Hi-Fi Rush review: even fantastisch op PS5

Als het bij Geekster over ports gaat, is de richting vaak van Playstation naar de pc. Vandaag is niet zo een dag. Door de strubbelingen met Xbox bij Microsoft en de hele ommekeer van hun positie op de markt, gaan de exclusives van de grote groene X zich langzaam aan een weg banen naar de andere consoles. Dat deze ommekeer mogelijk een doos van Pandora opent door Sony vrij spel te geven op de markt van krachtige consoles, is een discussie voor een andere dag. Want voor nu verheugen we ons op de komst van een der meeste gelikete titels uit de Microsoft-exclusives naar de PS5: Hi-Fi Rush. De weergaloze ritme-actietitel verliest in de transitie alleszins niets van zijn rock-and-roll-gehalte en blijft dezelfde zoete nectar als toen het een jaar geleden voor de eerste keer uitkwam.

Feel the groove

Toen Tango Gameworks op 25 januari van vorig jaar op de proppen kwam met Hi-Fi Rush, verraste het vriend en vijand. De studio die anders gekend was voor zijn nogal donkere en griezelige titels zoals Evil Within en Ghostwire Tokyo maakte een ware 180-gradenbocht: felle kleuren, gestileerde visuals, een soundtrack vol luide rock en een verhaal met humor. Het is alsof de makers even de ramen openden in de studio om de doom en gloom eruit te laten, en dit is het resultaat. De presentatie, in al zijn glorie, moet echter onderdoen aan het unicum dat de gameplay in Hi-Fi Rush is. Alles in deze actieplatformer gebeurt op het ritme van de muziek, van je moves tot de duiven die in de verte wegfladderen.

Dat heel je avontuur op de beat plaatsvindt, heeft een goede en tegelijk stupide reden. Onze welgemeende maar lichtjes intellectueel beperkte protagonist Chai stelt zich vrijwillig kandidaat voor het Armstrong-project van Vandelay Technologies. Een goed idee gezien hij zijn rechterarm niet kan gebruiken en dus ook zijn droom om rockster te worden, niet kan bereiken. Dat het bedrijf hierachter in de verste verte geen goede bedoelingen heeft, valt Chai niet op. De procedure slaagt wonderbaarlijk zonder dat hij zijn leven verliest, maar in het proces versmelt Chai zichzelf met zijn oldskool mp3-speler. Het resultaat? Een coole robotarm om mee te knokken en een mixtape die je leven zal bepalen. Aan de metronoom hangen is echter het kleinste probleem. Want Vandelay Technologies is niet zomaar van plan een overlevende defecte robot te laten ontsnappen…

Toch is dit het plan, en het merendeel van die ontsnapping bestaat uit platformen en knokken. Niet zomaar knokken weliswaar, maar een stijlvolle dans van combo’s op het ritme van loeiharde indie-rock bangers. Heel de schtick van Hi-Fi Rush is dat alles op de muziek is afgestemd. Acties, animaties en zelfs de UI veren vrolijk mee op het ritme van de soundtrack. Hoe juister jouw gevoel voor ritme doorheen het avontuur, hoe beter de ervaring zal zijn. Het vergt wat aanpassing, maar zodra het klikt, wordt Hi-Fi Rush een haast instinctief gebeuren, met acties die naadloos in elkaar overvloeien als een wel ingestudeerde choreografie. Zo hard zelfs, dat we ons meermaals hebben betrapt op ook door de menu’s van het spel te gaan aan een strak tempo. De enige plek waar je anders eindelijk verlost bent van de onverbiddelijke clicktrack.

Dopamine central

Het is echter in die momenten van totale onderdompeling dat Hi-Fi Rush op z’n best is en nergens is dat zo voelbaar als in de gevechten. In zijn engste benadering is de gameplay wat je zou krijgen als je Devil May Cry zou mixen met Guitar Hero. Van de ene lenen we de zwakke en sterke aanvallen die je kan alterneren voor een heleboel combos, van de andere het feit dat je in het ritme moet blijven. Niet meteen een eenvoudige taak als meerdere vijanden je tegelijk bespringen, maar eentje die ook niet zo streng is als het lijkt. Ben je even het ritme kwijt, dan komen je aanvallen en combo’s er nog steeds uit op de tel. Je doet gewoon aanzienlijk meer schade als je strak in de maat blijft. En het helpt ook met je score. Want net als bij de meeste actiegames in dit genre, wordt je ook van D tot S gequoteerd op het einde van elk gevecht.

