Aaron review: misschien wel dé strip van het jaar 2020

In 2014 baarde Ben Gijsemans opzien met Hubert. Een vertelling over een man van middelbare leeftijd die zich via het ondergaan van de schone kunsten probeert staande te houden in Brussel. Met Aaron borduurt Gijsemans deels voort op dit thema, maar dan toch net een beetje anders.”

Auteur: Ben Gijsemans
Uitgever: Oogachtend
Aantal pagina’s: 208
Prijs: €32
Verschijningsdatum: 8 september 2020

We volgen de beslommeringen van de twintigjarige Aaron. “Hij moet voor zijn herexamens studeren, maar heeft andere dingen aan het hoofd. Hij worstelt met zijn gevoelens en begrijpt zichzelf niet. In de geborgenheid van zijn kamer lijkt hij geen antwoorden te vinden, en zijn superheldenstrips helpen hem niet langer om te ontsnappen aan de dagelijkse onrust. Wanneer hij beslist om naar buiten te gaan, verandert zijn innerlijke worsteling in een maalstroom. Hij ontdekt wat hij ontkent, en ontkent wat hij ontdekt.”

Een beetje Ware en een snuifje McKay

De pagina’s hebben een heldere, consistente opbouw. De decors zijn strak vormgegeven. Ook de personages zijn duidelijk herkenbaar en hebben een geheel eigen lichaamsbouw en gezicht. Er zit geen grammetje vet te veel aan zijn pagina’s. De wijze van plaatopbouw en de manier waarop de personages worden vormgegeven, doet wat denken aan Chris Ware. Maar dan wel een sober broertje van de man.

Met de keuze van perspectief en de wijze waarop Gijsemans zijn gezichten in close-up tekent zou je ook een lichte invloed van Windsor McKay kunnen toewijzen aan de man. Toevallig een naam die de voorbije maand al eens werd aangehaald in uw favoriete magazine. Tussendoor gunt de tekenaar zich een verzetje en leeft hij zich uit met pagina’s van de superheldenstrips die Aaron leest.

Het zal misschien allemaal toeval zijn, want Gijsemans heeft verder geen serieuze interesse in het medium strip. Hij spiegelt zich eerder aan film, literatuur en de serieuzere kunsten. Bij de doorsnee strip ondergaat de lezer het verhaal. De stripmaker wil dat zijn lezer moeite doet en deelneemt aan het werk.

Aaron lees je met de onderbuik

Het is prima om ambitieus te zijn. Zeker in een slaperig wereldje als die van de Belgische strip waarbij lezers vaak niet verder willen kijken dan de kleppers uit hun jeugd. Tegelijkertijd legt hij de lat hier erg hoog. En dan moet je deels concluderen dat de auteur zijn stoute taal nog niet helemaal waarmaakt.

Iemand als Chris Ware is in staat om meerdere verhalen op een pagina te vertellen. Dat is een kunst die Gijsemans niet beheerst. Aaron is in dat opzicht rechttoe rechtaan. Het is geen literatuur. Eerder een boeiend vertelde anekdote. Wat je ziet, is wat je krijgt.

Toch vereist het de aandacht van de lezer. Als je bereid bent om het verhaal te ondergaan, dan word je getrakteerd op een spannende reis. Langzaam maar zeker word je een bepaalde spanning gewaar. Er gebeurt op het eerste gezicht niet veel, maar met elk plaatje voel je in je onderbuik de spanning toenemen. En een gevoel van ongemak.

Er wordt hier een onderwerp bij de horens gevat dat in de buitenwereld niet altijd op begrip kan rekenen. Gemakkelijke clichés worden vermeden. Niet elke lezer zal daar klaar voor zijn. En dat is ook het punt waarop deze strip zichzelf katapulteert naar een plekje in de voorhoede van de beste strips die in 2020 zijn verschenen.