Mickey 17 review: komisch-deprimerend nihilisme

Met Mickey 17 keert Bong Joon-ho terug na 6 jaar sinds Parasite. Voor de derde keer maakt hij een Engelstalige film en weet daar een cast voor te strikken om u tegen te zeggen. De verwachtingen liggen dan uiteraard ook hoog.

De setting

Mickey Barnes is een beetje een sukkeltje die zich door zijn vriend Timo vaak in de problemen werkt. Timo is ook een opportunist die makkelijk alle schuld op Mickey kan afschuiven. Tot op een dag ze echt in de problemen komen met de georganiseerde misdaad. Om weg te vluchten besluiten ze beiden mee te gaan op missie naar Niflheim, een andere planeet die mogelijks onderdak biedt voor de mensheid aangezien het er met de Aarde niet heel goed aan toe is. Mickey kan enkel mee op de missie door zich op te geven als ‘expendable’. Deze job houdt in dat Mickey een hoop gevaarlijke missies moet doen waarbij hij waarschijnlijk sterft. Geen probleem, want na elke dood print een machine een nieuwe Mickey. Een kloon dus en er wordt voor gezorgd dat alle herinneringen intact blijven. Wanneer de film opent, volgen we de ondertussen 17de versie van Mickey.

Mickey 17 belandt op Niflheim in een ijsgrot waar Timo hem daar voor dood achterlaat, aangezien hij niet echt het juiste materiaal heeft om hem te redden en het makkelijker is gewoon Mickey 18 te printen. Echter overleeft Mickey 17 dit toch en weet zich een weg terug te vinden naar de kolonie. Daar ontdekt hij dat Mickey 18 reeds geprint is. Het is absoluut verboden voor beide klonen om te bestaan. Bij ontdekking zullen ze allebei vernietigd worden. Hierna volgt het verhaal over hoe ze beiden willen overleven en omgaan met het fenomeen ‘expendables’ en hun gevecht tegen de verdorven leiders van de kolonie.

Bong Joon-ho’s herkenbaarheid

Na Okja en Snowpiercer keert Bong Joon-ho nog eens terug naar de Engelstalige film. Wat direct opvalt, is dat Mickey 17 veel elementen uit die vorige twee films overneemt. Nilfheim is een sneeuwplaneet die sterk lijkt op de aarde die we zagen in Snowpiercer. De binnenkant van het ruimteschip waar de kolonie verblijft, heeft grotendeels qua kleur en feeling dezelfde sfeer als de binnenkant van de trein uit dezelfde film. Op de planeet Nilfheim leven ook enkele wezens die een belangrijk element in de verhaallijn worden. Qua thematiek is hier een grote gelijkenis te zien met Okja.

Ook qua verhaal voelt Mickey 17 niet bijster vernieuwend aan. Waar de premisse heel origineel en leuk is, worden de tweede en derde act een hervertelling van eenzelfde verhaal dat we al vrij vaak gezien hebben de laatste jaren. Op zich is dit geen ramp want de visuele aspecten van Mickey 17 blijven de moeite en het zijn de komische stukjes die veel goed maken. Dit is dan weer grotendeels te danken aan de goede timing van de cast.

Cast draagt de film

Alle Mickeys worden gespeeld door Robert Pattinson die sinds The Batman en Tenet weer helemaal in de blockbusters zit. We zien hem voornamelijk Mickey 17 en Mickey 18 spelen. Beiden hebben toch een andere persoonlijkheid waardoor het voor Pattinson duidelijk een leuke afwisseling is. Tegen het einde van de tweede act is er een vrij duidelijke marker bij een van de 2 om hen visueel makkelijk uiteen te houden. Maar eigenlijk is dit niet nodig. Pattinson kan met zijn lichaamstaal in een oogopslag duidelijk maken naar welke Mickey we kijken en daar verdient hij alle lof voor.