De combat van Hi-Fi Rush is verassend diep en intens voor een titel van zijn bescheiden kaliber. Beginnen doe je met een beperkt palet, maar al snel komen extra mechanics je arsenaal vervoegen zoals een magnet link die je naar de vijand toe trekt, speciale finishers, parry mechanics en de meest ingrijpende van allemaal, assists. Chai is niet alleen in zijn ontsnappingspoging, en de verschillende metgezellen op je pad dragen ook bij in de gevechten. Brein van de operatie Peppermint blinkt uit in het verwijderen van schilden, waar liefdevolle bruut Macaron dan weer uitstekend is om zware jongens te breken. We spoilen de anderen niet, maar je zal alle assists moeten jongleren om het diverse assortiment aan vijanden de baas te kunnen blijven. Prioriteiten stellen, de juiste combo’s gebruiken en het nog stijlvol doen ook, dat kan in Hi-Fi Rush. Oh ja, en dat allemaal op de beat uiteraard.

Gelukkig kan je ook tal van combo’s vrijspelen in een aparte shop om je palet moves fris te houden. Elkeen heeft niet alleen zijn eigen timing, die je misschien van nature beter ligt, maar ook zijn eigen effecten. Daarnaast kan je ook passieve upgrades kopen in de zeer toepasselijke vorm van plectrums. Deze passen netjes in je riem, zoals het een goede rockster betaamt, en geven je levensbonussen of wat meer tijd om je comboscore hoog te houden. Deze kun je dan verder upgraden voor betere of langere effecten. Extra tijd die niet gemeten wordt in seconden maar in beats, voor mocht het nog niet duidelijk zijn dat echt alles in Hi-Fi Rush draait om timing. Je gaat met dit systeem niet echt ‘builds’ uit de grond stampen, maar het is een leuke riff op traditionele upgrades.

Gang, deur, gang, deur

De combat van Hi-Fi Rush is oprecht geweldig van begin tot einde. Zelfs met de timing-gimmick onder de knie weet Tango Gameworks consistent nieuwe vijanden en situaties te creëren om de ervaring fris te houden. Het enige minpunt, zoals in zovele actiegames, is de camera. Een probleem dat hier wat prominenter is door een gebrek aan lock-on. Zonder de focus op een vijand is het niet ongebruikelijk om jezelf kwijt te raken in de actie of in het slechtste geval een verkeerd doelwit te kiezen. Het is vaker dan niet een ongelukkig toeval eerder dan een systematisch probleem, maar het kan je enkele gevechten wel weerhouden van de felbegeerde S-rank. Desalniettemin, als dat het enige probleem is met je combat, dan heb je al heel wat bereikt.

Het is natuurlijk (of helaas) niet een en al vechten in Hi-Fi Rush. Tussen de actie in moet je je een weg banen door lineaire levels vol lichte platforming en kleine ritmepuzzels. Het is een broodnodige pauze voor een overbelast brein, maar is in alle eerlijkheid niet het aspect waarin Hi-Fi Rush uitblinkt. Sommige platformstukken steken wat ongelukkig in elkaar, het leveldesign is vaak rudimentair, enkele secties slepen lang aan… Problemen die op zich vrij onschuldig zijn maar de natuurlijke flow van het spel soms helemaal ruïneren. Opeens moeten platformen uit het ritme en tempo omdat die ene richel net wat te ver geplaatst is, en dat geeft spreekwoordelijke whiplash.

