Psychopaat Empath, die emoties beïnvloedt, kan zich ironisch genoeg niet inleven in zijn medemens. Wild Child wil gewoon bloed en Scalphunter moet boete doen voor de Morlocks die hij uitroeide in het verleden. En de relatie tussen het duo Nanny en de Orphan-Maker is te raar voor woorden.

© Marvel Comics

Hellions is rauw en gewelddadig

Wells schrijft met Hellions iets helemaal anders van toon dan de rest van Dawn of X. Het uitgangspunt vertrekt vanuit de grote bedoeling van de X-Men: de wereld moet de mutanten accepteren, maar ook de randgevallen?  De comic is zeker geen diepe analyse van mentale stoornissen die leiden tot gewelddadigheid, wel een soort Deadpool-achtig vertoon van humor en agressie met stevig uitgeschreven personages die trauma’s meeslepen.

De tekeningen van Stephen Segovia met de kleuren van David Curiel zijn even scherp als de sneren van Mr. Sinister. De agressie spat van de personages tijdens gevechten, terwijl de emotie ook duidelijk leesbaar is van de gezichten die niet op hun plaats zitten tussen deze misdadigers. Wells, Segovia en Curiel eindigen met een paginagrote cliffhanger die de grote tegenstander introduceert. Op dat moment was ik helemaal verkocht.