Als antagonist van dienst zien we Mark Ruffalo. We kennen hem meestal als de sympathieke man uit het MCU of Begin Again, maar in Poor Things zagen we hem al eens een andere rol spelen. Ook hier zien we hem schitteren in de rol van Kenneth Marshall, een egomaniakale politicus met fascistische neigingen en een messiascomplex. De vergelijkingen met een bestaand figuur zijn niet heel moeilijk te maken. Het is vooral in samenspel met Toni Colette, die zijn vrouw Gwendolyn speelt, dat we een geniaal slechterikenduo krijgen. Haar impact op Marshall is zowel grappig als beangstigend. Collette en Ruffalo spelen dit duo meesterlijk en vormen samen een van de hoogtepunten uit Mickey 17.

In ondersteunde rollen hebben we nog Steven Yeun (Nope, The Walking Dead) als de niet zo sympathieke Timo en Noamie Ackie (Blink Twice) als Nasha, het liefje van Mickey (in al zijn iteraties). Ze spelen vrij eendimensionale personages die vooral voor de komische noot moeten zorgen of nodig zijn als motivatie voor Mickey zijn acties. Maar dit doen ze ook uitstekend.

‘Politieke’ thema’s

Zoals al aangehaald is het ruwe verhaal van Mickey 17 niet bijster origineel, maar er worden wel veel verschillende thema’s aangehaald. Deze thema’s zijn ook niet allemaal nieuw, maar maken Mickey 17 wel de moeite. Qua thematiek valt Bong Joon-ho soms ook in herhaling met zijn vorige films, maar toch is het nodig om ze nog te herhalen als je kijkt naar de wereld van vandaag.

Als eerste is de Aarde weer om zeep, wat de reden is dat de missie naar Nilfheim überhaupt bestaat. Klimaat en bescherming van de natuur zijn thema’s die vaker terug komen, maar we kunnen ze niet genoeg herhalen. Qua politiek is het script ook weinig subtiel. Al snel is duidelijk dat Marshall eigenlijk alle verkiezingen op aarde aan het verliezen was en daarom ‘leider’ van de missie naar Nilfheim wou zijn. Zijn persoon kan een verlies niet aan en buigt daarom alles om zodat hij toch als winnaar/held verder kan. Waar hebben we dat nog gezien? Ik geef even mee dat Marshall zijn volgers allemaal rode hoeden dragen. Zijn leiderschap getuigt ook van grote ongelijkheid. Waar er streng gerantsoeneerd moet worden onder de kolonie, geldt dit voor hen niet.

Dit klinkt allemaal alsof het heel ‘on the nose’ is, maar het wordt eigenlijk totaal niet in het gezicht geduwd. Het is heel goed mogelijk dat sommige van deze thema’s niet voor iedereen naar boven komen. Of dat er nog ‘overduidelijke’ thema’s zijn die ik dan weer niet zie.

Menselijke thema’s

Het andere thema is dan weer filosofischer van aard. Welke moraliteit schuilt er in het klonen van mensen, louter om hen als een proefkonijn te kunnen gebruiken? De manier waarop Mickey zich aanmeldt, is een duidelijke sneer naar onleesbare contracten en achterpoortjes. Mickey zien we een grote sprong in motivatie maken. Initieel is hij een dutske dat maar alles aanneemt en doet zonder vragen te stellen. Het feit dat de ontdekking van Mickey 18 ervoor kan zorgen dat hij definitief zal sterven, geeft hem opeens een reden om te leven.

Al deze thema’s worden samen met een hoop komische scènes op de kijker afgevoerd. Dit alles resulteert in een vreemde komisch-deprimerende ervaring die even onder je vel kruipt. Jammer genoeg komt er veel overeen met wat we tegenwoordig vaak in het nieuws lezen. Het pessimisme van Mickey 17 is iets dat we veel te veel terug vinden in onszelf als we naar de huidige wereld kijken. Mickey 18 neemt iets meer het heft in eigen handen, maar ook hier zien we de onderdrukking door enkele ‘machtigen’ hier een stokje voor steken. Al eindigt dit nihilisme dat centraal staat in Mickey 17 toch een beetje hoopvol.

Vanaf 5 maart speelt Mickey 17 in de bioscoop!