Wat niet helpt is dat al die doorsnee levels bezaaid liggen met collectibles die je nodig hebt om te upgraden en sterker te worden. De pacing zakt zo al in elkaar als pudding in die stukken. Hierin nog eens minuten stilstaan om met je camera elke blinde hoek te controleren, wordt al snel een karwei. Hi-Fi Rush is oprecht aangenamer als je het opnieuw speelt en je hier helemaal niets meer van hoeft aan te trekken, en dat spreekt boekdelen. Een beetje generische tussensecties dus, al maakt de inkleding en stijl hiervan wel weer wat goed. Het is moeilijk lang verveeld te blijven als de levels eruitzien als een verdieping van Wonka’s chocoladefabriek.

Fikse portie zever

Tussenin de actie spendeer je je tijd met gniffelen met de consistent grappige dialogen en cutscenes die de game bezaaien. De kleurrijke cast van ondersteunende personages helpen hier immens, mede dankzij hun uitgesproken persoonlijkheden die op regelmatige tijdstippen clashen met de flamboyante Chai. Het zorgt voor leuke interacties, voorspelde wrevel en vooral een hoop absurde momenten die perfect passen bij de hele art style van Hi-Fi Rush. Humor is subjectief, en games die het proberen, vinden vaak moeilijk het juiste midden tussen oprecht lachen en met je ogen rollen iedere keer iemand zijn mond opent. Hier is dat nooit een probleem, en de makers overdoen het ook niet. Hi-Fi Rush doseert de dingen goed en weet wanneer serieuze(re) momenten op te zoeken. Die balans maakt het hele verhaal echt aangenaam om te volgen, ongeacht hoe van de pot gerukt het soms wel is.

Er is ook heel veel aandacht gestoken in het brengen van het verhaal. Het spel zit vol met uitstekend geanimeerde en volledig gevoicete cutscenes. Tango Gameworks maakt het zichzelf ook extra moeilijk, omdat elke interactie in die cutscenes ook perfect getimed is op de muziek. Een smak extra werk, maar het loont ook de moeite. ‘Op de beat’ evolueert hierdoor van een gameplaygimmick tot de ware artistieke identiteit van Hi-Fi Rush, en we kunnen dit alleen maar een applausje geven voor hoe geslaagd het is. Het mag dan geen lang avontuur zijn – met ongeveer 10u gameplay tot de credits – maar het is er eentje dat ongetwijfeld zal bijblijven voor zijn unieke flair.

Wie meer wil, kan het spel naar hartenlust herspelen en op hogere moeilijkheidsgraden zetten, maar veel extra verhaal zal je niet krijgen. Als het puur om de combat te doen is, zijn er nog wel enkele gepeperde en geheime challenges te vinden, maar dat is het dan. Hi-Fi Rush is een korte en krachtige ervaring, maar beter dat dan omgekeerd.

Awesome Mix Vol. 1

We kunnen het onmogelijk een review noemen als we niet even de soundtrack onder de loep nemen, en Hi-Fi Rush levert ook hier kwaliteit af. Niet alleen door een geweldige mix van harde en groovy garagerockschijven op je los te laten, maar door deze ook te combineren met parels uit de indierockscene. Als je je spel opent met Lonely Boy van de Black Keys, is de toon meteen gezet. Tekeer gaan tegen een leger robotten op de tonen van Invaders must die van The Prodigy, staat ook op het menu. Langere stukken level worden dan weer vergezeld door originele tracks, maar deze moeten niet onderdoen voor de klassiekers. Ze komen vaak beter tot hun recht omdat de lagen ervan stilaan ontwikkelen doorheen een level of door de nabijheid van een metgezel. Toch blijven deze altijd eenvoudig en voorspelbaar om de gameplay niet onnodig complex te maken. Je gaat geen partituren in 9/16 ritme aantreffen in Hi-Fi Rush, en gelukkig maar ook.

De makers hebben ook gedacht aan streamers. Met al deze muziek onder licentie zou een playthrough van je avontuur delen wel eens meteen voor problemen kunnen zorgen. In streamer mode worden de iconische nummers dus weggelaten, al is het nogal een matige ervaring op dat punt. Controleer dus goed dat dit afstaat als je niet plant live te gaan met het spel.

