Exact tien jaar na het fenomeen Mamma Mia! kunnen we opnieuw genieten van de songs van ABBA verweven in een nagenoeg onbestaand verhaal gezongen door een paar geweldige acteurs. Maar dé vraag die we ons op voorhand stelden: zal Pierce Brosnan ons opnieuw lichtjes ongemakkelijk maken met zijn stemgeluid?
Het antwoord daarop is ja, maar gelukkig niet lang. Het gebrek aan zangtalent maakt Brosnan goed met een overdosis aan enthousiasme. En laat dat net de beste omschrijving voor de Mamma Mia!-films zijn.
Het “plot”
Here We Go Again, vijf jaar na de eerste film. Sophie (Amanda Seyfried) heeft voor elkaar gekregen wat haar moeder Donna (Meryl Streep) nooit lukte. Daar hebben we al meteen moeite mee: Meryl Streep kan álles, dus een hotel ombouwen moet een koud kunstje zijn voor haar. Hoe dan ook, het vervallen hotel op het Griekse eiland Kalokairi is omgetoverd tot een paradijselijk oord in een nogal Scandinavische stijl. ABBA beïnvloedt letterlijk alles in de film.
Voor het openingsfeest heeft Sophie de oude garde uit de eerste film opnieuw uitgenodigd: Tanya (Christine Baranski), Rosie (Julie Walters, die tijdens de opnames tot Dame werd gekroond en een passende viering kreeg), vader #1 Harry (Colin Firth), vader #2 Bill (Stellan Skarsgard) en vader #3 Sam (Pierce Brosnan). Tot zover het plot. Enige domper op de feestvreugde: Sophie en Sky (Dominic Cooper) lijken na al die jaren niet meer zo verliefd. Oh ja, en Donna is heengegaan.
Toen de eerste trailers verschenen was er veel onduidelijk over een van de belangrijkste factoren van Mamma Mia!: zou Meryl Streep opnieuw de show stelen? Ja en nee. Streep steelt wel degelijk de film door ons binnen de tien seconden te doen huilen. Wat een machtige vrouw. Maar fans die de actrice meer dan tien minuten in beeld willen zien, verwijzen we graag naar het recente The Post (of de originele Mamma Mia!, natuurlijk). Ondanks de rest van de fantastische cast lijdt de film wel onder de afwezigheid van “‘s werelds meest overschatte actrice“. De eerste film draaide technisch gezien om haar band met de drie mogelijke vaders van Sophie, maar de relaties met haar dochter en twee beste vriendinnen zijn eigenlijk een pak interessanter. De makers hebben dat ook bij de tweede film nog niet helemaal door.
Assepoester en de engel
De balans tussen de verhaallijnen van de jonge Donna en Sophie had voor mij iets meer 50/50 zijn.
Ze roepen de geest van Donna op in de vorm van Lily James (Cinderella, Baby Driver), die een jongere versie van het personage speelt. We zien hoe ze besluit om in Griekenland te blijven en hoe ze de jonge Sam (Jeremy Irvine), Bill (Josh Dylan) en Harry (Hugh Skinner) ontmoet. Helaas weten we precies hoe dat afloopt, en dat haalt wel enige spanning uit de film. Maar in nood komen Tanya (Jessica Keenan Wynn, een perfecte kopie van Baranski) en Rosie (Alexa Davies) opnieuw tot de redding om Donna bij te staan.
De balans tussen de verhaallijnen van de jonge Donna en Sophie had voor mij iets meer 50/50 zijn. De originele cast komt minder in beeld dan ik had gehoopt. Maar als ze hun opwachting maken, herinner je je meteen waarom de eerste film zo goed werkte. Amanda Seyfried heeft de stem van een engel. Daarom is het ergens jammer dat ze het spotlicht grotendeels moet afgeven aan Lily James, maar ze maakt toch van de gelegenheid gebruik om ons weer allemaal jaloers te maken op haar stem. En gelukkig overtuigt James volledig als een jonge Meryl Streep. Iedereen zal begrijpen waarom die drie totaal verschillende mannen op haar zijn gevallen. Dat zou je enkel al doen voor de geweldige kleren die ze draagt.
Het laatste waar het succes van Mamma Mia! op rust is wel het plot. Het is duidelijk dat de makers alle subtiliteit en continuïteit van tafel hebben geveegd. En eerlijk gezegd, wanneer je Cher van de trap ziet komen terwijl ze Fernando zingt tegen een man die wel heel toevallig Fernando Cienfuegos (“honderd vuren” verpersoonlijkt door Andy Garcia) heet, denk je niet meer aan hoe absurd het is dat zij de moeder van Donna moet voorstellen. Het is Cher! Wie zal het zeggen hoe oud ze eigenlijk is?
Als ik groot ben, wil ik Christine Baranski zijn
De makers hebben ingezet op star power, choreografie, locatie en plezier. En dat hebben we gekregen.
De makers hebben ingezet op star power, choreografie, locatie en plezier. En dat hebben we gekregen. Hoewel er minder bekende ABBA-liedjes de revue passeren, geef je je over aan de levende zonnestraal Lily James. Zij neemt het grootste deel van de soundtrack voor haar rekening. Een paar favoriete nummers uit de eerste film krijgen een nieuwe versie, we willen spontaan verhuizen naar de prachtige locaties op Kroatië, Julie Walters is nog steeds mijn sarcastisch spirit animal, Colin Firth geeft zich helemaal over aan de kracht van de dans en Christine Baranski doet weer een fantastische high kick.
Wanneer de cast als afsluiter opnieuw verschijnt in de meest buitensporige discopakjes, moet ik mijn mond bijna hardhandig uit een glimlach forceren. En meer heb ik in de zomer (en winter, herfst en lente) echt niet nodig. Mamma Mia! Here We Go Again One Final Time binnen vijf jaar, vraagt u? “Waarom niet?”, zeggen wij.
Mamma Mia! Here We Go Again is nu te zien in de bioscoop.