Toegankelijkheid

Tango Gameworks heeft ook nog aan andere toegankelijkheidsopties gedacht. Ritme spellen kunnen inherent make-or-break zijn. Heb je geen gevoel voor ritme, dan gaat dat ook niet plots ontstaan omdat het Hi-Fi Rush is. Wel heb je misschien meer dan bij pure ritmespellen wel zin om het te ontdekken, en dan hebben de makers aan jou gedacht. Visueel zijn er heel wat tools en hints om het ritme te vinden. De beste hiervan – een beat timer onderaan je scherm – kan je zelfs mid-game aan- of afzetten en beïnvloedt in geen enkel opzicht je score of ervaring. Handig als je niet altijd even goed de muziek kan horen in de omgeving waar je speelt.

Andere opties, die dan ook in de menu’s zitten deze keer, beïnvloeden wel je moeilijkheidsgraad en score en zijn dan ook maar enkel toegankelijk op normal of lager. Zo kan je het spel de acties vanzelf op de beat laten uitvoeren, maar moet je zelf nog de knoppen ingeven. Omgekeerd kan je ook nog alles zelf doen op de beat maar alle acties door één knop laten gaan en het spel zelf laten kiezen wat het beste is op dat moment. Het zijn ingrijpende opties die de visie van Hi-Fi Rush wat ondermijnen, maar beter dat dan iemand de anders geweldige ervaring van dit spel te ontnemen. Buiten een hoge score, ga je op easy en met deze opties aan helemaal niets missen.

Oh en voor wie bij rhythm game meteen denkt aan latency, Hi-Fi Rush heeft ook dit voorzien. Als je klaar bent om de schuld bij je hardware te leggen, kan je vanuit het startmenu een diepe kalibratie van je audio en video uitvoeren indien nodig.

En wat zegt dat op PS5?

Wat hierboven staat, wisten we natuurlijk al een jaar geleden, en dat is dus ook geen sikkepit veranderd nu de game op PS5 uitkomt. Ook alle post-game content zit meteen in deze port, dus inhoudelijk zijn er evenveel verschillen tussen de versies als koeien op de maan. Het enige wat de PS5-versie voor heeft op de andere, is het ondersteunen van de DualSense-controller. We zijn grote fan van de controller, maar voor veel meer dan de HD-rumble wordt het niet echt gebruikt hier. De ingebouwde microfoon helpt wel om de tel te houden omdat die luid en duidelijk het tumult overstijgt, maar onmisbaar kunnen we dit niet echt noemen. Op technisch vlak dan misschien een verschil? Nope. Het draait op PS5 even vlotjes als op alle andere machines. Hier wel geen optie tussen de traditionele ‘perfomance’ en ‘graphics’ settings. De framerate is van vitaal belang hier, dus capped 60FPS aan 1440p is de boodschap, en dat haalt Hi-Fi Rush zonder probleem op ieder moment.

Dus ja, Hi-Fi Rush is dezelfde geweldige ervaring als het vorig jaar was, en daar kan je niet anders dan blij om worden. Het heeft zijn gebreken, maar hoe meer mensen Hi-Fi Rush kunnen ervaren, hoe beter. En met de resem toegankelijkheidsopties en aanpasbare moeilijkheidsgraden is er met de PS5-versie nu ook geen enkel excuus meer om het niet te spelen.

Op zoek naar andere toppers voor je PS5? Lees dan ook zeker deze reviews!

• Final Fantasy VII Rebirth is een schitterende maar zéér lange ervaring waarbij het verhaal je steeds in spanning houdt over dat moment.
• Persona 3 Reload hermaakte Persona 3 met de verbeteringen van Persona 5, maar gaf ons niet alles waar wij op hoopten.
• Helldivers 2 is de shooter bij uitstek als je met z’n vieren op aliens wil knallen en onnozel wil doen.
• Like a Dragon: Infintie Wealth is nog zo een massief spel dat liefdevol terugblikt op de hele serie.
• Final Fantasy XVI is misschien een nieuwe mijlpaal voor de serie, hoewel de DLC voorlopig wat kort was.